ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; IV
"Ποια πράγματά μου; Δεν έχω τίποτα μαζί μου! Μα ακόμα κι αν είχα, από πού κι ως πού θα βρίσκονταν εδώ;!"
Το κοριτσάκι σηκώθηκε, πήγε πίσω από το δέντρο κι εμφανίστηκε ξανά κρατώντας με τα δυο του χέρια ένα μικρό σεντούκι. "Και τότε αυτό εδώ τι είναι;" είπε ακουμπώντας το σεντούκι μπροστά στα πόδια της.
Eνστικτωδώς έκανε ένα βήμα πίσω. Κόκκινα σκουφιά, γυάλινα γοβάκια, πετραδάκια και μισοφαγωμένα μήλα, όλα πέρασαν μπροστά από τα μάτια της σε δευτερόλεπτα...
"Δεν θα το ανοίξεις;" Όχι! Γιατί δεν είναι δικό μου! Πόσες φορές πρέπει να στο πω;!"
"Πώς σε λένε;", τη ρώτησε το κοριτσάκι. "Ζωή", απάντησε εκείνη. "Εσένα;" "Πηγή".
Το κοριτσάκι κοίταξε την κλειδαριά του σεντουκιού. "Κοίτα, έχει το αρχικό σου πάνω, ένα κεφαλαίο Ζ."
Έσκυψε να δει καλύτερα. Χαμογέλασε. "Μικρή μου, ακόμα μπερδεύεις την αλφάβητο: Αυτό δεν είναι Ζ, είναι Π!"
Συνεχίζεται...
