Ετικέτες

80's (1) αγανακτισμένοι (1) ανθρακωρύχοι (1) απεργία (1) απολιτικ (1) Αρκετά Καλός (1) Βαρουφάκης (1) Βενιζέλος (1) γάμος (1) γλυκά (1) γλώσσα (1) διήγημα (1) εκλογές 2015 (2) εξουσία (1) επαίτες (1) επιβάτες (1) επιστολή (1) Ζωή Κωνσταντοπούλου (1) ηλεκτρικός (3) θαυμάζω (1) θηλυκότητα (1) καθρέφτης (1) Καλλιθέα (1) κιλά (1) ΚΚΕ (1) κράζω (1) κρίση (1) κυβέρνηση (2) Κύριος (1) Λάλας (1) μάγος (1) μαντήλα (1) Μεγάλη Βρετανία (1) Μέρκελ (1) μέσα κοινωνικής δικτύωσης (1) Μοναστηράκι (2) Μουσουλμανισμός (1) μπούργκα (1) ναρκωτικά (1) ΝΔ (1) Παπαδιαμάντης (1) παραμύθι (2) ΠΑΣΟΚ (1) Πλατεία Δαβάκη (1) πολιτικά ορθό (1) πολιτική ορθότητα (1) ΠΟΤΑΜΙ (1) πρίζα (1) πρωθυπουργός (1) Ρωξάνη (1) Σαμαράς (2) σπολλάτη. παιδιά (1) Σταχτομπούτα (1) ΣΧΕΣΕΙΣ (1) σχέσεις (1) ταινία (1) Ταύρος (2) Τέλειος (1) Τζήμερος (1) τραπέζι (1) Τριανταφυλλίδης (1) Τσίπρας (2) τυρκουάζ (1) υλική στέρηση (1) φεμινισμός (1) φτώχεια (1) Χατζηνικολάου (1) χορευτής (1) Χριστούγεννα (1) χωριό του Άι Βασίλη (1) ψήφος (1) AIDS (1) Barbie (1) Da Capo (1) facebook (1) gay (1) jumbo (1) LGSM (1) lifestyle (1) Matthew Warchus (1) pride (1) social media (1) tweet (1) twitter (1)

Σάββατο 14 Απριλίου 2018

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΔΥΟ ΩΡΕΣ - COVER STORIES - ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ





ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΔΥΟ ΩΡΕΣ - ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

Μια ιστορία για δυο ώρες. Τόσο όσο μπορείς να μείνεις μόνη και σιωπηλή, με το θόρυβο που κάνουν μέσα στο κεφάλι οι σκέψεις σου. Βάζεις μουσική, να νικήσεις το θόρυβο. Το καταφέρνεις. Οι σκέψεις βέβαια δεν φεύγουν, αλλά τουλάχιστον σταματάνε να ουρλιάζουν.  

Αυτό που λες, να το νιώθεις, να το εννοείς και να το κάνεις, αλλιώς, μην το ξεστομίζεις καν. Ακούγεται σα μια γλυκιά παρηγοριά, αλλά κι ο πληγωμένος, όταν συνέλθει, θα καταλάβει πως ήταν απλά υπεκφυγή, μια όμορφη κουβέντα για να απαλύνει η εικόνα. 

Εκείνος που συνέχεια δίνει, μένει στο τέλος με τα χέρια αδειανά. Δεν περίμενε τίποτα να του επιστραφεί, απλά εκείνος έδινε, χωρίς να του ζητούν. Γιατί αυτό ήξερε ότι σημαίνει αγαπώ. Κι όσες φορές με καχυποψία τον κοίταξαν -μα είναι δυνατόν, κάποιος τόσο απλόχερα να σκορπίζεται-, άλλες τόσες συνέχιζε να δίνει. Ακόμα κι όταν κατάλαβε ότι τελικά το πολύ για κάποιους δεν είναι αρκετό. Κι όσες φορές τον σταύρωναν ζητώντας αποδείξεις, άλλες τόσες άντεχε και συνέχιζε. Πού και πού αποτολμούσε μια ερώτηση κι αυτός. "Κάποια στιγμή..." Κι έτσι όλο περίμενε. Εκείνη την κάποια στιγμή.

