Ετικέτες

80's (1) αγανακτισμένοι (1) ανθρακωρύχοι (1) απεργία (1) απολιτικ (1) Αρκετά Καλός (1) Βαρουφάκης (1) Βενιζέλος (1) γάμος (1) γλυκά (1) γλώσσα (1) διήγημα (1) εκλογές 2015 (2) εξουσία (1) επαίτες (1) επιβάτες (1) επιστολή (1) Ζωή Κωνσταντοπούλου (1) ηλεκτρικός (3) θαυμάζω (1) θηλυκότητα (1) καθρέφτης (1) Καλλιθέα (1) κιλά (1) ΚΚΕ (1) κράζω (1) κρίση (1) κυβέρνηση (2) Κύριος (1) Λάλας (1) μάγος (1) μαντήλα (1) Μεγάλη Βρετανία (1) Μέρκελ (1) μέσα κοινωνικής δικτύωσης (1) Μοναστηράκι (2) Μουσουλμανισμός (1) μπούργκα (1) ναρκωτικά (1) ΝΔ (1) Παπαδιαμάντης (1) παραμύθι (2) ΠΑΣΟΚ (1) Πλατεία Δαβάκη (1) πολιτικά ορθό (1) πολιτική ορθότητα (1) ΠΟΤΑΜΙ (1) πρίζα (1) πρωθυπουργός (1) Ρωξάνη (1) Σαμαράς (2) σπολλάτη. παιδιά (1) Σταχτομπούτα (1) ΣΧΕΣΕΙΣ (1) σχέσεις (1) ταινία (1) Ταύρος (2) Τέλειος (1) Τζήμερος (1) τραπέζι (1) Τριανταφυλλίδης (1) Τσίπρας (2) τυρκουάζ (1) υλική στέρηση (1) φεμινισμός (1) φτώχεια (1) Χατζηνικολάου (1) χορευτής (1) Χριστούγεννα (1) χωριό του Άι Βασίλη (1) ψήφος (1) AIDS (1) Barbie (1) Da Capo (1) facebook (1) gay (1) jumbo (1) LGSM (1) lifestyle (1) Matthew Warchus (1) pride (1) social media (1) tweet (1) twitter (1)

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; Vol.2 ΤΟΣΟ ΛΙΓΟ, ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ...






ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; Vol.2 ΤΟΣΟ ΛΙΓΟ, ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ...

"Εσύ ποια είσαι;"


"Από την ώρα που με είδατε ισχυρίζεστε ότι ξέρετε πολλά για μένα… και μόλις μου αραδιάσατε αρκετά! Και τώρα με ρωτάτε ποια είμαι;!" Η Ζωή είχε όλη τη διάθεση να ανοίξει καινούργια μέτωπα καβγά με τον γίγαντα.


"Οι εξυπνάδες δεν μπορούν να σε σώσουν από την αλήθεια!"

"Εξακολουθείτε να μη μου λέτε ποιος είστε!"

"Κάποιος που σε γνωρίζει λίγο, αλλά σε ξέρει πολύ."

"Όνομα δεν έχετε;"

"Μάξιμο με λένε και είμαι ένας, γι’ αυτό σταμάτα να μου μιλάς στον πληθυντικό!"


Ξαφνικά ένιωσε μια απίστευτη κούραση. Έβγαλε τα παπούτσια της και κάθισε στην άμμο.


"Θα λερώσεις το φόρεμά σου."

Ανασήκωσε τους ώμους της αδιάφορα. Η αλήθεια είναι πως με μεγάλη προσοχή σήμερα το πρωί είχε διαλέξει το συγκεκριμένο φόρεμα. Ήθελε να δείχνει συγκροτημένη και κομψή, όχι αδύναμη, αλλά αρκετά ευάλωτη, τόσο όσο θα χρειαζόταν για να κινήσει το ενδιαφέρον του Συμβουλίου και να τη βοηθήσει χωρίς να τη λυπηθεί, απλά να τη συμμεριστεί.

Και τώρα το βαθύ μπλε μεταξωτό φόρεμά της κυλιόταν στην άμμο. Μα δεν την πείραζε. Έτσι κι αλλιώς, δεν είχε πετύχει τον σκοπό της... Ασυναίσθητα τύλιξε τα χέρια της γύρω από τους ώμους της. 

"Κρυώνεις;"

Η Ζωή και πάλι δεν απάντησε. Δεν μπορούσε να εξηγήσει τι την είχε ενοχλήσει περισσότερο: όσα μόλις της είπε ο Μάξιμος και το ύφος του, ότι στην ουσία ήταν όλα αλήθεια ή ότι ένας άγνωστος την ήξερε τόσο καλά; Τελικά αποφάσισε ότι δεν είχε σημασία τι την ενοχλούσε περισσότερο, αφού όλα έτσι κι αλλιώς ήταν ενοχλητικά. Ίσως όχι όλα...


Σήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε.

"Ναι."

"Ναι, τι;"

"Κρυώνω..."

Ο Μάξιμος κάθισε δίπλα της και την πήρε στην αγκαλιά του. 


Το απόγευμα αργοκατέβαινε στην παραλία και κανείς από τους δυο τους δε φαινόταν να έχει διάθεση να μιλήσει, πολύ περισσότερο να συνεχίσει τη διαμάχη που εδώ και ώρα ειχαν ξεκινήσει. 

                                                                                        

Συνεχίζεται...



Τετάρτη 24 Αυγούστου 2016

ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; Vol. 2 "ΓΥΜΝΗ"



 ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; Vol. 2 "ΓΥΜΝΗ"


Το μεσημέρι έγερνε προς το τέλος του. 

"Είπατε πως γνωρίζετε πολλά για μένα." Το ύφος της ήταν φανερά δηκτικό. Η Ζωή δεν είχε ξεχάσει την κόντρα που είχαν μέσα στο Συμβούλιο των Σοφών.

"Κι έτσι είναι", απάντησε ο γίγαντας κουνώντας το κεφάλι του, χωρίς όμως καθόλου να συμμερίζεται την εριστική διάθεση της Ζωής.

"Εκεί σε είδα πρώτη φορά", της είπε, δείχνοντας προς την παραλία που απλωνόταν μπροστά τους.

Η Ζωή τον κοίταξε με έκπληξη. 

"Πότε;"

"Τη μέρα που ήρθες." Έκανε μια μικρή παύση. "Περπατούσες ξυπόλητη στην αμμουδιά, με τα χέρια στις τσέπες και έμοιαζες τόσο ξέγνοιαστη..."

Για έναν λόγο που δεν ήθελε να συνειδητοποιήσει, η Ζωή ένιωσε αμήχανα και το γεγονός ότι ο γίγαντας εξακολουθούσε να κρατάει το χέρι της όση ώρα της μιλούσε, έκανε τη στιγμή ακόμα πιο αδέξια. 

"Συγγνώμη... μπορώ λίγο;" είπε και τράβηξε το χέρι της. Μάζεψε τα μαλλιά της σε μια αλογοουρά για να δικαιολογήσει την κίνησή της. Το φόρεμα που φορούσε σήμερα δεν είχε τσέπες. Σταύρωσε τα χέρια της πίσω από τη μέση της και συνέχισε να περπατάει δίπλα του.

"Ξυπόλητη και ξέγνοιαστη. Φαινόσουν... πώς να το πω... απολύτως αυτάρκης. Ναι, ακριβώς αυτό. Σαν να είχες όλα όσα χρειαζόσουν."

"Έτσι πίστευα κι εγώ", πήγε να απαντήσει η Ζωή, αλλά εκείνος με μια αναπνοή συνέχισε.

"Κι έπειτα, τον πρώτο καιρό, συνήθιζες να κατεβαίνεις στην παραλία κάθε μεσημέρι και να κοιτάς επίμονα τον ουρανό, τον ορίζοντα, τον ήλιο. Ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς έψαχνες να βρεις..."

"Ήθελα να βεβαιωθώ ότι ο χρόνος κυλάει κανονικά κι ότι δεν θα βρεθώ αντιμέτωπη με μαγικά σεντούκια και χαμένα όνειρα", σκέφτηκε η Ζωή αλλά κράτησε τη σκέψη της για τον εαυτό της.

"Κι από τότε πέρασε πολύς καιρός...", έκλεισε ο γίγαντας την αφήγησή του.

"Αυτά είναι όλα όσα ξέρετε για μένα; Ε δεν είναι και τόσα πολλά!", απάντησε η Ζωή αλλά χωρίς ίχνος θυμού στη φωνή." Η θλίψη νικάει την οργή", σκέφτηκε.

"Χρειαζόσουν ένα σημείο να σταθείς."

"Για να κινήσω τη γη;"

"Για να κινήσεις τον κόσμο σου. Αυτό αναζητούσες όταν ήρθες εδώ. Ένιωσες πως βρήκες μια νέα πατρίδα, κάπου να ανήκεις. Και οπωσδήποτε να είσαι χρήσιμη, πάνω απ' όλα. Εξ άλλου, γι' αυτό δεν ήρθες σήμερα στο Συμβούλιο;   "Τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω εκείνους που αγαπώ;", ρώτησες. 

