Ετικέτες

80's (1) αγανακτισμένοι (1) ανθρακωρύχοι (1) απεργία (1) απολιτικ (1) Αρκετά Καλός (1) Βαρουφάκης (1) Βενιζέλος (1) γάμος (1) γλυκά (1) γλώσσα (1) διήγημα (1) εκλογές 2015 (2) εξουσία (1) επαίτες (1) επιβάτες (1) επιστολή (1) Ζωή Κωνσταντοπούλου (1) ηλεκτρικός (3) θαυμάζω (1) θηλυκότητα (1) καθρέφτης (1) Καλλιθέα (1) κιλά (1) ΚΚΕ (1) κράζω (1) κρίση (1) κυβέρνηση (2) Κύριος (1) Λάλας (1) μάγος (1) μαντήλα (1) Μεγάλη Βρετανία (1) Μέρκελ (1) μέσα κοινωνικής δικτύωσης (1) Μοναστηράκι (2) Μουσουλμανισμός (1) μπούργκα (1) ναρκωτικά (1) ΝΔ (1) Παπαδιαμάντης (1) παραμύθι (2) ΠΑΣΟΚ (1) Πλατεία Δαβάκη (1) πολιτικά ορθό (1) πολιτική ορθότητα (1) ΠΟΤΑΜΙ (1) πρίζα (1) πρωθυπουργός (1) Ρωξάνη (1) Σαμαράς (2) σπολλάτη. παιδιά (1) Σταχτομπούτα (1) ΣΧΕΣΕΙΣ (1) σχέσεις (1) ταινία (1) Ταύρος (2) Τέλειος (1) Τζήμερος (1) τραπέζι (1) Τριανταφυλλίδης (1) Τσίπρας (2) τυρκουάζ (1) υλική στέρηση (1) φεμινισμός (1) φτώχεια (1) Χατζηνικολάου (1) χορευτής (1) Χριστούγεννα (1) χωριό του Άι Βασίλη (1) ψήφος (1) AIDS (1) Barbie (1) Da Capo (1) facebook (1) gay (1) jumbo (1) LGSM (1) lifestyle (1) Matthew Warchus (1) pride (1) social media (1) tweet (1) twitter (1)

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

ΛΥΣΕ ΤΟ ΓΡΙΦΟ!


                                                                  ΛΥΣΕ ΤΟ ΓΡΙΦΟ!

Έχεις μια ατομική επιχείρηση -ένα εμπορικό κατάστημα που πουλάει ρούχα ή παπούτσια ή φυτά ή ανταλλακτικά αυτοκινήτου. Ή μπορεί να έχεις ένα φροντιστήριο ξένων γλωσσών ή ένα κομμωτήριο. Καταφέρνεις και στέκεσαι στα πόδια σου, όχι πως η δουλειά κάνει πιένες, αλλά μπορείς να πληρώνεις τα δίδακτρα των παιδιών σου ή τις δόσεις στην εφορία, να αποπληρώνεις το -εκ νέου διακανονισμένο- στεγαστικό, να εξωφλείς τους λογαριασμούς -οπωσδήποτε με την ψυχή στο στόμα- αφού για παράδειγμα οι εταιρίες σταθερής, κινητής τηλεφωνίας και ίντερνετ, στην πρώτη καθυστέρηση σου κόβουν κάθε επικοινωνία ( για φαντάσου, να ήταν λέει το νερό αγαθό στα χέρια ενος ιδιωτικού πάροχου). Η -σε κάθε περίπτωση- μικρή σου επιχείρηση στεγάζεται σε ένα μισθωμένο χώρο, το ενοίκιο του οποίου επιμελώς καταβάλλεις "την πρώτην εκάστου μηνός". 

Κι έπειτα, μια μέρα η νομοθεσία αλλάζει, καθώς νέες διατάξεις σχετικές με την επαγγελματική στέγη ψηφίζονται. (Προσέχεις φαντάζομαι ότι η αγαπημένες συντάξεις της πολιτικής είναι η αποθετική - "η νομοθεσία αλλάζει"- και η παθητική -"ψηφίζονται". Οι πολιτικοί θυμούνται την ενεργητική σύνταξη- συνώνυμη της ανάληψης ευθύνης του υποκειμένου για τη ενέργεια του ρήματος- μονάχα προεκλογικά και σε χρόνο Μέλλοντα: "θα αλλάξουμε..., θα αναβαθμίσουμε... θα δημιουργήσουμε". Η γραμματική έχει φροντίσει για όλα). Όπως και η τηλεόραση επίσης. Μέσα σε πέντε λεπτά όλο το νομοσχέδιο έχει γίνει "λιανά", σκόνη, χάρη σε επιγραμματικές ετικέτες που ανα δέκα δεύτερα σκάνε πάνω στην οθόνη.

