Ετικέτες

80's (1) αγανακτισμένοι (1) ανθρακωρύχοι (1) απεργία (1) απολιτικ (1) Αρκετά Καλός (1) Βαρουφάκης (1) Βενιζέλος (1) γάμος (1) γλυκά (1) γλώσσα (1) διήγημα (1) εκλογές 2015 (2) εξουσία (1) επαίτες (1) επιβάτες (1) επιστολή (1) Ζωή Κωνσταντοπούλου (1) ηλεκτρικός (3) θαυμάζω (1) θηλυκότητα (1) καθρέφτης (1) Καλλιθέα (1) κιλά (1) ΚΚΕ (1) κράζω (1) κρίση (1) κυβέρνηση (2) Κύριος (1) Λάλας (1) μάγος (1) μαντήλα (1) Μεγάλη Βρετανία (1) Μέρκελ (1) μέσα κοινωνικής δικτύωσης (1) Μοναστηράκι (2) Μουσουλμανισμός (1) μπούργκα (1) ναρκωτικά (1) ΝΔ (1) Παπαδιαμάντης (1) παραμύθι (2) ΠΑΣΟΚ (1) Πλατεία Δαβάκη (1) πολιτικά ορθό (1) πολιτική ορθότητα (1) ΠΟΤΑΜΙ (1) πρίζα (1) πρωθυπουργός (1) Ρωξάνη (1) Σαμαράς (2) σπολλάτη. παιδιά (1) Σταχτομπούτα (1) ΣΧΕΣΕΙΣ (1) σχέσεις (1) ταινία (1) Ταύρος (2) Τέλειος (1) Τζήμερος (1) τραπέζι (1) Τριανταφυλλίδης (1) Τσίπρας (2) τυρκουάζ (1) υλική στέρηση (1) φεμινισμός (1) φτώχεια (1) Χατζηνικολάου (1) χορευτής (1) Χριστούγεννα (1) χωριό του Άι Βασίλη (1) ψήφος (1) AIDS (1) Barbie (1) Da Capo (1) facebook (1) gay (1) jumbo (1) LGSM (1) lifestyle (1) Matthew Warchus (1) pride (1) social media (1) tweet (1) twitter (1)

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2016

ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; Vol2. "ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ"





 ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; Vol2. "ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ"

Το σούρουπο έφερε μαζί του ψύχρα, κανείς από τους δυο τους όμως δεν έλεγε να σηκωθεί.

«Προσπάθησα…», έκανε να ξεκινήσει η Ζωή.

«Δεν έχει καμία σημασία», την έκοψε ο Μάξιμος. «Κέρδισες όλες τις παρτίδες, εκτός από την τελευταία. Είναι δύσκολο να παριστάνεις κάτι που δεν είσαι, ε;»

Η Ζωή γύρισε στο μέρος του με γουρλωμένα μάτια. Το ύφος του γινόταν πάλι επιθετικό.

«Στο είπα και πριν, από κανένα παραμύθι δεν μπορείς να ξεφύγεις.»

«Μα πώς μπορείς να ξέρεις;» ψέλλισε η Ζωή ενώ ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα.

«Τους ξεγέλασες όλους… εκτός από μένα και φυσικά τον ίδιο σου τον εαυτό. Από την αρχή και οι δύο ξέραμε…»

«Ξέραμε τι;»


«Ότι φοβάσαι. Φοβάσαι αυτό που σε ξεπερνάει και δεν μπορείς να ελέγξεις, ό, τι είναι μεγαλύτερο από σένα, και ταυτόχρονα είναι γήινο, χειροπιαστό, ένα με την πιο ανομολόγητη επιθυμία που κατατρώει την καθώς πρέπει ψυχή σου.»

«Δεν υπάρχουν καθώς πρέπει ψυχές!»

«Χα! Κι όταν κάνεις ένα την ψυχή σου με την καθώς πρέπει συμπεριφορά σου;»

Η Ζωή τραβήχτηκε από την αγκαλιά του γίγαντα. Όχι πως δεν της ήταν πια ευχάριστη, όμως ένιωθε ότι γινόταν επικίνδυνη…
Ήξερε πια… εδώ και ώρα είχε καταλάβει, από την πρώτη φορά που της μίλησε μέσα στο Συμβούλιο των Σοφών. Κι ακριβώς επειδή ήξερε, έπρεπε να φύγει. Τότε γιατί δεν έκανε βήμα παραπέρα; Γιατί εξακολουθούσε να στέκεται στην παραλία; 

«Ήταν όλα πολύ βολικά, ε; Όλα στα μέτρα σου… όλοι εξαρτώμενοι από σένα και το χαμόγελό σου… Κανείς δεν σου έφταιξε σε τίποτα. Χρησιμοποίησες τους πάντες κι όταν στο τέλος η χαρτωσιά δεν σου βγήκε, τίναξες τα πάντα στον αέρα. Πλήγωσες ανθρώπους που σε πίστευαν, κι όταν πια δεν μπορούσες να ζεις μέσα στο ψέμα σου, κι ακόμα κι  ο ίδιος σου ο εαυτός σου έγινε αφόρητος, τότε ήρθες στο Συμβούλιο. Αλλά βλέπεις, το Συμβούλιο δεν σου έδωσε την άφεση που αναζητούσες.»

«Εσύ, θες να πεις!»



«Ίσως, αλλά εγώ και το Συμβούλιο δεν είχαμε το ίδιο σκεπτικό. Το Συμβούλιο στηρίχτηκε στα αποτελέσματα των πράξεών σου.»

«Ενώ εσύ;»

«Στον χαρακτήρα σου.»

Η Ζωή σηκώθηκε.

«Πού πας;»


«Πρέπει να γυρίσω.»

«Πού;»

Έμεινε να τον κοιτάζει.

«Τι εννοείς ;»

«Πού θα γυρίσεις, Ζωή; Γιατί δεν λες την αλήθεια, για μία φορά; Δεν θες να γυρίσεις πουθενά, ποτέ δε γυρίζεις πουθενά. Να φύγεις θέλεις, πάντα να φεύγεις. Αυτό θες να κάνεις.»


«Δεν αντέχω να σε ακούω ούτε να σε βλέπω!»

«Κι όμως το μόνο που θες να κάνεις είναι να με βλέπεις και να με ακούς!»

Συνεχίζεται...