Ετικέτες

80's (1) αγανακτισμένοι (1) ανθρακωρύχοι (1) απεργία (1) απολιτικ (1) Αρκετά Καλός (1) Βαρουφάκης (1) Βενιζέλος (1) γάμος (1) γλυκά (1) γλώσσα (1) διήγημα (1) εκλογές 2015 (2) εξουσία (1) επαίτες (1) επιβάτες (1) επιστολή (1) Ζωή Κωνσταντοπούλου (1) ηλεκτρικός (3) θαυμάζω (1) θηλυκότητα (1) καθρέφτης (1) Καλλιθέα (1) κιλά (1) ΚΚΕ (1) κράζω (1) κρίση (1) κυβέρνηση (2) Κύριος (1) Λάλας (1) μάγος (1) μαντήλα (1) Μεγάλη Βρετανία (1) Μέρκελ (1) μέσα κοινωνικής δικτύωσης (1) Μοναστηράκι (2) Μουσουλμανισμός (1) μπούργκα (1) ναρκωτικά (1) ΝΔ (1) Παπαδιαμάντης (1) παραμύθι (2) ΠΑΣΟΚ (1) Πλατεία Δαβάκη (1) πολιτικά ορθό (1) πολιτική ορθότητα (1) ΠΟΤΑΜΙ (1) πρίζα (1) πρωθυπουργός (1) Ρωξάνη (1) Σαμαράς (2) σπολλάτη. παιδιά (1) Σταχτομπούτα (1) ΣΧΕΣΕΙΣ (1) σχέσεις (1) ταινία (1) Ταύρος (2) Τέλειος (1) Τζήμερος (1) τραπέζι (1) Τριανταφυλλίδης (1) Τσίπρας (2) τυρκουάζ (1) υλική στέρηση (1) φεμινισμός (1) φτώχεια (1) Χατζηνικολάου (1) χορευτής (1) Χριστούγεννα (1) χωριό του Άι Βασίλη (1) ψήφος (1) AIDS (1) Barbie (1) Da Capo (1) facebook (1) gay (1) jumbo (1) LGSM (1) lifestyle (1) Matthew Warchus (1) pride (1) social media (1) tweet (1) twitter (1)

Σάββατο 23 Απριλίου 2016

ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; VII





 ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; VII

Η Ζωή έμεινε να κοιτάει τη μικρή. "Είσαι πολύ πεισματάρα, όμως, ε;"
 
Το κοριτσάκι χαμογέλασε. 
"Το ίδιο κι εσύ!" 

Χαμογέλασε και η Ζωή. «Λοιπόν, ξέρεις τι λέω εγώ;» 
«Τι;»
 «Ότι σπαταλάμε ένα υπέροχο ανοιξιάτικο μεσημέρι! Γιατί χάνουμε το χρόνο μας με ένα ανόητο σεντούκι; Γιατί δεν πάμε να περπατήσουμε, να δούμε πού τελειώνουν επιτέλους όλα αυτά τα λουλούδια, πού βγάζει αυτό το απέραντο λιβάδι, όσο μπορούμε ακόμα να χαρούμε αυτή την μεσημεριανή ζέστη μέσα στην καρδιά της άνοιξης; Για πόσο ακόμα νομίζεις θα έχει τόσο φως η ατμόσφαιρα;» 

«Το μεσημέρι δεν τελειώνει ποτέ.», απάντησε η Πηγή και κατευθύνθηκε προς τις ζωγραφιές της. 

Η Ζωή πήγε να τη ρωτήσει "Τι εννοείς;", αλλά σταμάτησε. Κοίταξε γύρω της. Πώς μπορείς να καταλάβεις αν ο χρόνος παραμένει ακίνητος; 

"Πόση ώρα είσαι εδώ;"

"Είχες ποτέ σου γυάλινο γοβάκι;" Ζωή και Πηγή ξεστόμισαν ταυτόχρονα η κάθε μία την ερώτησή της. 

"Δεν υπάρχει τίποτα πιο ανόητο από ένα γυάλινο γοβάκι!', πρόλαβε κι απάντησε η Ζωή.

"Γιατί;"

"Γιατί κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα φορούσε ένα παπούτσι φτιαγμένο από γυαλί, που θα έσπαγε στο πρώτο βήμα! Και γιατί οπωσδήποτε δεν υπάρχουν γυάλινα γοβάκια!" 

