Ετικέτες

80's (1) αγανακτισμένοι (1) ανθρακωρύχοι (1) απεργία (1) απολιτικ (1) Αρκετά Καλός (1) Βαρουφάκης (1) Βενιζέλος (1) γάμος (1) γλυκά (1) γλώσσα (1) διήγημα (1) εκλογές 2015 (2) εξουσία (1) επαίτες (1) επιβάτες (1) επιστολή (1) Ζωή Κωνσταντοπούλου (1) ηλεκτρικός (3) θαυμάζω (1) θηλυκότητα (1) καθρέφτης (1) Καλλιθέα (1) κιλά (1) ΚΚΕ (1) κράζω (1) κρίση (1) κυβέρνηση (2) Κύριος (1) Λάλας (1) μάγος (1) μαντήλα (1) Μεγάλη Βρετανία (1) Μέρκελ (1) μέσα κοινωνικής δικτύωσης (1) Μοναστηράκι (2) Μουσουλμανισμός (1) μπούργκα (1) ναρκωτικά (1) ΝΔ (1) Παπαδιαμάντης (1) παραμύθι (2) ΠΑΣΟΚ (1) Πλατεία Δαβάκη (1) πολιτικά ορθό (1) πολιτική ορθότητα (1) ΠΟΤΑΜΙ (1) πρίζα (1) πρωθυπουργός (1) Ρωξάνη (1) Σαμαράς (2) σπολλάτη. παιδιά (1) Σταχτομπούτα (1) ΣΧΕΣΕΙΣ (1) σχέσεις (1) ταινία (1) Ταύρος (2) Τέλειος (1) Τζήμερος (1) τραπέζι (1) Τριανταφυλλίδης (1) Τσίπρας (2) τυρκουάζ (1) υλική στέρηση (1) φεμινισμός (1) φτώχεια (1) Χατζηνικολάου (1) χορευτής (1) Χριστούγεννα (1) χωριό του Άι Βασίλη (1) ψήφος (1) AIDS (1) Barbie (1) Da Capo (1) facebook (1) gay (1) jumbo (1) LGSM (1) lifestyle (1) Matthew Warchus (1) pride (1) social media (1) tweet (1) twitter (1)

Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, ΑΥΤΗ Η ΛΥΤΡΩΣΗ

Ο Anouilh λέει στον πρόλογο της ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ του ότι η τραγωδία ξεκουράζει. Προφανώς με την έννοια ότι όλα ακολουθούν μια προκαθορισμένη πορεία από την οποία δεν πρόκειται να βγουν. Όλα υπακούουν σε μια νομοτέλεια με προορισμό το τέλος, που έτσι κι αλλιώς είναι αναπόδραστο. Αλλά και γιατί η τραγωδία σε απορροφά, σε κατατρώει, δεν σου αφήνει περιθώριο να σκεφτείς τίποτε άλλο εκτός από αυτό που παρακολουθείς. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στο ποδόσφαιρο. Είναι ένα θέαμα με απίστευτη δυναμική, έντονη φόρτιση , λόγος για να διαιρέσει ή να ενώσει. Και γι' αυτό και απορροφά, χωρίς να αφήνει περιθώριο για παράπλευρες σκέψεις. Δεν υπάρχουν μουσικές για να ξυπνήσουν μνήμες, δεν υπάρχουν ιστορίες για να γίνουν αναφορές, δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από 22 παίχτες που κυνηγάνε τη νίκη, η οποία τους περιμένει, πού αλλού, στο τέρμα. Η νίκη είναι ένα τέρμα. Κάπως έτσι σκέφτηκα την πρώτη φορά που συνειδητά και από μόνη μου κάθησα να δω έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Από τότε κάπως έτσι βλέπω το ποδόσφαιρο, ένα θέαμα και ένα άθλημα με μια δύναμη λυτρωτική. Κατά παραλλαγή λοιπόν, le foot, cela repose...

Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

ΑΝΑΛΥΣΕ ΤΟ... ΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΠΟΛΥ 2

Αναρωτιέμαι: τι χρειάζεται για να μπορέσει κανείς να μετουσιώσει το βίωμα σε γνώση, να κατακτήσει έναν κάποιο βαθμό αυτογνωσίας, να νιώσει πως έχει μια -μικρή- σοφία ζωής και, επιτέλους να προχωρήσει; Όσο πιο πολύ αναλύω τη συμπεριφορά σου, όσο περισσότερο στέκομαι στις λέξεις που ειπώθηκαν και σ' αυτές που δεν ακούστηκαν ποτέ, μένω στάσιμη. Αυτού του είδους η ανάλυση δεν με πάει παρακάτω. Με κρατάει εδώ. Κι αυτό είναι μια διαδικασία χρονοβόρα και προ παντός, ψυχοφθόρα. Και παραπλανητική, αφού αναλώνομαι στο γιατί και το πώς του συμβάντος και στην ουσία χάνω το ίδιο το συμβάν. Τελικά μερικές φορές περνάμε ατελείωτες ώρες στο να αναλύουμε τους έρωτες μας, αντί απλά να τους ζούμε...

