Ετικέτες

80's (1) αγανακτισμένοι (1) ανθρακωρύχοι (1) απεργία (1) απολιτικ (1) Αρκετά Καλός (1) Βαρουφάκης (1) Βενιζέλος (1) γάμος (1) γλυκά (1) γλώσσα (1) διήγημα (1) εκλογές 2015 (2) εξουσία (1) επαίτες (1) επιβάτες (1) επιστολή (1) Ζωή Κωνσταντοπούλου (1) ηλεκτρικός (3) θαυμάζω (1) θηλυκότητα (1) καθρέφτης (1) Καλλιθέα (1) κιλά (1) ΚΚΕ (1) κράζω (1) κρίση (1) κυβέρνηση (2) Κύριος (1) Λάλας (1) μάγος (1) μαντήλα (1) Μεγάλη Βρετανία (1) Μέρκελ (1) μέσα κοινωνικής δικτύωσης (1) Μοναστηράκι (2) Μουσουλμανισμός (1) μπούργκα (1) ναρκωτικά (1) ΝΔ (1) Παπαδιαμάντης (1) παραμύθι (2) ΠΑΣΟΚ (1) Πλατεία Δαβάκη (1) πολιτικά ορθό (1) πολιτική ορθότητα (1) ΠΟΤΑΜΙ (1) πρίζα (1) πρωθυπουργός (1) Ρωξάνη (1) Σαμαράς (2) σπολλάτη. παιδιά (1) Σταχτομπούτα (1) ΣΧΕΣΕΙΣ (1) σχέσεις (1) ταινία (1) Ταύρος (2) Τέλειος (1) Τζήμερος (1) τραπέζι (1) Τριανταφυλλίδης (1) Τσίπρας (2) τυρκουάζ (1) υλική στέρηση (1) φεμινισμός (1) φτώχεια (1) Χατζηνικολάου (1) χορευτής (1) Χριστούγεννα (1) χωριό του Άι Βασίλη (1) ψήφος (1) AIDS (1) Barbie (1) Da Capo (1) facebook (1) gay (1) jumbo (1) LGSM (1) lifestyle (1) Matthew Warchus (1) pride (1) social media (1) tweet (1) twitter (1)

Κυριακή 4 Μαΐου 2014

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ, ΜΕΡΟΣ 3ο, TURQUOISE



TURQUOISE

Ταύρος, μεσημέρι Τετάρτης, τρεις εβδομάδες πριν. Η άνοιξη μπαίνει με θόρυβο, όπως και ο συρμός στο σταθμό. Δεν την νοιάζουν οι βροχές του Απρίλη, δεν έρχεται για να κερδίσει τον ουρανό, ξέρει ότι έχει κατακτήσει την καρδιά των ανθρώπων, εκείνων τουλάχιστον, των ρομαντικών, που ακόμα συγκινούμαστε από ανοιξιάτικες ευωδιές και χρώματα. 

Μ' αυτές τις σκέψεις ανεβαίνω στο τρένο, σχεδόν χαμογελώντας. Οι συνεπιβάτες μου δεν φαίνονται να συμμερίζονται τη διάθεσή μου. Χαζεύουν στο smartphone, κοιτάνε αδιάφορα έξω από το παράθυρο, παραχωμένοι μέσα σε βαριά πανωφόρια, χειμώνας βαθύς. 

Το μάτι μου κουράζεται από τα σκούρα χρώματα και τις άχρωμες διαθέσεις, τους γυρίζω την πλάτη, θέλω να κοιτάξω το υπόλοιπο βαγόνι. Κι εκείνη στέκεται λίγο πιο πέρα. Παγιδεύει το βλέμμα μου, όχι γιατί φοράει μαντήλα. Το χρώμα είναι που κλειδώνει το μάτι πάνω του. Ένα ατόφιο, καθαρό, λαμπερό, σχεδόν αυθάδες, τυρκουάζ. 

Δεν είναι παραπάνω από δεκαεννιά, κι αν εξαιρέσεις τη μαντήλα, είναι ντυμένη όπως κάθε κορίτσι της ηλικίας της: τζινάκι, μπλούζα στις αποχρώσεις της μαντήλας, μπλε ολοκάθαρα all star. Είναι μαζί με μια φίλη της, αυτή χωρίς μαντήλα, κι από τα ελάχιστα που μπορώ να ακούσω καταλαβαίνω πως είναι φοιτήτριες. Την παρατηρώ καλύτερα. Προσεγμένο μανικιούρ, χρώμα τυρκουάζ με λευκά λουλουδάκια. Στο δυτικά σμιλεμένο μυαλό μου όλα αυτά τα χρώματα και η κοκεταρία είναι η δική της αντίδραση σε μια θρησκεία που την υποχρεώνει να καλύπτει τα μαλλιά της, κάποιες φορές ακόμα και το πρόσωπό της. 

