ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ
Ο γίγαντας ερχόταν προς το μέρος της και τώρα μπορούσε να διακρίνει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Ήταν πολύ μεγαλύτερός της, τον πρόδιδαν τα μαλλιά του που είχαν αραιώσει και κάποιες μικρές, λεπτές ρυτίδες. Το μελί βλέμμα του όμως ήταν όλο μια σπίθα. Όλο του το πρόσωπο είχε μια σχεδόν εφηβική διάθεση.
Τώρα βρίσκονταν ο ένας απέναντι στον άλλο.
"Κι όμως υπάρχουν πολλά που γνωρίζουμε για σένα."
"Ώστε έτσι νομίζετε;", είπε η Ζωή, ανασηκώνοντας το φρύδι της κι αντλώντας την ικανοποίηση που της έδινε αυτή η κίνηση κάθε φορά που την έκανε.
Ο γίγαντας στεκόταν ακριβώς μπροστά της. Ήταν επίσης πολύ ψηλότερός της.
Για λίγο έμειναν σιωπηλοί κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο κατάματα. Έμοιαζε σα να είχαν συμφωνήσει σε ένα παιχνίδι, που κανείς δεν πρέπει να σπάσει πρώτος τη σιωπή.
ΟΙ Σοφοί ωστόσο που εδώ και ώρα με απορία παρακολουθούσαν όλη τη σκηνή είχαν έρθει σε πραγματική αμηχανία.
"Συγγνώμη, αλλά νομίζω ότι εμείς δεν μπορούμε να προσφέρουμε κάτι άλλο. Ίσως θα ήταν καλύτερο να συνεχίσετε τη συζήτησή σας κάπου αλλού, έξω από δω", είπε ξανά ο μεγαλύτερος από τους Σοφούς, χαλώντας το παιχνίδι του γίγαντα και της Ζωής.
Για λίγο έμειναν σιωπηλοί κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο κατάματα. Έμοιαζε σα να είχαν συμφωνήσει σε ένα παιχνίδι, που κανείς δεν πρέπει να σπάσει πρώτος τη σιωπή.
ΟΙ Σοφοί ωστόσο που εδώ και ώρα με απορία παρακολουθούσαν όλη τη σκηνή είχαν έρθει σε πραγματική αμηχανία.
"Συγγνώμη, αλλά νομίζω ότι εμείς δεν μπορούμε να προσφέρουμε κάτι άλλο. Ίσως θα ήταν καλύτερο να συνεχίσετε τη συζήτησή σας κάπου αλλού, έξω από δω", είπε ξανά ο μεγαλύτερος από τους Σοφούς, χαλώντας το παιχνίδι του γίγαντα και της Ζωής.
Η Ζωή γύρισε προς το μέρος του.
"Υψηλοτάτη, θα πρέπει να μας καταλάβετε... Η υπόθεσή σας, σοβαρή το δίχως άλλο, δε λέω... Ωστόσο συζητήθηκε πρό της ημερησίας διατάξεως... Και υπάρχουν ένα σωρό ζητήματα που θα πρέπει να συζητήσουμε..." Ο Σοφός κοντοστάθηκε λίγο και συμπλήρωσε: "Έπειτα, ένας περίπατος θα σας έκανε καλό." Και πάνω σ' αυτό έστρεψε το βλέμμα του στον γίγαντα που ανασήκωσε τους ώμους του με μια εύθυμη αδιαφορία. Προφανώς για λόγους που μόνο ο ίδιος ήξερε όλη αυτή η σκηνή του φαινόταν διασκεδαστική.
Η Ζωή δε συμμεριζόταν την ευθυμία του. Για την ακρίβεια, εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να συμμεριστεί οποιαδήποτε χαρούμενη διάθεση. "Καμία χαρά και καμία θλίψη δεν πρέπει να επηρεάζει τους καλούς τρόπους." Η σκέψη ήταν τόσο δυνατή που δεν αντήχησε μέσα στο μυαλό της, μα στα αυτιά της, κι έτσι -όπως πάντα- έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει, αυτό που περίμεναν οι άλλοι από εκείνη.
"Μα φυσικά... Έχετε απόλυτο δίκιο... Ήδη έχω καταχραστεί της ευγένειας και της βοήθειάς σας..."
Ο Σοφός την πλησίασε. "Πίστεψέ με, παιδί μου, αυτός ο περίπατος σου χρειάζεται." Και πάνω σ' αυτό επέστρεψε στο βάθος της τεράστιας μισοφωτισμένης αίθουσας, όπου τον περίμεναν οι υπόλοιποι Σοφοί και μια μακρόσυρτη ημερήσια διάταξη.
"Λοιπόν;" της είπε ο γίγαντας απλώνοντας το χέρι του.
"Σε μια πριγκίπισσα προτείνουν το μπράτσο. Από το χέρι κρατάς ένα παιδί."
"Πολύ σωστά", απάντησε ο γίγαντας εξακολουθώντας να της προτείνει το χέρι του. Με μια θυμωμένη απροθυμία η Ζωή έδωσε το χέρι της στον γίγαντα. Προχώρησαν προς την πόρτα.
Συνεχίζεται...
