Ετικέτες

80's (1) αγανακτισμένοι (1) ανθρακωρύχοι (1) απεργία (1) απολιτικ (1) Αρκετά Καλός (1) Βαρουφάκης (1) Βενιζέλος (1) γάμος (1) γλυκά (1) γλώσσα (1) διήγημα (1) εκλογές 2015 (2) εξουσία (1) επαίτες (1) επιβάτες (1) επιστολή (1) Ζωή Κωνσταντοπούλου (1) ηλεκτρικός (3) θαυμάζω (1) θηλυκότητα (1) καθρέφτης (1) Καλλιθέα (1) κιλά (1) ΚΚΕ (1) κράζω (1) κρίση (1) κυβέρνηση (2) Κύριος (1) Λάλας (1) μάγος (1) μαντήλα (1) Μεγάλη Βρετανία (1) Μέρκελ (1) μέσα κοινωνικής δικτύωσης (1) Μοναστηράκι (2) Μουσουλμανισμός (1) μπούργκα (1) ναρκωτικά (1) ΝΔ (1) Παπαδιαμάντης (1) παραμύθι (2) ΠΑΣΟΚ (1) Πλατεία Δαβάκη (1) πολιτικά ορθό (1) πολιτική ορθότητα (1) ΠΟΤΑΜΙ (1) πρίζα (1) πρωθυπουργός (1) Ρωξάνη (1) Σαμαράς (2) σπολλάτη. παιδιά (1) Σταχτομπούτα (1) ΣΧΕΣΕΙΣ (1) σχέσεις (1) ταινία (1) Ταύρος (2) Τέλειος (1) Τζήμερος (1) τραπέζι (1) Τριανταφυλλίδης (1) Τσίπρας (2) τυρκουάζ (1) υλική στέρηση (1) φεμινισμός (1) φτώχεια (1) Χατζηνικολάου (1) χορευτής (1) Χριστούγεννα (1) χωριό του Άι Βασίλη (1) ψήφος (1) AIDS (1) Barbie (1) Da Capo (1) facebook (1) gay (1) jumbo (1) LGSM (1) lifestyle (1) Matthew Warchus (1) pride (1) social media (1) tweet (1) twitter (1)

Τρίτη 24 Μαΐου 2016

ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; XI



 


ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; XI


Η Ζωή έμεινε για λίγο σκεπτική. Χαμογέλασε αμήχανα κι ανασήκωσε τους ώμους. 

"Όσα ήθελα... Ποιος τα θυμάται πια;..."

"Δεν μπορεί να μην τα θυμάσαι εσύ!" 

"Όχι, Πηγή, δεν τα θυμάμαι! Σου είπα, δεν κουβαλάω τίποτα! Κανένα όνειρο, καμιά αποσκευή! Ξεφορτώθηκα κάθε αυταπάτη, βαρίδια ήταν που με πήγαιναν πίσω!"

"Τα όνειρα μας τραβάνε μπροστά!"

"Μπορεί, όταν είμαστε παιδιά...

Η Πηγή έριξε ξανά μια κλεφτή ματιά προς το σεντούκι.
"Τι περιμένεις ότι θα έχει μέσα και θες τόσο πολύ να το ανοίξεις, μπορείς να μου πεις;"   

"Τα πράγματά μας, Ζωή. Όσα άφησες πίσω σου εσύ κι όσα θα πάρω μαζί μου εγώ για να προχωρήσω. Εσύ γιατί δε θες να το ανοίξουμε;" 

"Γιατί ξέρω ήδη τι έχει μέσα. Γοβάκια και σκουφιά, δαγκωμένα μήλα, άχρηστα πράγματα!»

Σιωπή.

"Μα ακόμα κι αν συμφωνούσα, μου λες πώς θα ανοίξουμε αυτήν την… την παράξενη κλειδαριά, που διαρκώς αλλάζει σχήμα;"

 "Μ’ αυτό εδώ", είπε η Πηγή που έβαλε το χέρι της στην τσέπη του φουστανιού της κι έβγαλε ένα κλειδί.

Η Ζωή την κοίταξε με μια θυμωμένη έκπληξη.
"Το είχες όλη αυτή την ώρα το κλειδί;! Και τότε γιατί δεν το άνοιγες μόνη σου; Γιατί με βασανίζεις με όλη αυτή την ανοησία;"

"Γιατί πρέπει να γυρίσουμε μαζί το κλειδί, Ζωή. Γι’ αυτό."

