ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; XI
Η Ζωή έμεινε για λίγο σκεπτική. Χαμογέλασε αμήχανα κι ανασήκωσε τους ώμους.
"Όσα ήθελα... Ποιος τα θυμάται πια;..."
"Δεν μπορεί να μην τα θυμάσαι εσύ!"
"Όχι, Πηγή, δεν τα θυμάμαι! Σου είπα, δεν κουβαλάω τίποτα! Κανένα όνειρο, καμιά αποσκευή! Ξεφορτώθηκα κάθε αυταπάτη, βαρίδια ήταν που με πήγαιναν πίσω!"
"Τα όνειρα μας τραβάνε μπροστά!"
"Μπορεί, όταν είμαστε παιδιά...
Η Πηγή έριξε ξανά μια κλεφτή ματιά προς το σεντούκι.
"Τι περιμένεις ότι θα έχει μέσα και θες τόσο πολύ να το ανοίξεις, μπορείς να μου πεις;"
"Τα πράγματά μας, Ζωή. Όσα άφησες πίσω σου εσύ κι όσα θα πάρω μαζί μου εγώ για να προχωρήσω. Εσύ γιατί δε θες να το ανοίξουμε;"
"Γιατί ξέρω ήδη τι έχει μέσα. Γοβάκια και σκουφιά, δαγκωμένα μήλα, άχρηστα πράγματα!»
Σιωπή.
"Μα ακόμα κι αν συμφωνούσα, μου λες πώς θα ανοίξουμε αυτήν την… την παράξενη κλειδαριά, που διαρκώς αλλάζει σχήμα;"
"Μ’ αυτό εδώ", είπε η Πηγή που έβαλε το χέρι της στην τσέπη του φουστανιού της κι έβγαλε ένα κλειδί.
Η Ζωή την κοίταξε με μια θυμωμένη έκπληξη.
"Το είχες όλη αυτή την ώρα το κλειδί;! Και τότε γιατί δεν το άνοιγες μόνη σου; Γιατί με βασανίζεις με όλη αυτή την ανοησία;"
"Γιατί πρέπει να γυρίσουμε μαζί το κλειδί, Ζωή. Γι’ αυτό."
Η Πηγή πλησίασε τη Ζωή.
«Λοιπόν;»
Η Ζωή αναστέναξε.
"Εντάξει λοιπόν. Έλα να το ξεκλειδώσουμε"
Έπιασε το χέρι της Πηγής που κρατούσε το κλειδί και μαζί τα δύο κορίτσια το έστριψαν στην κλειδαριά, που εξακολουθούσε να γίνεται Π, Ζ, Π, Ζ…
Το σεντούκι έχασκε τώρα ορθάνοιχτο μπροστά τους. Δύο κομμάτια βελούδο -ένα κόκκινο κι ένα πράσινο- σκέπαζαν τα πράγματα, χωρίζοντας στην ουσία το σεντούκι στα δύο.
Συνεχίζεται...