"Δεν είναι αλήθεια αυτό που λες! Η Σταχτοπούτα είχε! Και τα φορούσε και χόρεψε! Και δεν τα έσπασε! Και το γυάλινο γοβάκι την έκανε πριγκίπισσα!"

"Η Σταχτοπούτα είναι παραμύθι! Φόρα και τα δυο σου παπούτσια, κράτα τα χέρια σου στις τσέπες. Όσα φιλιά και να δώσεις, κανείς δεν θα μεταμορφωθεί. Είναι όλα απλώς ιστορίες για να σε πάρει ο ύπνος."

Αυτά ήθελε να πει η Ζωή. Ωστόσο, δεν ξεστόμισε καμία από αυτές τις φράσεις. 

"Πηγή, τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;"

Συνεχίζεται...  



Τετάρτη 13 Απριλίου 2016

ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; VI


  ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; VI

Σάστισε. "Ανήκει και στις δυό μας; Μα αυτό είναι αδύνατο!"
"Γιατί;:"
 
"Γιατί εγώ δεν έχω πράγματα! Ακόμα κι αν είχα, δεν θα βρίσκονταν εδώ, γιατί εδώ πρώτη φορά έρχομαι! Και αυτό το σεντούκι δεν μπορεί να ανήκει και στις δυο μας, γιατί δεν έχουμε καμία σχέση μεταξύ μας, δεν γνωριζόμαστε!"

"Και πώς εξηγείς τα δύο γράμματα;"
 
"Μπορεί να ήξερες την αλφάβητο πριν πας σχολείο, αλλά υποθέτω ότι ακόμα δεν έχεις ασχοληθεί με τη θεωρία των πιθανοτήτων!"

Το κοριτσάκι, που δεν φάνηκε να ανιχνεύει την ειρωνεία στο σχόλιό της, ρώτησε με φανερό ενδιαφέρον: "Δηλαδή;"

"Δηλαδή,  ξέρεις πόσοι συνδυασμοί ονομάτων μπορούν να προκύψουν από τα δύο γράμματα;"

Η μικρή σκέφτηκε για λίγο. "Ίσως όχι και τόσοι πολλοί. Δεν ξεκινάνε πολλά ονόματα από Ζ."

"Έστω. Και πάλι όμως έχουμε περισσότερους από έναν! Επίσης, έχεις σκεφτεί ότι τα δύο γράμματα που βλέπουμε μπορεί να είναι τα αρχικά ενός και μόνου ανθρώπου, και τελικά το σεντούκι να ανήκει σ' αυτόν;" 

Τώρα το πρόσωπό της άστραφτε γιατί θεωρούσε ότι αυτό που μόλις είπε, ήταν πραγματικά μια αφοπλιστική απάντηση. Το κοριτσάκι έμεινε σκεπτικό. Για λίγο καμιά τους δε μιλούσε.

Η Ζωή είχε αρχίσει να πιστεύει ότι επιτέλους κέρδισε αυτή την ολότελα παράλογη και
μάταιη διαφωνία όταν ξαφνικά το κοριτσάκι της είπε:

"Δύο άνθρωποι συναντιούνται μέσα σε ένα απέραντο λιβάδι. Ανταμώνουν ακριβώς σε εκείνο το σημείο που βρίσκεται ένα σεντούκι. Ένα σεντούκι που έχει χαραγμένα τα αρχικά των ονομάτων τους στην κλειδαριά του.
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία των πιθανοτήτων που μου είπες πριν, ποιες είναι οι πιθανότητες να ανήκει το σεντούκι σ' αυτούς τους δύο;"

Συνεχίζεται...

Δευτέρα 11 Απριλίου 2016

ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; V







 ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; V


"Δεν μπερδεύω την αλφάβητο!", απάντησε η μικρή, φανερά ενοχλημένη. "Ήξερα την αλφάβητο πριν πάω σχολείο!" "Ε τότε λοιπόν έλα να ξαναδεις! Είναι Π!"
Το κοριτσάκι έσκυψε και ξανακοίταξε. "Είναι Ζ! Ολοκάθαρο Ζ! Αν δε με πιστεύεις, έλα να το δούμε μαζί!"

Έσκυψε δίπλα στο κοριτσάκι. Κοίταξαν και οι δυο. Και τότε έγινε κάτι αναπάντεχο. Το γράμμα άρχισε να αλλάζει μορφή, να γίνεται πότε Ζ και πότε Π. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους κι έπειτα ξανακοίταξαν το γράμμα. Ζ, Π, Ζ, Π...