Η Πηγή πλησίασε τη Ζωή.
«Λοιπόν;»

Η Ζωή αναστέναξε.
"Εντάξει λοιπόν. Έλα να το ξεκλειδώσουμε"

Έπιασε το χέρι της Πηγής που κρατούσε το κλειδί και μαζί τα δύο κορίτσια το έστριψαν στην κλειδαριά, που εξακολουθούσε να γίνεται Π, Ζ, Π, Ζ…

Το σεντούκι έχασκε τώρα ορθάνοιχτο μπροστά τους. Δύο κομμάτια βελούδο -ένα κόκκινο κι ένα πράσινο- σκέπαζαν τα πράγματα, χωρίζοντας στην ουσία το σεντούκι στα δύο. 

Συνεχίζεται...




Κυριακή 15 Μαΐου 2016

ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; X


 ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; X

"Πηγή!"

"Τι;"

 "Κοίταξέ με στα μάτια και πες μου πού το διάβασες αυτό!"

"Δε θυμάμαι...", απάντησε η μικρή εξακολουθώντας να αποφεύγει το βλέμμα της Ζωής.

"Πηγή! Ανέχτηκα τη φάρσα με το σεντούκι, σου μίλησα για τα γυάλινα γοβάκια μου! Δικαιούμαι μια ειλικρινή απάντηση!"

Η Πηγή γύρισε προς το μέρος της με μάτια γεμάτα δάκρυα.

"Η αλήθεια είναι πως δεν το διάβασα πουθενά. Ήρθε στο μυαλό μου ξαφνικά, σα να μου το υπαγόρευε κάποιος..."

Η Ζωή την πλησίασε και την πήρε αγκαλιά. "Σταμάτα να κλαις. Δεν έκανες κάτι κακό."

Για λίγο δε μιλούσε καμιά τους. 

"Αυτή τη φράση την έγραψα στο ημερολόγιό μου όταν ήμουν δεκαεννιά", είπε η Ζωή.

"Πολύ ωραία το είπες!" Κοιτάχτηκαν κι έβαλαν τα γέλια.

Η Ζωή όμως ήξερε πια αυτό που εδώ και ώρα δεν ήθελε να καταλάβει. 

Κοίταξε το σεντούκι. 

"Από όλα αυτά θέλω να σε προφυλάξω... Θες να το ανοίξουμε; Εγώ θα έλεγα να το πετάξουμε... Ξεφορτώσου όλες αυτές τις ανοησίες, μην αγοράζεις καμιά ελπίδα, δεν χρειάζεσαι κανένα παραμύθι στις αποσκευές σου..."

 Μα για μια φορά ακόμα, κράτησε τις σκέψεις της για τον εαυτό της.

"Κι αυτά που ήθελες;". Η ερώτηση της Πηγής έφερε τη Ζωή πίσω στην πραγματικότητα του λιβαδιού.

"Τι;"

"Έγινες όσα έπρεπε, όσα όφειλες, όσα είχες μάθει να  περιμένεις από τον εαυτό σου. Όσα ήθελες όμως;"

Συνεχίζεται...


 



DARE WALK THROUGH YOUR DREAMS

 
 
DARE WALK THROUGH YOUR DREAMS
 
Για κάποιους από εμάς μπορεί η σημερινή Κυριακή να είναι απλώς ακόμη μια Κυριακή. Για περίπου 100,000 παιδιά όμως είναι η παραμονή της πρώτης μεγάλης μάχης της ζωής τους.
 
Σε μια χώρα που ρημάζεται οικονομικά, μέσα σε μια κοινωνία βυθισμένη ίσως στη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση στην νεώτερη ιστορία της Ελλάδας, 100,000 δεκαεφτάχρονα αύριο το πρωί θα ξεκινήσουν, με στυλό και μολύβια, να κυνηγήσουν το όνειρό τους. Ιατρική, Πολυτεχνείο, Νομική, Φιλοσοφική, ό, τι τραβά η ψυχή τους.
 
Κι απο δίπλα τους, γονείς που σηκώνουν όλο το βάρος της κρίσης αλλά και που αγόγγυστα στηρίζουν την προσπάθεια των παιδιών τους: φροντιστήρια, ιδιαίτερα, οικονομική και ψυχική αιμορραγία. 
 