Μια μικρή παύση. "Παίζουμε πάλι το παιχνίδι της σιωπής", σκέφτηκε η Ζωή και για πρώτη φορά μέσα στη μέρα ένιωσε λίγο πιο ανάλαφρη.

"Κι όμως, ήταν από τις πιο υποκριτικές, πιο ψεύτικες, και συνάμα πιο εγωιστικές φωνές που ακούστηκαν ποτέ μέσα στην αίθουσα του Συμβουλίου. Δεν έψαχνες μια βοήθεια για εκείνους που αγαπάς. Άλλοθι για τον εαυτό σου γύρευες, να εκπληρώσεις μια αποστολή για να καθησυχάσεις την ταραγμένη σου συνείδηση. Αν ένιωθες χρήσιμη, θα άντεχες το ότι υπήρξες απίστευτα δυσάρεστη. Βλέπεις λοιπόν, είχα σε όλα δίκιο."

Η Ζωή τώρα τον κοιτούσε με μάτια ορθάνοιχτα. Της ήταν αδύνατο να καταλάβει αυτή την απότομη αλλαγή στη διάθεσή του. Μπορούσε πραγματικά ο ίδιος άνθρωπος που πριν πέντε λεπτά της μιλούσε σχεδόν τρυφερά να την αντιμετωπίζει τώρα με τόση επιθετικότητα;  Σταμάτησε να περπατάει. 

"Τι θέλετε από μένα;" Στάθηκε κι ο γίγαντας.

"Να σου θυμίσω ότι εσύ ήρθες εδώ γυρεύοντας ένα ρόλο. Και τον πήρες. Βέβαια, δε λέω, είχες τον αέρα, τους τρόπους, την ανατροφή. Κι αυτό το... το ανυπόφορα παιδικό χαμόγελο... Σήμερα ήρθες στο Συμβούλιο ζητώντας μια απάντηση. Εσύ λοιπόν κάτι θες!"

"Α όχι! Όχι έτσι!" Τώρα η Ζωή είχε ανακτήσει πλήρως όλο το θυμό και το νεύρο της. "Κι εσείς θέλατε κάτι από μένα! Ένα πλάσμα να κρατά τρυφερά το χέρι του ασθενικού πρίγκιπά σας, μια γαλήνια παρηγοριά και μια επιβεβαίωση της λάμψης του που αργόσβηνε! Όλοι λοιπόν κάτι θέλαμε σε αυτή την ιστορία!"

"Αν σ' αυτό το "εσείς" συμπεριλαμβάνεις κι εμένα, κάνεις πολύ μεγάλο λάθος! Από την άλλη..." Ο γίγαντας σταμάτησε για λίγο σα να ζύγιζε μέσα του τις λέξεις που θα ξεστόμιζε. 

Η Ζωή τον πλησίασε και τον τράβηξε από το μπράτσο. Δεν είχε καμία διάθεση για παιχνίδια σιωπής. 

"Από την άλλη τι;"

Γύρισε και την κοίταξε κατάματα κι όσο κι αν ήθελε η Ζωή δεν μπορούσε να στρέψει αλλού το βλέμμα της. 

"Όσο κι αν πάσχισες να ξεφορτωθείς κάθε παραμύθι που μισούσες, τα κουβάλησες όλα μαζί σου. Κι απ' όλους τους ρόλους, διάλεξες να παίξεις αυτόν που απεχθανόσουν περισσότερο, της πριγκίπισσας, γιατί πίστευες πως τα έχεις όλα ταχτοποιημένα, αφού στη δική σου ιστορία δεν έσωζε ο πρίγκιπας το κορίτσι, αλλά  η πριγκίπισσα το αγόρι. Μπορούσες επιδεικτικά να βγάλεις τη γλώσσα σου κοροϊδεύοντας κατάμουτρα κάθε ρομαντική, γλυκανάλατη, ψεύτικη ιστορία που είχες ακούσει. Εσύ είχες τον έλεγχο. Και για όλο αυτό θα σου αναγνώριζα θάρρος και κότσια, αν στο τέλος δεν εμφανιζόσουν στο Συμβούλιο. Δεν ζήταγες μόνο ανακούφιση για τη συνείδησή σου. Αυτό που σε έκαιγε πραγματικά ήταν να διατηρήσεις την εικόνα σου ατσαλάκωτη. Κι αν δεν είναι αυτό υποκρισία και δειλία μαζί, τότε τι είναι;"

"Ποιος είστε επιτέλους;"

Συνεχίζεται...