Σηκώθηκε απότομα. "Ουφ, βαρέθηκα! Και ξέρεις κάτι; Δεν με ενδιαφέρει αν είναι Ζ ή Π ή όλη η αλφάβητος μαζί!" Το κοριτσάκι εξακολουθούσε να κοιτάζει το γράμμα ωστόσο.

"Κοίτα, τώρα που το κοιτάζω μόνο εγώ έγινε Ζ!" Πεισματικά αρνήθηκε να γυρίσει το βλέμμα της. "Ξέρεις τι σημαίνει αυτό;", τη ρώτησε το κοριτσάκι. "Ότι χάνουμε το χρόνο μας κι ασχολούμαστε με μια οφθαλμαπάτη;!"

"Ότι αυτό είναι ένα μαγικό γράμμα!", της απάντησε το κοριτσάκι.  "Δεν υπάρχουν μαγικά γράμματα!" Το κοριτσάκι σηκώθηκε σα να ήθελε να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι της.

"Είναι ένα μαγικό γράμμα και ξέρεις τι σημαίνει..." "Τι σημαίνει, τι σημαίνει αυτό, τι σημαίνει το άλλο, γιατί όλα πρέπει να σημαίνουν κάτι;! Δεν σημαίνει τίποτα!"

Το κοριτσάκι, αλύγιστο στη θέση του, την κοίταξε κατάματα και είπε: "Είναι ένα μαγικό γράμμα και σημαίνει ότι αυτό το σεντούκι ανήκει και στις δυο μας."

Συνεχίζεται...

Κυριακή 10 Απριλίου 2016

ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; IV





ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; IV


"Ποια πράγματά μου; Δεν έχω τίποτα μαζί μου! Μα ακόμα κι αν είχα, από πού κι ως πού θα βρίσκονταν εδώ;!"

Το κοριτσάκι σηκώθηκε, πήγε πίσω από το δέντρο κι εμφανίστηκε ξανά κρατώντας με τα δυο του χέρια ένα μικρό σεντούκι. "Και τότε αυτό εδώ τι είναι;" είπε ακουμπώντας το σεντούκι μπροστά στα πόδια της.

Eνστικτωδώς έκανε ένα βήμα πίσω. Κόκκινα σκουφιά, γυάλινα γοβάκια, πετραδάκια και μισοφαγωμένα μήλα, όλα πέρασαν μπροστά από τα μάτια της σε δευτερόλεπτα...

"Δεν θα το ανοίξεις;" Όχι! Γιατί δεν είναι δικό μου! Πόσες φορές πρέπει να στο πω;!"
"Πώς σε λένε;", τη ρώτησε το κοριτσάκι. "Ζωή", απάντησε εκείνη. "Εσένα;" "Πηγή".
Το κοριτσάκι κοίταξε την κλειδαριά του σεντουκιού. "Κοίτα, έχει το αρχικό σου πάνω, ένα κεφαλαίο Ζ."

Έσκυψε να δει καλύτερα. Χαμογέλασε. "Μικρή μου, ακόμα μπερδεύεις την αλφάβητο: Αυτό δεν είναι Ζ, είναι Π!"

Συνεχίζεται...

Σάββατο 9 Απριλίου 2016

ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; ΙΙΙ



 ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; ΙΙΙ

Κοίταξε με έκπληξη το κοριτσάκι. Με ένα μισό, αμήχανο χαμόγελο ρώτησε: "Με περίμενες; Μα πώς είναι δυνατόν να με περίμενες; Ούτε εγώ ήξερα ότι θα βρεθώ εδώ." "Μα δε γινόταν να μην έρθεις εδώ!" "Και γιατί παρακαλώ;" 

Με βία συγκρατούσε το ειρωνικό χαμόγελο που πήγαινε να σκάσει στο στόμα της-ήξερε πως δεν μπορείς να ειρωνευτείς ένα παιδί- κι έτσι απλά ανασήκωσε το φρύδι. Το κοριτσάκι δεν της απάντησε και καταπιάστηκε με μία από τις ζωγραφιές του. 

Θα μπορούσε να προσπεράσει το μικρό κορίτσι και να συνεχίσει την περιπλάνησή της μέσα στο λιβάδι. Αλλά δεν το έκανε.