Ανεργία εκτοξευμένη σε ύψη δυσθεώρητα, πτυχιούχοι Παντείου που δουλεύουν delivery, όλα τα ξέρουν τα δεκαεφτάχρονα. Κι όμως επιμένουν. Να ονειρεύονται και να προσπαθούν.

Και γι' αυτό και μόνο, τους αξίζουν όλες και οι καλύτερες ευχές. 
Γιατί τολμάνε να ονειρεύονται. 
 
Καλή επιτυχία, παιδιά!


 



Σάββατο 7 Μαΐου 2016

ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; IX





 ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; IX


Η Ζωή την κοίταξε απορημένη. "Τι δουλειά κάνεις;" αυτή μάλιστα, είναι μια ερώτηση που θα περίμενε και που θα μπορούσε να απαντήσει, το δίχως άλλο. Ξέρεις πολύ καλά τι κάνεις-λογίστρια, γραμματέας, φαρμακοποιός- όμως τι έγινες;...
 
Η Πηγή, γεμάτη παιδικό πείσμα και με το βλέμμα της καρφωμένο στο πρόσωπο της Ζωής, περίμενε μιαν απάντηση.
 

"Δεν ξέρω... " 

Η Ζωή κάθισε και πάλι κάτω από το δέντρο.  
"Έγινα όλα όσα έπρεπε, όλα όσα όφειλα, όλα όσα είχα μάθει να περιμένω από τον εαυτό μου.
Κι επειδή ζούσα αυτό που γινόμουν, δεν είχα ποτέ το χρόνο να αναρωτηθώ..."
 
Γύρισε στην Πηγή:
 "Είχα γυάλινα γοβάκια."
 

Το βλέμμα της μικρής γέμισε ενθουσιασμό. 
"Ήμουν σίγουρη!" Ο θρίαμβος με δυσκολία μπορούσε να κρυφτεί στην παιδική φωνή. "Λοιπόν;"
 
"Τα φόρεσα και χόρεψα τόσο που μάτωσαν τα πόδια μου.
Έχασα το ένα, ναι. Μα συνέχισα να περπατάω. Κι όλο έριχνα κλεφτές ματιές πάνω από τον ώμο μου, μην τυχόν και κάποιος πρίγκιπας έτρεχε στο κατόπι μου, κρατώντας το χαμένο γοβάκι.

Φορώντας ένα κόκκινο σκουφί πίστευα ότι ένας γενναίος κυνηγός θα με σώσει από το λύκο.

Και με περίσσια αφέλεια δάγκωσα το μήλο που μου πρόσφερε μια καλοκάγαθη γριούλα

Ξόδεψα φιλιά και ανάσες πιστεύοντας ότι ο βάτραχος θα γίνει πρίγκηπας...

"Και;"

"Ή όλα αργούσαν πολύ ή εγώ δεν μπορούσα να περιμένω τόσο. "

"Και τι έκανες;"

"Αυτό που θα' πρεπε να έχω κάνει από την αρχή: γύρισα πίσω και βρήκα μόνη μου το γοβάκι μου. Σκότωσα το λύκο, έφτυσα το μήλο στα μούτρα της γριούλας και γύρισα επιδεικτικά την πλάτη μου στη λίμνη."

Η Πηγή είχε απομείνει να την κοιτάζει σιωπηλή. 

"Γιατί δεν περίμενες λίγο ακόμα;"

"Γιατί δεν μπορούσα! Δεν είχα άλλη υπομονή!"

"Υπομονή ή ελπίδα;"

"Υπομονή, ελπίδα... τι σημασία έχει;!"

"Έχει! Η υπομονή είναι για να πατάμε και με τα δυο μας πόδια στο σήμερα. Η ελπίδα όμως είναι η γέφυρα για να περάσουμε στο αύριο." 

Η Ζωή την κοίταξε με μάτια ορθάνοιχτα από την έκπληξη.

"Πού το διάβασες αυτό;"

Η Πηγή προσπάθησε να αποφύγει το βλέμμα της. 

"Δε θυμάμαι... ίσως σε κάποιο βιβλίο...", απάντησε με φωνή που μόλις ακουγόταν.

Συνεχίζεται...