Το βαθύ εγώ πόσο βαθιά μέσα στο εμείς μπορεί να κολυμπήσει; 

Εκείνος που αγαπάει με την ψυχή του περιμένει, πιστεύει, ονειρεύεται, δέσμιος ακόμα και της τελευταίας ηλίθιας ελπίδας. Δεν είναι πως είναι κουτός. Ή μήπως είναι; Ποτέ δεν θα το μάθει, άλλο δρόμο δεν ξέρει. Με κόπο μαζεύει το τελευταίο χαμόγελο που του έχει απομείνει, πρέπει κι αυτή η μέρα να περάσει. 

Εκείνος που αγαπάει με την ψυχή του, αυτό που λέει το νιώθει, το εννοεί και το κάνει. 
Όλες τις στιγμές, πάντα περιμένοντας εκείνη την κάποια στιγμή.  

Χωρίς άλλη φράση.















Κυριακή 1 Απριλίου 2018

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΔΥΟ ΩΡΕΣ - COVER STORIES - ΟΧΙ ΣΗΜΕΡΑ




ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΔΥΟ ΩΡΕΣ - ΟΧΙ ΣΗΜΕΡΑ

Μια ιστορία για δυο ώρες. Όσο κρατάει περίπου μια ταινία. Και σαν ταινία όλα τα φαντάστηκες. Ένα παγωμένο βράδυ, σε μια αίθουσα σκοτεινή ακούμπησες το κεφάλι σου σε έναν ώμο, τυλίχτηκες γύρω από ένα μπράτσο κι έκλαψες για ένα φινάλε. 

Έξω από το σινεμά, έξω από την ταινία, ο κόσμος ανάμεσα στον κόσμο δρόμο ανοίγει, βιαστικός. Ιδέα δεν έχει και δεκάρα δεν δίνει για το μοιραίο τέλος μιας ταινίας. Ο χειμώνας τον κυνηγάει κι ανοίγει το βήμα για να του ξεφύγει.  

Έναν χειμώνα μετά, στην καρδιά της άνοιξης. Που πέφτει πάντα Πρωταπριλιά. Μου έλειψες, το ξέρεις; Θα' μαι πάντα εδώ. Μη φοβάσαι πια. Δως μου το χέρι σου. Και τα κλειδιά. Οι μόνες σκιές που θα βλέπεις θα είναι οι δικές μας, όταν θα περπατάμε αγκαλιά τις νύχτες. Ησύχασε πια.

"Να χαρείς όμως, όχι σήμερα."

Είμαι εδώ, όχι εκεί. Εδώ ήμουν πάντα. Εσύ δεν με έβλεπες. Εδώ ανήκεις. Σε μένα θα μείνεις. Το όνομά σου μαζί με το δικό μου χαραγμένο, όχι στην άμμο. Στην καρδιά. Κι όταν λείπω θα μου λείπεις, κι έτσι δεν θα είσαι μόνη. Ποτέ.

"Να χαρείς όμως, όχι σήμερα."

Μια εκδρομή κόντρα στη βροχή και τη συννεφιά. Πίσω από ένα παράθυρο με θέα τη θάλασσα αγκαλιά θα σε κρατάω. Χιλιόμετρα θα οδηγώ με σένα πλάι μου. Κι όταν θα απλώνω πάνω σου το χέρι μου θα νιώθεις δική μου. 

"Θέλω να σου πω."

"Τι;"

"Θέλω να σου πω τι νιώθω."

"Τι μέρα έχουμε;"

"Πρωταπριλιά."

"Να χαρείς, όχι σήμερα."