ΕΚΛΕΙΨΗ - ΤΙΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΜΕΡΕΣ

 

ΕΚΛΕΙΨΗ- ΤΙΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΜΕΡΕΣ

Τις χειρότερες μέρες να θυμάσαι πως κάποτε η καρδιά σου χτυπούσε σαν τρελή όταν με συναντούσες. Τις χειρότερες μέρες να θυμάσαι όλες εκείνες τις νύχτες που δεν με άφηνες από την αγκαλιά σου. Τις χειρότερες μέρες να θυμάσαι κάθε φορά που σε έκανα να γελάσεις με το τίποτα. Τις χειρότερες μέρες να θυμάσαι κάθε φορά που σου γέμιζα τις τσέπες ραβασάκια και σημειώματα. 

Τις χειρότερες μέρες να θυμάσαι ένα βροχερό πρωινό που στεκόμουν πίσω από ένα μισάνοιχτο παράθυρο και ήρθες και με αγκάλιασες. Τις χειρότερες μέρες να σκέφτεσαι πως κάποτε μου είπες σ' αγαπώ και το ένιωθες και το εννοούσες. 

Τις χειρότερες μέρες να θυμάσαι την πρώτη φορά που με συνάντησες, τότε που και οι δυο μας ήμασταν ανίδεοι για κάθε δυσκολία και κάθε αναποδιά μα και κάθε ευτυχία που μας περίμεναν, χρόνια μετά. Τις χειρότερες μέρες να σκέφτεσαι πως ήρθες στην ζωή μου και μ' έβγαλες από τα σκοτάδια στο φως.

Τις χειρότερες μέρες να θυμάσαι ότι περάσαμε από την άβυσσο του χρόνου για να βρούμε ο ένας τον άλλον. Τις χειρότερες μέρες να θυμάσαι πως σ' αγαπάω. 

"Σαν το φεγγάρι είναι και η Αγάπη." "Δηλαδή, γιαγιά;" "έχει την χάση της, τη φέξη της, το γιόμα της. Όταν το φεγγάρι είναι στη χάση του, δεν το βλέπεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι εξαφανίστηκε, ότι δεν υπάρχει. Εσύ δεν το βλέπεις. Κι αυτός ο κύκλος είναι που κρατάει το φεγγάρι στον ουρανό, αυτός ο κύκλος κρατάει την Αγάπη ζωντανή. "

Τις χειρότερες μέρες να σκέφτεσαι το φεγγάρι. 

ΕΚΛΕΙΨΗ

Λες κι ένα τεράστιο κενό είχε ανοίξει κάτω από τα πόδια της και την κατάπινε. Μα τώρα πάλι που το σκεφτόταν, όχι, όχι, δεν ήταν κενό που την κατάπινε. Ήταν η έλλειψη ηίδια που την έλουζε. Περισσότερο από ποτέ, ένιωθε την χρεία. Ανάγκη.

Γελιέται η καρδιά ή το μυαλό πιο εύκολα; Άνθρωποι σοφοί και διαβασμένοι κι αγκομαχουσαν να απαντήσουν, κι ήθελε τώρα αυτή, μια σταλιά άνθρωπος να καταλάβει; Κατανοούσε τον κόσμο μέσα από το συναίσθημα που της προκαλούσε, κι αυτό δεν ήταν πάντα ευχάριστο ή πρακτικό, ήταν πολύ λιγότερο αποτελεσματικό, και σε κάποιες περιπτώσεις, απολύτως καταστροφικό.

Έλλειψη. Γίνεται να χάσεις αυτό που είναι δικό σου; "Όλα γίνεται να τα χάσεις, γιατί τίποτα δεν είναι δικό σου." "Μα δεν εννοούσα δικό μου, μου ανήκει. Εννοούσα δικό μου, οικείο, μια πόρτα που ανοίγει και μια αγκαλιά που με κλείνει μέσα της. Αυτό είχα όλο κι όλο. Κι όχι πως ήταν λίγο, κάθε άλλο. Ήταν όλα. Μα μετά, δεν ήταν πια."...

" Πού θα πας;"."Πού πας όταν στέκεσαι στη μέση του δρόμου;" Σιωπή. 

Συνεχίζεται... 

ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ _ ΠΟΙΑ ΑΓΑΠΗ ΘΕΣ;

ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ_ΠΟΙΑ ΑΓΑΠΗ ΘΕΣ; ΤΟ ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΤΣΑΛΙ

Ο ουρανός, η θάλασσα και το ατσάλι αγάπησαν το κυκλάμινο.

