Ετικέτες

80's (1) αγανακτισμένοι (1) ανθρακωρύχοι (1) απεργία (1) απολιτικ (1) Αρκετά Καλός (1) Βαρουφάκης (1) Βενιζέλος (1) γάμος (1) γλυκά (1) γλώσσα (1) διήγημα (1) εκλογές 2015 (2) εξουσία (1) επαίτες (1) επιβάτες (1) επιστολή (1) Ζωή Κωνσταντοπούλου (1) ηλεκτρικός (3) θαυμάζω (1) θηλυκότητα (1) καθρέφτης (1) Καλλιθέα (1) κιλά (1) ΚΚΕ (1) κράζω (1) κρίση (1) κυβέρνηση (2) Κύριος (1) Λάλας (1) μάγος (1) μαντήλα (1) Μεγάλη Βρετανία (1) Μέρκελ (1) μέσα κοινωνικής δικτύωσης (1) Μοναστηράκι (2) Μουσουλμανισμός (1) μπούργκα (1) ναρκωτικά (1) ΝΔ (1) Παπαδιαμάντης (1) παραμύθι (2) ΠΑΣΟΚ (1) Πλατεία Δαβάκη (1) πολιτικά ορθό (1) πολιτική ορθότητα (1) ΠΟΤΑΜΙ (1) πρίζα (1) πρωθυπουργός (1) Ρωξάνη (1) Σαμαράς (2) σπολλάτη. παιδιά (1) Σταχτομπούτα (1) ΣΧΕΣΕΙΣ (1) σχέσεις (1) ταινία (1) Ταύρος (2) Τέλειος (1) Τζήμερος (1) τραπέζι (1) Τριανταφυλλίδης (1) Τσίπρας (2) τυρκουάζ (1) υλική στέρηση (1) φεμινισμός (1) φτώχεια (1) Χατζηνικολάου (1) χορευτής (1) Χριστούγεννα (1) χωριό του Άι Βασίλη (1) ψήφος (1) AIDS (1) Barbie (1) Da Capo (1) facebook (1) gay (1) jumbo (1) LGSM (1) lifestyle (1) Matthew Warchus (1) pride (1) social media (1) tweet (1) twitter (1)

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2018

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ: ΜΙΚΡΕΣ ΙΝΔΙΕΣ



 ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ: ΜΙΚΡΕΣ ΙΝΔΙΕΣ

Το να παίρνεις τον ηλεκτρικό παραμονή Δεκαπενταύγουστου είναι ίσως από μόνο του μια ιστορία. Σα να είσαι παράταιρος σε μια πόλη που δικαιωματικά και δεδομένα πρέπει να είναι αδειανή τέτοια μέρα. Ο Αύγουστος, ξερνώντας ζέστη και αδίσταχτο φως, λες και εκδικείται όσους βρίσκονται ακόμα στην Αθήνα. Από τον Ταύρο ως την Ομόνοια είσαι ένας Αθηναίος που μάλλον ξεχάστηκε πίσω. 

Η δουλειά που έχω είναι στη Μενάνδρου.  Ανηφορίζω την Πειραιώς, περνώντας μέσα από ζητιάνους, αργόσχολους που σουλατσάρουν πάνω κάτω, ανθρώπους που απλά στέκονται ο ένας δίπλα στον άλλο. Ένας αστυνομικός με παραλλαγή έχει πλησιάσει κάποιον από αυτούς που στέκονται και προφανώς τον ρωτάει τι κάνει εκεί, γιατί ακούω τον άλλο να του απαντάει "καθόμαστε, δεν κάνουμε τίποτα κακό." Το λέει επαναλαμβανόμενα, σε σπαστά Ελληνικά. Κάποιος με πλησιάζει και με ρωτάει αν θέλω γυαλιά Ray Ban, ανοίγω το βήμα μου και συνεχίζω.

Κατά μήκος της Πειραιώς μαγαζιά που παρέχουν υπηρεσίες κινητής τηλεφωνίας, επισκευές, μεταπωλήσεις, αξεσουάρ. Όλα σε κάποιο Ινδικό όνομα, ή για την ακρίβεια Πακιστανικό. Σε ένα τέτοιο μαγαζί κατευθύνομαι κι εγώ. Η δροσιά που με τυλίγει μόλις μπαίνω στο κατάστημα είναι σχεδόν ευεργετική. Το μαγαζί είναι μικρό και γεμάτο κόσμο, ωστόσο αμέσως ένας υπάλληλος έρχεται προς το μέρος μου. Σε σχεδόν άψογα Ελληνικά συζητάμε τη ζημιά του κινητού -μια οθόνη χίλια κομμάτια- φυσικά και έχουμε την αντίστοιχη, μου δίνει το κόστος της επισκευής "συνήθως για κάτι τέτοιο παίρνουμε 45 με 50 ευρώ, αλλά αφού σας στέλνει ο..., 30. Θέλετε να το φτιάξουμε;" "Εννοείται!" "Ωραία, κάντε αν θέλετε μια βόλτα κι ελάτε πάλι σε μισή ωρίτσα. Θα είναι έτοιμο."

