ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; VII

 ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; VII

Η Ζωή έμεινε να κοιτάει τη μικρή. "Είσαι πολύ πεισματάρα, όμως, ε;"

 

Το κοριτσάκι χαμογέλασε. 

"Το ίδιο κι εσύ!" 

Χαμογέλασε και η Ζωή. «Λοιπόν, ξέρεις τι λέω εγώ;» 

«Τι;»

 «Ότι σπαταλάμε ένα υπέροχο ανοιξιάτικο μεσημέρι! Γιατί χάνουμε το χρόνο μας με ένα ανόητο σεντούκι; Γιατί δεν πάμε να περπατήσουμε, να δούμε πού τελειώνουν επιτέλους όλα αυτά τα λουλούδια, πού βγάζει αυτό το απέραντο λιβάδι, όσο μπορούμε ακόμα να χαρούμε αυτή την μεσημεριανή ζέστη μέσα στην καρδιά της άνοιξης; Για πόσο ακόμα νομίζεις θα έχει τόσο φως η ατμόσφαιρα;» 

«Το μεσημέρι δεν τελειώνει ποτέ.», απάντησε η Πηγή και κατευθύνθηκε προς τις ζωγραφιές της. 

Η Ζωή πήγε να τη ρωτήσει "Τι εννοείς;", αλλά σταμάτησε. Κοίταξε γύρω της. Πώς μπορείς να καταλάβεις αν ο χρόνος παραμένει ακίνητος; 

"Πόση ώρα είσαι εδώ;"

"Είχες ποτέ σου γυάλινο γοβάκι;" Ζωή και Πηγή ξεστόμισαν ταυτόχρονα η κάθε μία την ερώτησή της. 

"Δεν υπάρχει τίποτα πιο ανόητο από ένα γυάλινο γοβάκι!', πρόλαβε κι απάντησε η Ζωή.

"Γιατί;"

"Γιατί κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα φορούσε ένα παπούτσι φτιαγμένο από γυαλί, που θα έσπαγε στο πρώτο βήμα! Και γιατί οπωσδήποτε δεν υπάρχουν γυάλινα γοβάκια!" 

"Δεν είναι αλήθεια αυτό που λες! Η Σταχτοπούτα είχε! Και τα φορούσε και χόρεψε! Και δεν τα έσπασε! Και το γυάλινο γοβάκι την έκανε πριγκίπισσα!"

"Η Σταχτοπούτα είναι παραμύθι! Φόρα και τα δυο σου παπούτσια, κράτα τα χέρια σου στις τσέπες. Όσα φιλιά και να δώσεις, κανείς δεν θα μεταμορφωθεί. Είναι όλα απλώς ιστορίες για να σε πάρει ο ύπνος."

Αυτά ήθελε να πει η Ζωή. Ωστόσο, δεν ξεστόμισε καμία από αυτές τις φράσεις. 

"Πηγή, τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;"

Συνεχίζεται...