Ετικέτες

80's (1) αγανακτισμένοι (1) ανθρακωρύχοι (1) απεργία (1) απολιτικ (1) Αρκετά Καλός (1) Βαρουφάκης (1) Βενιζέλος (1) γάμος (1) γλυκά (1) γλώσσα (1) διήγημα (1) εκλογές 2015 (2) εξουσία (1) επαίτες (1) επιβάτες (1) επιστολή (1) Ζωή Κωνσταντοπούλου (1) ηλεκτρικός (3) θαυμάζω (1) θηλυκότητα (1) καθρέφτης (1) Καλλιθέα (1) κιλά (1) ΚΚΕ (1) κράζω (1) κρίση (1) κυβέρνηση (2) Κύριος (1) Λάλας (1) μάγος (1) μαντήλα (1) Μεγάλη Βρετανία (1) Μέρκελ (1) μέσα κοινωνικής δικτύωσης (1) Μοναστηράκι (2) Μουσουλμανισμός (1) μπούργκα (1) ναρκωτικά (1) ΝΔ (1) Παπαδιαμάντης (1) παραμύθι (2) ΠΑΣΟΚ (1) Πλατεία Δαβάκη (1) πολιτικά ορθό (1) πολιτική ορθότητα (1) ΠΟΤΑΜΙ (1) πρίζα (1) πρωθυπουργός (1) Ρωξάνη (1) Σαμαράς (2) σπολλάτη. παιδιά (1) Σταχτομπούτα (1) ΣΧΕΣΕΙΣ (1) σχέσεις (1) ταινία (1) Ταύρος (2) Τέλειος (1) Τζήμερος (1) τραπέζι (1) Τριανταφυλλίδης (1) Τσίπρας (2) τυρκουάζ (1) υλική στέρηση (1) φεμινισμός (1) φτώχεια (1) Χατζηνικολάου (1) χορευτής (1) Χριστούγεννα (1) χωριό του Άι Βασίλη (1) ψήφος (1) AIDS (1) Barbie (1) Da Capo (1) facebook (1) gay (1) jumbo (1) LGSM (1) lifestyle (1) Matthew Warchus (1) pride (1) social media (1) tweet (1) twitter (1)

Τρίτη 1 Απριλίου 2014

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ - ΜΕΡΟΣ 2ο, Ο ΧΟΡΕΥΤΗΣ ΤΗΣ ΑΠΟΒΑΘΡΑΣ Μια ιλιγγιώδης πιρουέτα, που λες και ανοίγει ένα λάκκο στο έδαφος, σε ένα χορό γεμάτο παραισθήσεις…








Ο ΧΟΡΕΥΤΗΣ ΤΗΣ ΑΠΟΒΑΘΡΑΣ



Μοναστηράκι, Σάββατο μεσημέρι κοντά στις δυόμισυ, λίγους μήνες πριν. Ο σταθμός πνίγεται από τον κόσμο κι ο κόσμος πνίγεται μέσα στο σταθμό. Η επόμενη αμαξοστοιχία αναμένεται σε 7 λεπτά, τόσα όσα για να μιλήσεις λίγο στο κινητό με μια φίλη, να καπνίσεις ένα τσιγάρο αν επιτρεπόταν αυτό στις αποβάθρες ή να φας μια τυρόπιτα, όπως κάνει η κυρία δίπλα μου, μια τυρόπιτα που δεν έχει καμία θέση στις αποβάθρες του μετρό, αλλά δεν ισχύει το ίδιο για τον ηλεκτρικό, που μάλλον έπρεπε να κρατήσει μια εσάνς προχειρότητας, όμοιας με αυτήν ενός πρόχειρου γεύματος.

Και τότε τον βλέπω. Στέκεται στην απέναντι πλατφόρμα, στη γραμμή προς Κηφισιά. Ψηλός, αδύνατος, γύρω στα 25. Κρατάει ένα στριφτό τσιγάρο και πηγαινοέρχεται. Όχι, λάθος, δεν περπατάει. Χορεύει. Χορεύει σε έναν ρυθμό που κρατάει με το άλλο χέρι, το χωρίς τσιγάρο. Και τότε τον παρατηρώ ακόμα καλύτερα. Όχι, δεν είναι απλά αδύνατος, είναι φαγωμένος από δόσεις, ατέλειωτες δόσεις. Κλείνει τα μάτια του, στροβιλίζεται γύρω από τον εαυτό του. Κι έπειτα πλησιάζει στην άκρη της αποβάθρας, απελπιστικά κοντά. Κλίνει το σώμα του προς τα εμπρός κι έπειτα πάλι αποτραβιέται. Και πάλι, και πάλι. 

Ο κόσμος γύρω του έχει απομακρυνθεί, ενώ νιώθεις στον αέρα σχεδόν έναν παλμό συλλογικού κοινωνικού συνειδητού γεμάτο ανακούφιση που η παράξενη φιγούρα βρίσκεται στην απέναντι αποβάθρα και όχι στη δική μας. Μια γυναίκα μόνο έχει μείνει στη θέση της, ακουμπησμένη σε έναν στύλο. Λίγο μεγαλωμένη, τυλιγμένη σε animal print ρούχα, με έντονο κόκκινο κραιγιόν. Την πλησιάζει, σκύβει προς το μέρος της και κάτι της λέει. Όσοι παρατηρούν, έστω και μέσα στο μυαλό τους, κάνουν ένα βήμα προς τα πίσω. Όμως η γυναίκα παραμένει στη θέση της, δεν κινείται χιλιοστό, κάτι του απαντάει και γυρίζει το πρόσωπό της προς την άλλη μεριά όσο αυτός απομακρύνεται, χορεύοντας, πάντα χορεύοντας. Ο συρμός προς Κηφισιά έρχεται, σταματάει, φορτώνει και αναχωρεί. Όταν το τρένο φεύγει, ο χορευτής της αποβάθρας δεν είναι πια εκεί. Έχει επιβιβαστεί. Χρόνια τώρα, σε μια δική του, κεντρομόλο διαδρομή. "Κηφισιά, τερματικός σταθμός". 

Είμαι πια μέσα στο τρένο, για τη δική μου διαδρομή που χρόνια τώρα με πάει σε εκείνους που αγαπώ, στην οικογένειά μου, στους φίλους μου. Σκέφτομαι ακόμα τον χορευτή της αποβάθρας. Προσπαθώ να τον φανταστώ παιδί, μα στο μυαλό μου έχω μόνο την εικόνα του να λικνίζεται απειλητικά πάνω από τις γραμμές. Κι έπειτα μια καινούργια εικόνα, μάλλον ανασυρμένη μέσα από σκηνές κάποιας ταινίας, ένας χορευτής νεκρός, ξαπλωμένος σε γκρίζα, βρεγμένα σκαλιά, με μια σύρριγγα δίπλα του.

Οι επιβάτες ανεβοκατεβαίνουν στους σταθμούς, κυνηγώντας ο καθένας τη δική του διαδρομή. "Passengers are kindly requested to mind their own business".

Καλή σας νύχτα.