"Έλα σε μένα", του είπε ο ουρανός. Θα διαφεντεύεις τον ήλιο και το φεγγάρι, θα ζήσεις στους πιο μακρινούς γαλαξίες, θα είσαι πάνω από όλους, σκέπη και προσευχή. Τόση είναι η αγάπη που σου έχω."

"Σε μένα έλα", του είπε η θάλασσα. Στα πέρατα του κόσμου θα σε ταξιδέψω, θα δεις μέρη που κανείς δεν ξέρει, ομορφιές που δεν έχεις φανταστεί ότι υπάρχουν, δικός σου θα γίνει όλος ο πλούτος και η ομορφιά του βυθού μου. Τόση είναι η αγάπη που σου έχω."

Το ατσάλι δεν είχε σκεφτεί και πολλά για να πει. Μα τώρα που άκουσε τον ουρανό και τη θάλασσα να λένε τόσα, σπουδαία και φανταχτερά, ντράπηκε και δεν μιλούσε καθόλου.

Το κυκλάμινο δεν γνώριζε πολλά από τον κόσμο και τα θαύματά του, είχε μέσα του όμως την ανάμνηση πως κάποιος μεγάλος ποιητής το ονειρεύτηκε να φυτρώνει "στου βράχου τη σχισμάδα". Κι ήταν αυτό το όνειρο, αυτή η ασυνείδητη ανάμνηση που του έδινε μια μεγάλη και περήφανη καρδιά, λαχτάρα γεμάτη για αγάπη.

Το κυκλάμινο γύρισε προς το ατσάλι. "Θα πεις κάτι;"

"Τι να πω; Βασίλεια να κυβερνήσεις δεν θα σου δώσω, δεν έχω. Πλούτη και θησαυρούς δεν μπορώ να σου υποσχεθώ, γιατί τίποτα από αυτά δεν κατέχω, μακρινά ταξίδια σε  κόσμους πολύχρωμους δεν θα σε πάω. Ατσάλι είμαι , μέταλλο σκληρό και σκοτεινό. Όμως όταν σε είδα, αμέσως ένιωσα τι θέλω να γίνω για σένα. Ασπίδα, να σε φυλάω, πάντα. Να κρατάω μακριά σου το κακό, να σηκώνω εγώ το βάρος, να σε προστατεύω από τον κίνδυνο. Μόνο μια ασπίδα λοιπόν μπορώ να σου δώσω. Αλλά αυτός είναι ο εαυτός μου, όλο μου το είναι.Και μπορώ να μείνω για πάντα μαζί σου, εδώ, σ' αυτή τη σχισμή του βράχου."

Ο ουρανός και η θάλασσα κοίταξαν με ειρωνεία το ατσάλι. Μα μια ασπίδα! 

Ξεκίνησαν να μιλάνε, μα το κυκλάμινο είχε γειρει ολόκληρο προς τη μεριά του ατσαλιου. Δεν άκουγε τον ουρανό, δεν έβλεπε πια τη θάλασσα. 

" Δεν είναι δυνατόν να αρνηθείς όλα αυτά για ένα μέταλλο, για μια ασπίδα!" 

"Δεν είναι τα βασίλεια, οι θησαυροί, δεν είναι η ασπίδα, δεν είναι αυτό που παίρνεις η Αγάπη. Μα ούτε κι αυτό που δίνεις. Αγαπάς όταν καταλαβαίνεις, όταν αγκαλιάζεις το είναι του άλλου κι όταν νιώθεις τι θέλεις να γίνεις για εκείνον."

" Κι εσύ, τι κατάλαβες εσύ από το είναι του ατσαλιου; Και τι νομίζεις πως μπορείς να γίνεις;! " 

"Θέλω να γίνω το φως και το χρώμα που του λείπει, να είμαι μαξιλάρι απαλό για ένα μέταλλο σκληρό και σκοτεινό. Αυτό είναι Αγάπη. "

Άλλος κανείς δεν μίλησε. 

Κι έτσι, όσο αταιριαστο κι αν φαινόταν σε όλους, το ατσάλι έγινε ασπίδα κι αγκάλιασε το κυκλάμινο Κι έμειναν για πάντα, ασπίδα και μαξιλάρι, ατσάλι και.  κυκλάμινο σ' εκείνη τη σχισμή του βράχου. 

