Λες κι ένα τεράστιο κενό είχε ανοίξει κάτω από τα πόδια της και την κατάπινε. Μα τώρα πάλι που το σκεφτόταν, όχι, όχι, δεν ήταν κενό που την κατάπινε. Ήταν η έλλειψη ηίδια που την έλουζε. Περισσότερο από ποτέ, ένιωθε την χρεία. Ανάγκη.
Γελιέται η καρδιά ή το μυαλό πιο εύκολα; Άνθρωποι σοφοί και διαβασμένοι κι αγκομαχουσαν να απαντήσουν, κι ήθελε τώρα αυτή, μια σταλιά άνθρωπος να καταλάβει; Κατανοούσε τον κόσμο μέσα από το συναίσθημα που της προκαλούσε, κι αυτό δεν ήταν πάντα ευχάριστο ή πρακτικό, ήταν πολύ λιγότερο αποτελεσματικό, και σε κάποιες περιπτώσεις, απολύτως καταστροφικό.
Έλλειψη. Γίνεται να χάσεις αυτό που είναι δικό σου; "Όλα γίνεται να τα χάσεις, γιατί τίποτα δεν είναι δικό σου." "Μα δεν εννοούσα δικό μου, μου ανήκει. Εννοούσα δικό μου, οικείο, μια πόρτα που ανοίγει και μια αγκαλιά που με κλείνει μέσα της. Αυτό είχα όλο κι όλο. Κι όχι πως ήταν λίγο, κάθε άλλο. Ήταν όλα. Μα μετά, δεν ήταν πια."...
" Πού θα πας;"."Πού πας όταν στέκεσαι στη μέση του δρόμου;" Σιωπή.
Συνεχίζεται...