Ετικέτες

80's (1) αγανακτισμένοι (1) ανθρακωρύχοι (1) απεργία (1) απολιτικ (1) Αρκετά Καλός (1) Βαρουφάκης (1) Βενιζέλος (1) γάμος (1) γλυκά (1) γλώσσα (1) διήγημα (1) εκλογές 2015 (2) εξουσία (1) επαίτες (1) επιβάτες (1) επιστολή (1) Ζωή Κωνσταντοπούλου (1) ηλεκτρικός (3) θαυμάζω (1) θηλυκότητα (1) καθρέφτης (1) Καλλιθέα (1) κιλά (1) ΚΚΕ (1) κράζω (1) κρίση (1) κυβέρνηση (2) Κύριος (1) Λάλας (1) μάγος (1) μαντήλα (1) Μεγάλη Βρετανία (1) Μέρκελ (1) μέσα κοινωνικής δικτύωσης (1) Μοναστηράκι (2) Μουσουλμανισμός (1) μπούργκα (1) ναρκωτικά (1) ΝΔ (1) Παπαδιαμάντης (1) παραμύθι (2) ΠΑΣΟΚ (1) Πλατεία Δαβάκη (1) πολιτικά ορθό (1) πολιτική ορθότητα (1) ΠΟΤΑΜΙ (1) πρίζα (1) πρωθυπουργός (1) Ρωξάνη (1) Σαμαράς (2) σπολλάτη. παιδιά (1) Σταχτομπούτα (1) ΣΧΕΣΕΙΣ (1) σχέσεις (1) ταινία (1) Ταύρος (2) Τέλειος (1) Τζήμερος (1) τραπέζι (1) Τριανταφυλλίδης (1) Τσίπρας (2) τυρκουάζ (1) υλική στέρηση (1) φεμινισμός (1) φτώχεια (1) Χατζηνικολάου (1) χορευτής (1) Χριστούγεννα (1) χωριό του Άι Βασίλη (1) ψήφος (1) AIDS (1) Barbie (1) Da Capo (1) facebook (1) gay (1) jumbo (1) LGSM (1) lifestyle (1) Matthew Warchus (1) pride (1) social media (1) tweet (1) twitter (1)

Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

ΠΙΚΡΕΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΗ ( 2)

Ζεστές μέρες του Ιούλη, αυτό να λέγεται, αλλά υπάρχουν τόσα που με ενοχλούν πολύ, μα πολύ περισσότερο από τη ζέστη. Oh les beaux jours! "Η δουλειά δεν είναι δικαίωμα, είναι εκβιασμός". Ένα σύνθημα γραμμένο σε κάποια μάντρα, εδώ και χρόνια, το έβλεπα σχεδόν κάθε μέρα, και τότε γελούσα και τις φορές που γυρνούσα σπίτι κατάκοπη, έλεγα μισογελώντας στον καθρέφτη μου: ε ναι, η δουλειά δεν είναι δικαίωμα, είναι εκβιασμός!" Τώρα όμως η δουλειά είναι λύτρωση, που δυστυχώς δε φαίνεται να έρχεται από πουθενά. Ούτε η δουλειά αλλά ούτε και η λύτρωση, με οποιαδήποτε μορφή. Γι' αυτό οι πικρές μέρες... Και γι' αυτό.

ΠΙΚΡΕΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΗ

Τι καλοκαίρι είναι αυτό, αλήθεια, δεν μπορώ να καταλάβω. Μάλλον το ΔΝΤ εκτός από την αυστηρή επιτήρηση που επέβαλε στην οικονομία, κατάφερε να θέσει και υπό σκληρή καταστολή όλη μας τη διάθεση. Έπειτα, ο καθένας έχει τους μικρούς, δικούς του κύκλους βασάνου, τα προσωπικά του σκοτάδια, τους ιδιωτικούς αδιέξοδους δρόμους του.
Είναι φορές που νιώθω ότι το χαμόγελό μου είναι περισσότερο μορφασμός, και πια δεν τολμώ όχι να ονειρευτώ, αλλά ούτε καν να σχεδιάσω. Πώς αναδύεις μια ψυχή από το σκοτάδι; Τι κάνεις μια ζωή στην οποία δε συμβαίνει τίποτα απολύτως; Και κυρίως πώς αντιμετωπίζεις τον υπεύθυνο, που δεν είναι κάποιος άλλος παρά ο ίδιος σου ο εαυτός;