ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; VI

  ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; VI

Σάστισε. "Ανήκει και στις δυό μας; Μα αυτό είναι αδύνατο!"
"Γιατί;:"
 

"Γιατί εγώ δεν έχω πράγματα! Ακόμα κι αν είχα, δεν θα βρίσκονταν εδώ, γιατί εδώ πρώτη φορά έρχομαι! Και αυτό το σεντούκι δεν μπορεί να ανήκει και στις δυο μας, γιατί δεν έχουμε καμία σχέση μεταξύ μας, δεν γνωριζόμαστε!"

"Και πώς εξηγείς τα δύο γράμματα;"
 

"Μπορεί να ήξερες την αλφάβητο πριν πας σχολείο, αλλά υποθέτω ότι ακόμα δεν έχεις ασχοληθεί με τη θεωρία των πιθανοτήτων!"

Το κοριτσάκι, που δεν φάνηκε να ανιχνεύει την ειρωνεία στο σχόλιό της, ρώτησε με φανερό ενδιαφέρον: "Δηλαδή;"

"Δηλαδή,  ξέρεις πόσοι συνδυασμοί ονομάτων μπορούν να προκύψουν από τα δύο γράμματα;"

Η μικρή σκέφτηκε για λίγο. "Ίσως όχι και τόσοι πολλοί. Δεν ξεκινάνε πολλά ονόματα από Ζ."

"Έστω. Και πάλι όμως έχουμε περισσότερους από έναν! Επίσης, έχεις σκεφτεί ότι τα δύο γράμματα που βλέπουμε μπορεί να είναι τα αρχικά ενός και μόνου ανθρώπου, και τελικά το σεντούκι να ανήκει σ' αυτόν;" 

Τώρα το πρόσωπό της άστραφτε γιατί θεωρούσε ότι αυτό που μόλις είπε, ήταν πραγματικά μια αφοπλιστική απάντηση. Το κοριτσάκι έμεινε σκεπτικό. Για λίγο καμιά τους δε μιλούσε.

Η Ζωή είχε αρχίσει να πιστεύει ότι επιτέλους κέρδισε αυτή την ολότελα παράλογη και
μάταιη διαφωνία όταν ξαφνικά το κοριτσάκι της είπε:

"Δύο άνθρωποι συναντιούνται μέσα σε ένα απέραντο λιβάδι. Ανταμώνουν ακριβώς σε εκείνο το σημείο που βρίσκεται ένα σεντούκι. Ένα σεντούκι που έχει χαραγμένα τα αρχικά των ονομάτων τους στην κλειδαριά του.

Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία των πιθανοτήτων που μου είπες πριν, ποιες είναι οι πιθανότητες να ανήκει το σεντούκι σ' αυτούς τους δύο;"

Συνεχίζεται...