ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ_ΠΟΙΑ ΑΓΑΠΗ ΘΕΣ; ΤΟ ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΤΣΑΛΙ
Ο ουρανός, η θάλασσα και το ατσάλι αγάπησαν το κυκλάμινο.
"Έλα σε μένα", του είπε ο ουρανός. Θα διαφεντεύεις τον ήλιο και το φεγγάρι, θα ζήσεις στους πιο μακρινούς γαλαξίες, θα είσαι πάνω από όλους, σκέπη και προσευχή. Τόση είναι η αγάπη που σου έχω."
"Σε μένα έλα", του είπε η θάλασσα. Στα πέρατα του κόσμου θα σε ταξιδέψω, θα δεις μέρη που κανείς δεν ξέρει, ομορφιές που δεν έχεις φανταστεί ότι υπάρχουν, δικός σου θα γίνει όλος ο πλούτος και η ομορφιά του βυθού μου. Τόση είναι η αγάπη που σου έχω."
Το ατσάλι δεν είχε σκεφτεί και πολλά για να πει. Μα τώρα που άκουσε τον ουρανό και τη θάλασσα να λένε τόσα, σπουδαία και φανταχτερά, ντράπηκε και δεν μιλούσε καθόλου.
Το κυκλάμινο δεν γνώριζε πολλά από τον κόσμο και τα θαύματά του, είχε μέσα του όμως την ανάμνηση πως κάποιος μεγάλος ποιητής το ονειρεύτηκε να φυτρώνει "στου βράχου τη σχισμάδα". Κι ήταν αυτό το όνειρο, αυτή η ασυνείδητη ανάμνηση που του έδινε μια μεγάλη και περήφανη καρδιά, λαχτάρα γεμάτη για αγάπη.
Το κυκλάμινο γύρισε προς το ατσάλι. "Θα πεις κάτι;"
"Τι να πω; Βασίλεια να κυβερνήσεις δεν θα σου δώσω, δεν έχω. Πλούτη και θησαυρούς δεν μπορώ να σου υποσχεθώ, γιατί τίποτα από αυτά δεν κατέχω, μακρινά ταξίδια σε κόσμους πολύχρωμους δεν θα σε πάω. Ατσάλι είμαι , μέταλλο σκληρό και σκοτεινό. Όμως όταν σε είδα, αμέσως ένιωσα τι θέλω να γίνω για σένα. Ασπίδα, να σε φυλάω, πάντα. Να κρατάω μακριά σου το κακό, να σηκώνω εγώ το βάρος, να σε προστατεύω από τον κίνδυνο. Μόνο μια ασπίδα λοιπόν μπορώ να σου δώσω. Αλλά αυτός είναι ο εαυτός μου, όλο μου το είναι.Και μπορώ να μείνω για πάντα μαζί σου, εδώ, σ' αυτή τη σχισμή του βράχου."
Ο ουρανός και η θάλασσα κοίταξαν με ειρωνεία το ατσάλι. Μα μια ασπίδα!
Ξεκίνησαν να μιλάνε, μα το κυκλάμινο είχε γειρει ολόκληρο προς τη μεριά του ατσαλιου. Δεν άκουγε τον ουρανό, δεν έβλεπε πια τη θάλασσα.
" Δεν είναι δυνατόν να αρνηθείς όλα αυτά για ένα μέταλλο, για μια ασπίδα!"
"Δεν είναι τα βασίλεια, οι θησαυροί, δεν είναι η ασπίδα, δεν είναι αυτό που παίρνεις η Αγάπη. Μα ούτε κι αυτό που δίνεις. Αγαπάς όταν καταλαβαίνεις, όταν αγκαλιάζεις το είναι του άλλου κι όταν νιώθεις τι θέλεις να γίνεις για εκείνον."
" Κι εσύ, τι κατάλαβες εσύ από το είναι του ατσαλιου; Και τι νομίζεις πως μπορείς να γίνεις;! "
"Θέλω να γίνω το φως και το χρώμα που του λείπει, να είμαι μαξιλάρι απαλό για ένα μέταλλο σκληρό και σκοτεινό. Αυτό είναι Αγάπη. "
Άλλος κανείς δεν μίλησε.
Κι έτσι, όσο αταιριαστο κι αν φαινόταν σε όλους, το ατσάλι έγινε ασπίδα κι αγκάλιασε το κυκλάμινο Κι έμειναν για πάντα, ασπίδα και μαξιλάρι, ατσάλι και. κυκλάμινο σ' εκείνη τη σχισμή του βράχου.