Μισή ώρα χωρίς κινητό και μια βόλτα στις παρυφές της Ομόνοιας. Η Πειραιώς φαίνεται τελείως αφιλόξενος προορισμός: η λάβρα και το καυσαέριο κάνουν γκελ στην άσφαλτο και το τσιμέντο και σκάνε σαν δυο γροθιές πάνω μου, η μία στο πρόσωπο και η άλλη στο στομάχι. Προτιμώ να κινηθώ στην εγγύτητα του μικρού καταστήματος από το οποίο μόλις βγήκα και περπατάω στην Μενάνδρου προς Ζήνωνος. Αν από τον Ταύρο ως την Ομόνοια είσαι ένας Αθηναίος που ξεχάστηκε πίσω, από την Πειραιώς ως τη Ζήνωνος και μέχρι τη Σοφοκλέους  είσαι τουρίστας σε μια πόλη που δεν γνωρίζεις.

Μικρά και μεγαλύτερα μαγαζιά, όλα ινδικής-πακιστανικής ιδιοκτησίας. Καφέ, εστιατόρια και take away,  μίνι μάρκετ, ένας μικρόκοσμος από  έντονες μυρωδιές, δυνατά χρώματα και λέξεις που στα μάτια μου φαντάζουν απλώς σύμβολα σε παράταξη, απλωμένος σε όλο το τετράγωνο. Η πελατεία τους ανάμεικτη, τρώει biryani και κοτόπουλο με κάρυ, επισκευάζει τα κινητά της, αγοράζει αρώματα με παράξενα ονόματα σε ιδιότροπα μπουκαλάκια, συνεννοείται και συνυπάρχει. Σε ένα από τα μίνι μάρκετ, σε πρώτη θέα, ένα ελληνικό σημαιάκι, από αυτά που κρατάνε τα παιδάκια στις παρελάσεις. Μια αμήχανη προσέγγιση ενός αφελούς  πατριωτικού συναισθήματος, σκέφτομαι, μα εκείνη τη στιγμή δεν έχω απολύτως καμία διάθεση να αντιπαρατεθώ με τον εαυτό μου πάνω σε ζητήματα μεταναστευτικής πολιτικής.

Δεν έχω ρολόι, μα πρόχειρα μπορώ να υπολογίσω πως η περιπλάνησή μου σύντομα τελειώνει. Παίρνω το δρόμο της επιστροφής, σταματάω για λίγο να χαζέψω σε ένα μαγαζάκι που από την αρχή μου φάνηκε το πιο αλλοπρόσαλλο, αφού στις δύο μικρές βιτρίνες του είναι τοποθετημένα αξεσουάρ για κινητά δίπλα δίπλα σε συσκευασίες με αρώματα. Καθώς η πόρτα του είναι ανοιχτή, με τυλίγει μια βαριά μυρωδιά από μπαχάρι και φυσικά πατσουλί κι άλλες νότες που μου είναι αδύνατο να ξεχωρίσω. Κλείνω τα μάτια και εισπνέω: σε λιγότερο από εκατό μέτρα, καραδοκεί το καυσαέριο. Επιστρέφω εκεί από όπου ξεκίνησα, το κινητό μου είναι έτοιμο, σαν καινούργιο. 

Κάνοντας λίγα μόνο βήματα αφήνω πίσω μου τον τουρίστα να περιπλανιέται στην άγνωστη πόλη και ξαναγίνομαι ο ξεχασμένος στην πόλη Αθηναίος που κατευθύνεται γρήγορα προς τον ηλεκτρικό.  Ζητιάνοι, αργόσχολοι, σουλατσαδόροι, όλοι στη θέση που τους άφησα. Όχι, δεν θέλω Ray Ban. Δίπλα στις κυλιόμενες σκάλες, δυο κοπέλες, εποχικές προφανώς υπάλληλοι κάποιας εταιρίας κινητής τηλεφωνίας, πλευρίζουν αλλοδαπούς για να τους πουλήσουν κάρτες. 
Ο υποψήφιος πελάτης τους είναι Αιγύπτιος. Στην προσπάθειά τους να γίνουν κατανοητές τραυλίζουν ανάκατα άθλια Αγγλικά και κορακίστικα Ελληνικά: ποτέ δεν κατάλαβα τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν πως αν μιλήσουν σπαστά μια γλώσσα που οι ίδιοι ξέρουν αλλά ο συνομιλητής τους όχι, θα τον κάνουν να καταλάβει τι εννοούν. 20 ευρώ για μια κάρτα που θα του επιτρέπει κλήσεις και μηνύματα μόνο στην Ελλάδα, όχι στην Αίγυπτο. "Only Greece, no Egypt. No Egypt!" Νομίζω πως βλέπω την απογοήτευση να ζωγραφίζεται στα μάτια του καθώς συνειδητοποιεί τη σημασία του "no Egypt". Δεν έχω καμία επιθυμία να δω την εξέλιξη αυτής της πώλησης. 

Είμαι πια μέσα στον ηλεκτρικό. Ανάμεσα σε τουρίστες με σακίδια και  Αθηναίους που δεν μπορούν να χωνέψουν πώς ξέμειναν εδώ Δεκαπενταύγουστο για να καταλήξουν "δε βαριέσαι, μια χαρά είναι η Αθήνα, άδεια," σκέφτομαι πως κάπου πίσω εκεί, Μενάνδρου και Ζήνωνος έχω αφήσει έναν τουρίστα που θα φανεί αρκετά τολμηρός και θα δοκιμάσει ένα καυτερό ινδικό φαγητό. Και φυσικά θα αγοράσει αυτό το άρωμα που αναδίνει πατσουλί και μπαχάρι. Και με ένα αίσθημα απόλυτης συνενοχής, χαμογελάω στον εαυτό μου.