Πολλές φορές, έχοντας αναλογιστεί τη θέση μου μέσα σε μια δυτική κοινωνία, έχω αισθανθεί τυχερή γιατί μέσα στον κόσμο που γεννήθηκα κανείς δε θα με υποχρεώσει να σκεπάσω το πρόσωπό μου με μπούργκα, κανείς δε θα με λιθοβολήσει αν πέσω θύμα βιασμού, κανείς δε θα με πυροβολήσει στο κεφάλι επειδή θέλω να σπουδάσω. 

Βέβαια, μέσα στον ευρύτερο δυτικό κόσμο που ζω, η καθολική εκκλησία μόλις πρόσφατα άρχισε να συζητάει τη χρήση προφυλακτικού, ενώ το AIDS εδώ και τρεις δεκαετίες θερίζει, οι ανεγκέφαλοι ρεπουμπλικάνοι των tea parties προωθούν νομοσχέδια κατά των αμβλώσεων, καταργούν το δικαίωμα πρόσβασης όλων των Αμερικανών πολιτών στις υπηρεσίες υγείας, δημιουργούν σχολεία που διδάσκουν τη θεωρία της δημιουργίας ( και όχι της εξέλιξης).

 Στη Βόρεια Ντακότα, πολιτεία στην οποία ισχύει ο αυστηρότερος νόμος κατά των αμβλώσεων, μια κοπέλα που κυοφορεί ακόμα και τον καρπό ενός βιασμού ή μιας αιμομικτικής πράξης δεν έχει το δικαίωμα στην άμβλωση. Δεν θα έχει αυτό το δικαίωμα ακόμα κι αν η ζωή της βρίσκεται σε κίνδυνο. Στο Αφγανιστάν μια βιασμένη γυναικα λιθοβολείται, στον υπέροχο δυτικό κόσμο μας, αργοπεθαίνει, μεταφορικά και κυριολεκτικά. 

Τρία χρόνια πριν, ο τότε Πρόεδρος της Γαλλίας Σαρκοζύ ξεκίνησε μια τεράστια εκστρατεία για την κατάργηση της μπούργκα στους δημόσιους χώρους. Το σκεπτικό του συνοψιζόταν στο ότι η μπούργκα  καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα, προσβάλλει τη γυναικεία αξιοπρέπεια, και αποτελεί σύμβολο θρησκευτικής και σεξιστικής καταπίεσης.

 Στη Γαλλία, μια χώρα με πληθυσμό περίπου εξήντα εκατομμύρια, κατοικούν πέντε εκατομμύρια μουσουλμάνοι, οι οποίοι αποτελούν τη μεγαλύτερη μουσουλμανική κοινότητα στην Ευρώπη. Όπως ήταν αναμενόμενο, η εισήγηση του Προέδρου στη Γενική Εθνοσυνέλευση να ψηφιστεί νόμος ο οποίος καταργεί την μπούργκα, προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων. (Για την ιστορία, ο νόμος υπερψηφίστηκε, προβλέποντας πρόστιμο 150€ για όποια γυναίκα φοράει μπούργκα σε δημόσιο χώρο και πολύ πιο αυστηρές ποινές για εκείνους που εξαναγκάζουν μια γυναίκα να φοράει μπούργκα). 

Το εντυπωσιακό όμως ήταν ότι οι ίδιες οι μουσουλμάνες αντιτάχθηκαν στο νόμο Σαρκοζύ, θεωρώντας με τη σειρά τους ότι ο νόμος του αποτελεί πασιφανή καταπάτηση των θρησκευτικών τους δικαιωμάτων.  

Επιστρέφω στη μικρή μου φίλη και την μαντήλα της. Γελάει και αστειεύεται με τη φίλη της και ίσως ούτε καν να περνάει από το μυαλό της ότι η μαντήλα είναι μια μορφή θρησκευτικής, κοινωνικής και σεξιστικής καταπίεσης. Για αυτήν ίσως είναι απλά ένα σύμβολο της κουλτούρας της, ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ανατροφής και των συνηθειών της. Εξ άλλου είναι χιλιάδες μίλια μακριά από λιθοβολισμούς, μπορεί να σπουδάσει και να έχει μια ζωή όπως κάθε κορίτσι της ηλικία της.

Επιστρέφω στον εαυτό μου. Στο λαιμό μου, χρόνια τώρα, φοράω ένα σταυρουδάκι από λευκόχρυσο. Δεν με υποχρεώνει κανείς, δεν είμαι θρησκευόμενο άτομο, δεν πηγαίνω στην εκκλησία. Αν όμως αύριο κάποιος με υποχρεώσει να το  βγάλω, θα αντιδράσω.  

Καλή σας νύχτα.