Παρασκευή 6 Μαΐου 2016

ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; VIII






 ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; VIII

"Ηθοποιός ή δασκάλα ή γιατρός." 
 Η Ζωή χαμογέλασε. 
"Κάποια στιγμή θα πρέπει να διαλέξεις όμως ένα από αυτά."

Η Πηγή ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους: 
"Κάποια στιγμή. Για την ώρα μπορώ να ονειρεύομαι και να σχεδιάζω ό, τι θέλω." 

Όταν είσαι παιδί, μπορείς αβίαστα να συνδυάζεις τα πιο ασυμβίβαστα πράγματα. Η ενηλικίωση φέρνει μαζί της έναν -περισσότερο ή λιγότερο- βεβιασμένο συμβιβασμό. 

Ο φόβος είναι συχνά πιο δυνατός από την επιθυμία, κι έτσι είναι δύσκολο να χωρέσει ένα όνειρο σε μια στρωμένη και στρωτή ενήλικη ζωή. 


Η Ζωή σήκωσε τα μάτια της προς τον ουρανό. 'Τι ώρα να' ναι;"

"Ποιο κομμάτι της ημέρας είναι το αγαπημένο σου;"
"Το μεσημέρι", αποκρίθηκε η Ζωή ενώ σκεφτόταν με πόση ευκολία μπορεί ένα παιδί να αλλάζει θέμα συζήτησης. 
"Και μένα!"  
"Τι εννοούσες όταν είπες πριν ότι το μεσημέρι εδώ δεν τελειώνει ποτέ;"
"Αυτό ακριβώς που είπα, ότι δεν τελειώνει ποτέ."
"Θες να μου πεις δηλαδή ότι είμαστε παγιδευμένες σε ένα απέραντο λιβάδι όπου ο χρόνος έχει παγώσει;"
"Κανείς δεν είναι παγιδευμένος, Μπορείς να φύγεις όποτε θες."
"Κι εσύ;"
"Εγώ θα είμαι πάντα εδώ και θα σε περιμένω κάθε φορά που θα θες να επιστρέψεις."
"Και πώς είσαι τόσο σίγουρη ότι θα επιστρέφω πάντα;"
"Γιατί αυτό το ζεστό ανοιξιάτικο μεσημέρι είναι ό, τι αγάπησες περισσότερο από τον χρόνο, και γιατί πάντα θα έχεις κάτι να μου πεiς."
 Ένα ατέλειωτο ανοιξιάτικο μεσημέρι, ένα σεντούκι με μυστήρια κλειδαριά κι ένα πεισματάρικο κορίτσι...
"Θα έχω κάτι να σου πω", σκέφτηκε η Ζωή. "Προφανώς. Μόνο που με αυτά που θα σου πω, θα σώσω μεν την ενήλικη ζωή σου αλλά θα καταστρέψω την παιδική σου ηλικία. Και πάλι δεν είμαι σίγουρη για τίποτα από τα δύο. Το μόνο που ξέρω είναι πως το εισιτήριο για ένα τέτοιο ταξίδι δεν μπορώ να στο κόψω εγώ."
Κι έτσι προτίμησε να μην πει τίποτα.  
 
 "Είπες πριν ότι δεν έχεις πράγματα", πετάχτηκε ξαφνικά η Πηγή, σπάζοντας τη σιωπή αλλά και αλλάζοντας -για μια φορά ακόμη- κουβέντα.

"Με βλέπεις να κουβαλάω κάτι;"

"Κάποτε όμως είχες."

"Φρόντισα να τα ξεφορτωθώ."

"Δεν τα ήθελες πια;"

"Όχι. Ήταν ένα περιττό βάρος."

"Πάντως αυτά θα βρίσκονται πάντα πίσω σου. Και θα σε περιμένουν."

"Ας περιμένουν όσο θέλουν. Δεν πρόκειται να γυρίσω."

Η Πηγή κοίταξε προς το σεντούκι. Η Ζωή της έριξε ένα απότομο βλέμμα κι έτσι η μικρή δεν τόλμησε να ξεστομίσει τη σκέψη της

"Θα σηκωθώ να περπατήσω λίγο. Μούδιασα τόση ώρα καθιστή", είπε η Ζωή σε μια προσπάθεια να αλλάξει θέμα. 
 
"Ζωή..." 

"Ναι"
 

"Εσύ, τι έγινες όταν μεγάλωσες;"


Συνεχίζεται...