Ετικέτες

80's (1) αγανακτισμένοι (1) ανθρακωρύχοι (1) απεργία (1) απολιτικ (1) Αρκετά Καλός (1) Βαρουφάκης (1) Βενιζέλος (1) γάμος (1) γλυκά (1) γλώσσα (1) διήγημα (1) εκλογές 2015 (2) εξουσία (1) επαίτες (1) επιβάτες (1) επιστολή (1) Ζωή Κωνσταντοπούλου (1) ηλεκτρικός (3) θαυμάζω (1) θηλυκότητα (1) καθρέφτης (1) Καλλιθέα (1) κιλά (1) ΚΚΕ (1) κράζω (1) κρίση (1) κυβέρνηση (2) Κύριος (1) Λάλας (1) μάγος (1) μαντήλα (1) Μεγάλη Βρετανία (1) Μέρκελ (1) μέσα κοινωνικής δικτύωσης (1) Μοναστηράκι (2) Μουσουλμανισμός (1) μπούργκα (1) ναρκωτικά (1) ΝΔ (1) Παπαδιαμάντης (1) παραμύθι (2) ΠΑΣΟΚ (1) Πλατεία Δαβάκη (1) πολιτικά ορθό (1) πολιτική ορθότητα (1) ΠΟΤΑΜΙ (1) πρίζα (1) πρωθυπουργός (1) Ρωξάνη (1) Σαμαράς (2) σπολλάτη. παιδιά (1) Σταχτομπούτα (1) ΣΧΕΣΕΙΣ (1) σχέσεις (1) ταινία (1) Ταύρος (2) Τέλειος (1) Τζήμερος (1) τραπέζι (1) Τριανταφυλλίδης (1) Τσίπρας (2) τυρκουάζ (1) υλική στέρηση (1) φεμινισμός (1) φτώχεια (1) Χατζηνικολάου (1) χορευτής (1) Χριστούγεννα (1) χωριό του Άι Βασίλη (1) ψήφος (1) AIDS (1) Barbie (1) Da Capo (1) facebook (1) gay (1) jumbo (1) LGSM (1) lifestyle (1) Matthew Warchus (1) pride (1) social media (1) tweet (1) twitter (1)

Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017

ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ..._ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΣΕΝΑ, ΚΑΠΟΤΕ...





ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ..._ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΣΕΝΑ, ΚΑΠΟΤΕ...


"Γιατί;"

Τον κοίταξε παραξενεμένη. "Γιατί τι;"

"Γιατί κανένα παιχνίδι;"

"Δεν μπορεί να έχει κανείς πάντα όλες τις απαντήσεις."

"Δεν μπορεί κάποιος να έχει όλες τις απαντήσεις όταν πρόκειται για κάτι που δεν γνωρίζει. Για αυτό που νιώθει όμως, μπορεί."

Είχε γράψει για θηλειές και σχοινιά, μαχαίρια και χορούς πάνω σε γυαλιά. Δεν ξεκίνησε γι' αυτά όμως. Παραμύθια παιδικά ήθελε να γράψει, ή έτσι νόμιζε τουλάχιστον. 

Σε κάθε ιστορία τη συντρόφευε και μια μουσική. 

"Μέσα από σένα μπορώ να δω. Μέσα από σένα μπορώ να υπάρξω στο φως. Με σένα μπορώ να περπατήσω σε κάθε δρόμο που δεν ξέρω. Με σένα μπορώ να είμαι ένας εαυτός μου που δεν είχα ιδέα ότι υπήρχε. Με σένα μπορώ να είμαι ο,τι δεν τολμούσα πριν. Να είμαι εκείνη που θα αφεθεί.

Αυτή η μελωδία μου μιλάει μόνο για σένα, δεν μ' αφήνει να σκεφτώ τίποτε άλλο, εκτός από σένα. Μου πήρε καιρό να βρω μια τέτοια μουσική."

"Σου πήρε καιρό να φτάσεις σε μένα, μικρό."

Αν υπάρχουν στον κόσμο υποσχέσεις που δεν σπάνε κι ευχές που βγαίνουν αληθινές, τότε ίσως κάποτε να του τα έλεγε όλα αυτά.

"Γιατί  η θλίψη είναι το πιο ύπουλο και συνάμα το πιο ευφυές συναίσθημα. Σε τρώει αργά, σε αφομοιώνει και σε μπερδεύει, γιατί ξέρει να μεταμφιέζεται. Άλλοτε εμφανίζεται σαν οργή, άλλοτε σαν παραίτηση, ακόμα και σαν ξέφρενος ενθουσιασμός. Και στο τέλος της ημέρας, όταν σου αφήνει εκείνη την πικρή γεύση στο στόμα, ξέρει ότι σε νίκησε. Σου στέρησε όλα τα παιχνίδια. Και σήμερα."

Της ήταν πιο εύκολο να απαντήσει μια οδυνηρή ερώτηση  παρά να ανοίξει την καρδιά της...


Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου 2017

ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ... ΑΓΡΥΠΝΙΑ





ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ..._ ΑΓΡΥΠΝΙΑ

Μάζεψε όλες τις θλίψεις που την κυρίευαν, προσπάθησε να τις χωρέσει σε ένα συρτάρι, δεν τα κατάφερε. Και πάντα ένιωθε να την τραβάνε πίσω. Σαν φουστάνι που πιάστηκε σε μια πόρτα, σα μαντήλι που μάγκωσε σε μια χειρολαβή και δεν την άφηνε να προχωρήσει. Κι όλο μπέρδευε τα βήματά της και σκόνταφτε. Σκόνταφτε για να φτάσει στην ευτυχία.

"Σκόνταψες, μικρό, αλλά δεν έπεσες. Είσαι πάντα η βασίλισσα, που απλά σκόνταψε,  λίγο πριν τη στιγμή του θριάμβου της." 

Είχε διαβάσει κάποτε για μια τέτοια βασίλισσα, που σκόνταψε λίγο πριν τη στέψη της. Ο χιτώνας της ήταν πολύ βαρύς και οι ώμοι της δεν τον άντεξαν. 

"Και τι έγινε στο τέλος;" 

"Δεν έπεσε, μόνο σκόνταψε." 

Της χαμογέλασε. "Βλέπεις;" 

"Μα το φόρεμά μου είναι ακόμα πιασμένο στην πόρτα." 

"Τράβα το, κι ας σκιστεί. Μπορείς να συνεχίσεις ακόμα και με σκισμένο φουστάνι. Με ένα κομμάτι ύφασμα όμως μαγκωμένο σε μια πόρτα δεν μπορείς..."


Τα βράδια που εκείνος έλειπε, έμενε ξάγρυπνη, από φόβο και θλίψη. Ήθελε να πάρει αγκαλιά την κούκλα που της είχε χαρίσει, αλλά τότε θα πίστευε στην υπόσχεση... Κι αν δεν έβγαινε αληθινή; Κι έτσι ξημερωνόταν με τα μάτια μαύρα από τους κύκλους.

"Τα μάτια σου είναι βασιλεμένα."

"Είδα ένα άσκημο όνειρο χθες βράδυ, ξύπνησα κι έπειτα δεν ξανακοιμήθηκα." 
Η αλήθεια ήταν πως απλά φοβόταν μήπως δει ένα όμορφο όνειρο...

 

Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου 2017

ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ...







ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ...

Έψαχνε τον γκρεμό για να πετάξει τον χαρταετό της, από τα υπόλοιπα παιδιά αποκομμένη. Δεν ήθελε να τον δει να ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό, αλλά να γκρεμίζεται στο βάραθρο.

Κι έπειτα, γρήγορα γρήγορα αποτραβιόταν. Καλύτερα μόνη της, χωρίς χαρταετό.  Κάθε επόμενο πρωί όμως, θα έφτιαχνε έναν καινούργιο και θα ξεκινούσε για το ξέφωτο. Όσο πλησίαζε προσπαθούσε να κοιτάζει ευθεία, το λιβάδι. Όμως ακόμα κι αν δεν κοιτούσε προς τη μεριά του, ήξερε πως ο γκρεμός ήταν λίγο πιο πέρα. Ακόμα και με μάτια κλειστά ήξερε το δρόμο. Και γι' αυτό τον έβρισκε. Κάθε φορά. 

Από όλα τα παιχνίδια μόνο ένα τρενάκι αγαπούσε, γιατί μ' αυτό μπορούσε να γυρίσει όλο το κόσμο. Λες και η καρδιά είχε σταματήσει να χτυπάει. Στα δέκα, μπορεί και έντεκα.  Να γίνει η πριγκήπισσα κάποιου. Αυτό ήθελε; Να πάψει να κλαίει ήθελε. Να σωθεί ήθελε. 

Σε γιορτές πια δεν πήγαινε, την κούραζαν οι φωνές, την αηδίαζαν τα γέλια. 

"Θέλεις να παίξουμε;" Ήθελε, πώς όχι; Ποιο παιδί δεν λαχταράει το παιχνίδι; 

Τα χρόνια κύλησαν, δεν πειράζει που δεν είχε παίξει αρκετά, τώρα πια ήταν μεγάλο παιδί.

"Αυτό είναι για σένα." Τον κοίταξε παραξενεμένη. Μια κούκλα; Κάποια άλλη στη θέση της μπορεί και να γελούσε. Δεν γέλασε όμως, λίγο ήθελε να βάλει τα κλάματα. Πάνινη, ροζ, γελαστή. "Τι να την κάνω;" "Όταν εγώ δεν θα είμαι εδώ, να την κρατάς αγκαλιά τα βράδια που κοιμάσαι." "Μα δεν είμαι παιδί πια." "Νομίζεις."

Για ένα παιδί που πέταγε το χαρταετό του στο γκρεμό, μια πάνινη ροζ γελαστή κούκλα ήταν έξω από τον κόσμο του. Ήταν επιστροφή σε ένα ξέγνοιαστο παιδικό όνειρο που δεν ξημέρωσε ποτέ. Ήταν η υπόσχεση "θα σε κρατάω πάντα, δεν θα σε αφήσω ποτέ μόνη σου, ακόμα κι όταν λείπω."

Συνεχίζεται...