Ο (ΑΧΡΗΣΤΟΣ) ΗΛΙΘΙΟΣ

Ο (ΑΧΡΗΣΤΟΣ) ΗΛΙΘΙΟΣ


Οι μέρες που ζούμε το τελευταίο διάστημα είναι δύσκολες και ναι, επικίνδυνες. Είναι ημέρες πολέμου.  Σε έναν συμβατικό πόλεμο ηχούν σειρήνες πριν τον επικείμενο βομβαρδισμό. Στην δική μας περίπτωση σειρήνες είναι η καθημερινή ενημέρωση από τους επιστήμονες, τα διαγγέλματα του πρωθυπουργού, -ναι, ό, τι κι αν έχουμε ψηφίσει-, σειρήνες είναι οι αριθμοί που είναι αμείλικτοι, σειρήνες είναι οι εικόνες από το Bergamo με τα φορτηγά του στρατού να κουβαλάνε φέρετρα. Και όλοι φοβόμαστε και αγωνιούμε: για τα παιδιά μας, για τους γονείς μας, για τους αγαπημένους μας, για εμάς τους ίδιους. Και γι' αυτό ακριβώς κάνουμε αυτό που πρέπει: μένουμε σπίτι. Ακολουθούμε απλές οδηγίες προσωπικής καθαριότητας και υγιεινής και μένουμε σπίτι.

Υπάρχεις όμως κι εσύ που σε όλο αυτό βλέπεις απλά ένα ξεβόλεμα. Α, ναι, και περιστολή ατομικών ελευθεριών"Και δηλαδή για τον κορωναϊό θα μου στερήσεις το δικαίωμα να κυκλοφορώ ελεύθερα;" Πού' σαι, επαναστάτη, έχει χυθεί πολύ αίμα ανά τους αιώνες για τις ατομικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα, και οι αγώνες αυτοί κερδήθηκαν από ανθρώπους που νοιάζονταν για τον συνάνθρωπο κι όχι για την πάρτη τους, αν κι εσύ τελικά δεν νοιάζεσαι ούτε για την πάρτη σου, απλά είσαι ηλίθιος και ούτε αυτό καταλαβαίνεις.

Σου φαίνονται αστεία όλα αυτά; Ας μιλήσουμε λοιπόν σοβαρά. Σου είπαν να μην μετακινείσαι, αλλά εσύ είσαι πολύ έξυπνος για όλο αυτό. Γι' αυτό και περιδιαβαίνεις σε παραλίες και πάρκα με τον καφέ σου στο χέρι, γι' αυτό παίρνεις καράβια για να κατακλύσεις τα νησιά, γι' αυτό ξεχύθηκες στις εθνικές για να πας στο εξοχικό σου.  Γιατί τελικά είσαι τόσο ηλίθιος ώστε να πιστεύεις ότι με την μετακίνηση θα ξεφύγεις από την αρρώστεια (ναι, αρρώστεια θα στο λέω, γιατί μάλλον λέξεις όπως νόσος ή κορωναϊός σου φαίνονται απλά εντυπωσιακές λέξεις ή καινούργια hashtags.

 Με την έκφραση "ο χρήσιμος ηλίθιος", ο Λένιν αναφερόταν σε όσους υπηρετούσαν και προωθούσαν το κίνημα των μπολσεβίκων, χωρίς όμως οι ίδιοι να είναι ουσιαστικά ενταγμένοι σε αυτό. Κατ' επέκταση ο χρήσιμος ηλίθιος είναι αυτός που προάγει μια ιδέα, υποστηρίζει ένα σύστημα, χωρίς ο ίδιος να αποκομίζει ένα χειροπιαστό όφελος, ενώ όταν οι υπηρεσίες του δεν θα είναι πλέον απαραίτητες, το ίδιο το σύστημα θα τον ξεράσει στα αζήτητα. 

Προφανώς δεν υπηρετείς κάποιο σύστημα, δεν προάγεις κάποια ιδέα, απλώς διαχέεις τη βλακεία σου. Κι αυτό θα ήταν ανεκτό σε άλλες συνθήκες, όχι όμως σήμερα. Γιατί σήμερα διασπείρεις την αρρώστια.

Ούτε κατά διάνοια δεν λογίζεσαι για χρήσιμος ηλίθιος. Είσαι απλά ο άχρηστος ηλίθιος.