ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; VIII

 ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; VIII

"Ηθοποιός ή δασκάλα ή γιατρός." 
 Η Ζωή χαμογέλασε. 
"Κάποια στιγμή θα πρέπει να διαλέξεις όμως ένα από αυτά."

Η Πηγή ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους: 
"Κάποια στιγμή. Για την ώρα μπορώ να ονειρεύομαι και να σχεδιάζω ό, τι θέλω." 

Όταν είσαι παιδί, μπορείς αβίαστα να συνδυάζεις τα πιο ασυμβίβαστα πράγματα. Η ενηλικίωση φέρνει μαζί της έναν -περισσότερο ή λιγότερο- βεβιασμένο συμβιβασμό. 

Ο φόβος είναι συχνά πιο δυνατός από την επιθυμία, κι έτσι είναι δύσκολο να χωρέσει ένα όνειρο σε μια στρωμένη και στρωτή ενήλικη ζωή. 


Η Ζωή σήκωσε τα μάτια της προς τον ουρανό. 'Τι ώρα να' ναι;"

"Ποιο κομμάτι της ημέρας είναι το αγαπημένο σου;"

"Το μεσημέρι", αποκρίθηκε η Ζωή ενώ σκεφτόταν με πόση ευκολία μπορεί ένα παιδί να αλλάζει θέμα συζήτησης. 

"Και μένα!"  

"Τι εννοούσες όταν είπες πριν ότι το μεσημέρι εδώ δεν τελειώνει ποτέ;"

"Αυτό ακριβώς που είπα, ότι δεν τελειώνει ποτέ."

"Θες να μου πεις δηλαδή ότι είμαστε παγιδευμένες σε ένα απέραντο λιβάδι όπου ο χρόνος έχει παγώσει;"

"Κανείς δεν είναι παγιδευμένος, Μπορείς να φύγεις όποτε θες."

"Κι εσύ;"

"Εγώ θα είμαι πάντα εδώ και θα σε περιμένω κάθε φορά που θα θες να επιστρέψεις."

"Και πώς είσαι τόσο σίγουρη ότι θα επιστρέφω πάντα;"

"Γιατί αυτό το ζεστό ανοιξιάτικο μεσημέρι είναι ό, τι αγάπησες περισσότερο από τον χρόνο, και γιατί πάντα θα έχεις κάτι να μου πεiς."

 Ένα ατέλειωτο ανοιξιάτικο μεσημέρι, ένα σεντούκι με μυστήρια κλειδαριά κι ένα πεισματάρικο κορίτσι...

"Θα έχω κάτι να σου πω", σκέφτηκε η Ζωή. "Προφανώς. Μόνο που με αυτά που θα σου πω, θα σώσω μεν την ενήλικη ζωή σου αλλά θα καταστρέψω την παιδική σου ηλικία. Και πάλι δεν είμαι σίγουρη για τίποτα από τα δύο. Το μόνο που ξέρω είναι πως το εισιτήριο για ένα τέτοιο ταξίδι δεν μπορώ να στο κόψω εγώ."

Κι έτσι προτίμησε να μην πει τίποτα.  

 

 "Είπες πριν ότι δεν έχεις πράγματα", πετάχτηκε ξαφνικά η Πηγή, σπάζοντας τη σιωπή αλλά και αλλάζοντας -για μια φορά ακόμη- κουβέντα.

"Με βλέπεις να κουβαλάω κάτι;"

"Κάποτε όμως είχες."

"Φρόντισα να τα ξεφορτωθώ."

"Δεν τα ήθελες πια;"

"Όχι. Ήταν ένα περιττό βάρος."

"Πάντως αυτά θα βρίσκονται πάντα πίσω σου. Και θα σε περιμένουν."

"Ας περιμένουν όσο θέλουν. Δεν πρόκειται να γυρίσω."

Η Πηγή κοίταξε προς το σεντούκι. Η Ζωή της έριξε ένα απότομο βλέμμα κι έτσι η μικρή δεν τόλμησε να ξεστομίσει τη σκέψη της. 

"Θα σηκωθώ να περπατήσω λίγο. Μούδιασα τόση ώρα καθιστή", είπε η Ζωή σε μια προσπάθεια να αλλάξει θέμα. 
 

"Ζωή..." 

"Ναι"
 
"Εσύ, τι έγινες όταν μεγάλωσες;"


Συνεχίζεται...