 Η αλήθεια είναι ότι όλη αυτή η μοναχική σιωπηλή βόλτα την είχε κουράσει λίγο. Έπειτα, η παρουσία της μικρής της δημιουργούσε μια υποσυνείδητη αίσθηση ευθύνης. "Ένα μικρό κορίτσι μόνο μέσα σε ένα απέραντο λιβάδι. Θα μπορούσα να τη βοηθήσω ή και να την προστατέψω, αν χρειαστεί."

Κοίταξε καλύτερα το κοριτσάκι. Απόλυτα απορροφημένο στη ζωγραφιά του, ούτε για μια στιγμή δεν έδινε την εντύπωση ότι χρειαζόταν κάποια βοήθεια ή προστασία. Αντιθέτως, έμοιαζε να έχει όλα όσα χρειαζόταν.

Εκείνη πάλι χρειαζόταν μια απάντηση, κάτι που να εξηγούσε την ακλόνητη βεβαιότητα της μικρής ότι θα πήγαινε εκεί, σ'αυτό το δέντρο.

"Θα μπορούσαν όλα αυτά να είναι απλώς κομμάτι ενος παιχνιδιού,ενός χαριτωμένου παιδικού αστείου. Ένα αργόσυρτο ανοιξιάτικο μεσημέρι που γίνεται λίγο πιο διασκεδαστικό αν αφήσεις στην άκρη τις ζωγραφιές σου και στήσεις μια μικρή φάρσα σε έναν περαστικό."

Όμως ακόμα κι έτσι, φάρσα ή όχι, έπρεπε να πάρει μια απάντηση. 
"Μπορείς να αφήσεις λίγο τη ζωγραφιά σου και να μιλήσουμε;" Η μικρή σαν να μην είχε ακούσει τίποτα, συνέχιζε να ζωγραφίζει.

"Γιατί ήσουν βέβαιη ότι θα έρθω εδώ;" Το κοριτσάκι σήκωσε τα μάτια από τη ζωγραφιά του, την κοίταξε και απάντησε: "Γιατί εδώ είναι τα πράγματά σου."


Συνεχίζεται...

Παρασκευή 8 Απριλίου 2016

ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; ΙΙ

                                          

 ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; ΙΙ

Χωρίς σκουφί, φορώντας δυο παπούτσια και με τα χέρια της στις τσέπες προχωρούσε. Δεν πήγαινε κάπου συγκεκριμένα. Έτσι κι αλλιώς, το λιβάδι ήταν τεράστιο, σχεδόν αχανές. Ήταν αδύνατο να δει πού τελείωνε. Κι επειδή δεν είχε νόημα να αναζητά τα όρια, απλά περιπλανιόταν μέσα σ'αυτά. 

Δεν είχε κανένα φόβο μη τυχόν και χαθεί. Απ' όπου έφευγε ήξερε και πώς να επιστρέψει, αν ήθελε. Καμιά ανάγκη λοιπόν να ρίχνει πετραδάκια πίσω της. Και καθώς ο μεσημεριανός ανοιξιάτικος ήλιος μεσουρανούσε, όλα έμοιαζαν απροσδόκητα χαρούμενα. 

Συνέχιζε να περπατάει όταν κάπου στο βάθος είδε ότι το αδιάκοπα εναλλασσόμενο πράσινο-κόκκινο-κίτρινο τοπίο είχε μια γαλανή απόχρωση: μια μικρή λίμνη μέσα στη μέση του πουθενά. Ήταν απολύτως σίγουρη ότι καμιά Κυρά της Λίμνης δεν κατοικούσε εκεί. Και βέβαια οι βάτραχοι θα έμεναν για πάντα βάτραχοι. 

"Τι κάνεις εδώ;". Γύρισε ξαφνιασμένη προς την κατεύθυνση που ακούστηκε η φωνή. Ένα κοριτσάκι καθισμένο κάτω από ένα δέντρο και γύρω του αραδιασμένα ένα σωρό πράγματα: βιβλία, μπλοκ ζωγραφικής, τετράδια, μολύβια, μια κούκλα, νερομπογιές... "Μα πως δεν την είδα πριν", αναρωτήθηκε. "Τι κάνεις εδώ;", ξαναρώτησε η μικρή. "Περπατάω", απάντησε. "Εσύ;" "Σε περίμενα"...



Συνεχίζεται...