ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; ΙΙ
Χωρίς σκουφί, φορώντας δυο παπούτσια και με τα χέρια της στις τσέπες προχωρούσε. Δεν πήγαινε κάπου συγκεκριμένα. Έτσι κι αλλιώς, το λιβάδι ήταν τεράστιο, σχεδόν αχανές. Ήταν αδύνατο να δει πού τελείωνε. Κι επειδή δεν είχε νόημα να αναζητά τα όρια, απλά περιπλανιόταν μέσα σ'αυτά.
Δεν είχε κανένα φόβο μη τυχόν και χαθεί. Απ' όπου έφευγε ήξερε και πώς να επιστρέψει, αν ήθελε. Καμιά ανάγκη λοιπόν να ρίχνει πετραδάκια πίσω της. Και καθώς ο μεσημεριανός ανοιξιάτικος ήλιος μεσουρανούσε, όλα έμοιαζαν απροσδόκητα χαρούμενα.
Συνέχιζε να περπατάει όταν κάπου στο βάθος είδε ότι το αδιάκοπα εναλλασσόμενο πράσινο-κόκκινο-κίτρινο τοπίο είχε μια γαλανή απόχρωση: μια μικρή λίμνη μέσα στη μέση του πουθενά. Ήταν απολύτως σίγουρη ότι καμιά Κυρά της Λίμνης δεν κατοικούσε εκεί. Και βέβαια οι βάτραχοι θα έμεναν για πάντα βάτραχοι.
"Τι κάνεις εδώ;". Γύρισε ξαφνιασμένη προς την κατεύθυνση που ακούστηκε η φωνή. Ένα κοριτσάκι καθισμένο κάτω από ένα δέντρο και γύρω του αραδιασμένα ένα σωρό πράγματα: βιβλία, μπλοκ ζωγραφικής, τετράδια, μολύβια, μια κούκλα, νερομπογιές... "Μα πως δεν την είδα πριν", αναρωτήθηκε. "Τι κάνεις εδώ;", ξαναρώτησε η μικρή. "Περπατάω", απάντησε. "Εσύ;" "Σε περίμενα"...
Συνεχίζεται...
