Ετικέτες

80's (1) αγανακτισμένοι (1) ανθρακωρύχοι (1) απεργία (1) απολιτικ (1) Αρκετά Καλός (1) Βαρουφάκης (1) Βενιζέλος (1) γάμος (1) γλυκά (1) γλώσσα (1) διήγημα (1) εκλογές 2015 (2) εξουσία (1) επαίτες (1) επιβάτες (1) επιστολή (1) Ζωή Κωνσταντοπούλου (1) ηλεκτρικός (3) θαυμάζω (1) θηλυκότητα (1) καθρέφτης (1) Καλλιθέα (1) κιλά (1) ΚΚΕ (1) κράζω (1) κρίση (1) κυβέρνηση (2) Κύριος (1) Λάλας (1) μάγος (1) μαντήλα (1) Μεγάλη Βρετανία (1) Μέρκελ (1) μέσα κοινωνικής δικτύωσης (1) Μοναστηράκι (2) Μουσουλμανισμός (1) μπούργκα (1) ναρκωτικά (1) ΝΔ (1) Παπαδιαμάντης (1) παραμύθι (2) ΠΑΣΟΚ (1) Πλατεία Δαβάκη (1) πολιτικά ορθό (1) πολιτική ορθότητα (1) ΠΟΤΑΜΙ (1) πρίζα (1) πρωθυπουργός (1) Ρωξάνη (1) Σαμαράς (2) σπολλάτη. παιδιά (1) Σταχτομπούτα (1) ΣΧΕΣΕΙΣ (1) σχέσεις (1) ταινία (1) Ταύρος (2) Τέλειος (1) Τζήμερος (1) τραπέζι (1) Τριανταφυλλίδης (1) Τσίπρας (2) τυρκουάζ (1) υλική στέρηση (1) φεμινισμός (1) φτώχεια (1) Χατζηνικολάου (1) χορευτής (1) Χριστούγεννα (1) χωριό του Άι Βασίλη (1) ψήφος (1) AIDS (1) Barbie (1) Da Capo (1) facebook (1) gay (1) jumbo (1) LGSM (1) lifestyle (1) Matthew Warchus (1) pride (1) social media (1) tweet (1) twitter (1)

Τετάρτη 30 Μαΐου 2018

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΔΥΟ ΩΡΕΣ - COVER STORIES- ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ





ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΔΥΟ ΩΡΕΣ - COVER STORIES- ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ

Μια ιστορία για δυο ώρες. Όσο μια αναμονή, ακριβώς έτσι όπως η πρώτη ιστορία. Πάντα μια αναμονή.

Δυο ώρες ακόμα, μαζί, μόνη. Θα έχω πάντα όσα γράφω, θα έχω πάντα αυτό το καταφύγιο. Γράφε για να ξορκίσεις το κακό και τις κακές τις σκέψεις, για να πεις εκείνα που δεν τολμάς να ξεστομίσεις σε κανονικό χρόνο, για να καλέσεις το καλό. Γράφε για να απαλύνεις τον πόνο, να κλείσεις τις πληγές, να στεγνώσεις τα δάκρυα. Ή να κλάψεις ακόμα περισσότερο. Για να λυτρωθείς.  Έστω για δυο ώρες. Για να έχεις κάπου να επιστρέφεις όταν όλα σε διώχνουν, όταν ο τόπος δεν σε χωράει πια, από λύπη ή από χαρά. Για να εξηγήσεις, να ζητήσεις συγγνώμη, να πεις σ' αγαπώ. 

Κι αν κανείς δεν διαβάζει; Κι αν διαβάζει και δεν καταλαβαίνει; Κι αν καταλαβαίνει, μα ξεχνάει; Γράψε πάλι, από την αρχή.  

Η Αγάπη σκοντάφτει, πέφτει κάτω, ποδοπατιέται, ματώνει, μα πάλι σηκώνεται. Κι αν κάποιος δεν τη θέλει και την πλάτη της γυρίζει, δεν χάνεται, απομακρύνεται αφού την έδιωξαν, μα μένει ακόμα όρθια, ζωντανή να καίγεται.  

Δεν είναι άβολη η αλήθεια τελικά, το ψέμμα είναι άβολο, σαν εξόγκωμα στη μέση του δρόμου που δεν προσέχεις μέχρι να σκοντάψεις πάνω του και να φας τα μούτρα σου.  Ποιος είπε πως χρειάζεσαι φως για να βλέπεις σκιές; Σβήσε όλα τα φώτα αν τολμάς, σκιές θα γεμίσει όλο το δωμάτιο. Κι αν κλείσεις τα μάτια για να μην τις βλέπεις, σε τυλίγει η παγωνιά τους.

Δεν είναι μια ιστορία για δυο ώρες, ποτέ δεν ήταν.  Κραυγές σιωπηλές μέσα στη νύχτα ήταν, κλάμα βουβό μέσα στη μέρα, η ελπίδα που είχε το σκοτάδι πως μπορούσε κι αυτό να ονειρευτεί.

Ένα όνειρο δεν κρατάει όση ώρα κοιμάσαι,  μα εσένα σου φαίνεται σαν ταινία όση ώρα το βλέπεις. Ό,τι φοβήθηκες κι ό,τι λαχτάρησες, όλα χωράνε όσο νομίζεις πως ξεγελάς το χρόνο και τον κλέβεις για να ονειρευτείς λίγο παραπάνω. Μόνο οι λέξεις δεν χωράνε όσα θες να πεις, οι στιγμές λες και δεν χωράνε εσένα.

Δεν υπάρχει για απόψε κάτι άλλο να πεις, κύλησαν οι δυο ώρες. Μπορείς να κρατήσεις τα μάτια σου κλειστά και να περιμένεις ένα όνειρο να έρθει. Κι αύριο πάλι, όταν ξυπνήσεις, να ψάξεις καινούργιες λέξεις. Κλείσε τα μάτια.