ΑΝΑΛΥΣΕ ΤΟ... ΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΠΟΛΥ

Λίγη ώρα πριν μιλούσα στο chat με έναν παλιό φίλο (που κάποτε ήταν και μαθητής μου, αυτη συνήθως ειναι η εξέλιξη οταν κάνεις μάθημα σε ενήλικες). Ο φίλος λοιπόν Παναγιώτης μπήκε στον κόπο να διαβάσει το blog μου. Και σαν άντρας αλλά και σαν θετικός επιστήμονας και τεχνοκράτης (μηχανολόγος γαρ) μου έκανε μια επισήμανση: αναλύεις πολύ, και τα πάντα. Ναι, Κατερινάκι, ένα μπολ είναι στρογγυλό, γιατί πρέπει να το αναλύσεις; Δεν το βλέπεις; Κι έτσι με φέρνει μπροστά στο γνωστό και οικείο: η ανάλυση είναι γένους θηλυκού. Δευτέρα γυμνασίου και η τότε κολλητή μου, τρελά ερωτευμένη με τον γόη της τάξης - ο οποίος παρεμπιπτόντως τα έφτιαξε με όλες τις συμμαθήτριές μας εκτός από την κολλητή μου κι εμένα, γιατί εγώ ήμουν φίλη του- τον κοιτάει με τις ώρες και περνάει από το μικροσκόπιο κάθε του κίνηση, χαμόγελο, κουβέντα. "Πέρασε από δίπλα μου και μου έκλεισε το μάτι! Τι λες να σημαίνει αυτό; Μήπως ότι του αρέσω;" "Μου είπε καλημέρα κούκλα!" Η λίστα των ενεργειών - αλλά και των μη-ενεργειών που η διπλανή μου πέρναγε από τη μέγγενη της ανάλυσης ειναι ατελείωτη. Είκοσι χρόνια μετά, στο γυναικείο κόσμο της ανάλυσης προφανώς δεν έχει αλλάξει τίποτα. Η καθεμιά μας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με το δικό της τρόπο, κάνουμε την ανάλυσή μας. Γιατί αυτό το μήνυμα αυτή την ώρα, γιατί αυτές οι λέξεις και όχι κάποιες άλλες, διαβάζουμε -ω πάντα, μα πάντα- πίσω από τις γραμμές, και πάει λέγοντας. Ξέρετε, από χαρακτήρα είμαι αναλυτικός τύπος, μου αρέσει να κατακερματίζω μια κατάσταση προκειμένου να μπορέσω να βρω μια λύση ή μια απάντηση. Ωστόσο οφείλω να παραδεχτώ ότι ο φίλος μου έχει δίκιο. Ανάλυσέ το, αλλά όχι πολύ. Γιατί η ανάλυση δεν οδηγεί πάντοτε στη λύση, πολλές φορές κρύβει μέσα της ακόμα και τη διάλυση... Κι έπειτα, μπορεί να υπάρχει κάτι πιο αποτελεσματικό από την ανάλυση. Η σύνθεση...
Να'μαστε πάλι εδώ... (να'μαστε πάλι εδώ Αντρέα, οι δρόμοι τρέχουν χιαστί..., άραγε ποιος το θυμάται αυτό το τραγούδι, μάλλον εγώ και ο Μικρούτσικος!) Οι εξετάσεις τελείωσαν, μάλλον πήγαν καλά, βέβαια το διάβασμα συνεχίζεται, αλλά πλέον τέλειωσαν οι δικαιολογίες για να τεμπελιάζω και να μη γράφω. Στο τέλος της γραφής, ιταλικά δίνω, όχι Πανελλήνιες! Λοιπόν, κορίτσια και αγόρια που βρίσκεστε εκεί έξω και ίσως σκοντάψετε στο ιστολόγιό μου, έχουμε αφήσει πολλά θέματα ανοιχτά και στο διάστημα που μεσολάβησε, ανοίχτηκαν κι άλλα! Ξεκινάμε!