 Όμως μέσα από τον καταιγισμό των φράσεων, την εναλλαγή των σχολιαστών και την ανταλλαγή αληθειών και ψεμάτων, αναδύεται ξαφνικά μια φράση: "ο ιδιοκτήτης έχει το δικαίωμα...". Το δικαίωμα στην ψήφο, την ελευθερία, την αυτοδιάθεση, στη ζωή -στο θάνατο και στις αμβλώσεις η θρησκεία και η εκκλησία δεν το αναγνωρίζουν, προφανώς για μυστικιστικούς λόγους που εγώ κι εσύ αγνοούμε- είναι μια έννοια οικουμενική, πανανθρώπινη, για την οποία έχει αλλάξει άπειρες φορές η ιστορία της ανθρωπότητας πάντα σε κίνηση εκκρεμούς, μια για την κατάργηση του και άλλη μια για την κατάκτησή του και  πάλι και πάλι. Από την άλλη, σε μια χειμμαζόμενη από την ύφεση κοινωνία, δεν είναι απαραίτητο να καταργήσεις βίαια τα δικαιώματα. Υπάρχει ένας ηπιότερος τρόπος. Λέγεται "απαλοιφή επιλογών". Κάνε την αναγωγή στον τομέα της απασχόλησης και δες την αναλογία του φόβου της ανεργίας με το συμβιβασμό σε έναν εξευτελιστικό μισθό. Απλά μαθηματικά. 

Όμως, όπως και να'χει, η ουσία παραμένει: "ο ιδιοκτήτης έχει το δικαίωμα..." να κάνει τι; Στην ουσία να αναιρέσει ένα μεγάλο μέρος του καθεστώτος επαγγελματικής στέγης όπως αυτό ίσχυε μέχρι σήμερα. Δεν επιχειρώ -και δεν είμαι σε θέση να το κάνω- να αναλύσω μια τέτοια μείζονα νομοθετική αλλαγή. Από την ώρα όμως που άκουσα αυτή τη φράση έχω στο μυαλό μου μία σκέψη. 

Ας υποθέσουμε ότι είμαι εγώ ο ιδιοκτήτης της επαγγελματικής σου στέγης κι ένα ωραίο πρωί σου ζητάω μια αύξηση -μη συμφωνημένη εκ των προτέρων- . Για να μην το πολυλογήσουμε περισσότερο, αν αρνηθείς, μπορώ να σου κάνω έξωση, να αναιρέσω το προηγούμενο και υπογεγραμμένο καθεστώς 12ετούς, για παράδειγμα, μίσθωσης και να μη σου πληρώσω ούτε ένα ευρώ αέρα. Γιατί; Γιατί έχω το δικαίωμα να το κάνω αλλά και την πεποίθηση (!) ότι θα βρω κάποιον άλλο , πιο συνεργάσιμο. Στο μεταξύ, εσύ αναζητάς νέα επαγγελματική στέγη κι εγώ καινούργιο ενοικιαστή, ενώ και οι δύο αναμετριόμαστε με τον νόμο των πιθανοτήτων: με ή χωρίς επιχείρηση για σενα, με νοικιασμένο (κατά τις αξιώσεις μου) ή ξενοίκιαστο το χώρο μου οι δικές μου. Σε κάθε περίπτωση, είτε εσύ βρεις μια επαγγελματική στέγη σε συμφέρουσα τιμή είτε εγώ νοικιάσω το μαγαζί μου με το ποθητό μίσθωμα, μία ισορροπία έχει ανατραπεί. Για όσο διάστημα αναστέλεις τις εργασίες σου χάνεις έσοδα (διαφυγόντα κέρδη τα λέγαμε κάποτε, όταν υπήρχαν κέρδη και θέλαμε να τα ξεχωρίσουμε). Για όσο καιρό έχω το ακίνητο αμίσθωτο, χάνω ένα ποσό το οποίο σταθερά συνυπολόγιζα στα έσοδά μου και πάγια κάλυπτε μέρος των εξόδων μου. Η αντίδραση είναι αλυσιδωτή, σε όλα τα επίπεδα και στην πορεία της - το ξέρουμε και οι δύο- θα εμπλέξει κι άλλους. Γιατί είναι όλα χημεία, αλλά εμείς πάντα προτιμούσαμε την αλχημεία, αλλά κι αυτό είναι μια άλλη Ιστορία, την οποία δεν εννούμε να στρωθούμε να διαβάσουμε για να ξεστραβωθούμε. Βέβαια υπάρχει  και το ενδεχόμενο του happy end για όλες τις πλευρές, αλλά για σκέψου λίγο πού και γιατί το λέμε happy end.

Και τώρα, αφού στα είπα όλα, υπομονετικέ αναγνώστη, πες μου κάτι κι εσύ. Ποιος είναι ο κερδισμένος; Λύσε το γρίφο!