Ετικέτες

80's (1) αγανακτισμένοι (1) ανθρακωρύχοι (1) απεργία (1) απολιτικ (1) Αρκετά Καλός (1) Βαρουφάκης (1) Βενιζέλος (1) γάμος (1) γλυκά (1) γλώσσα (1) διήγημα (1) εκλογές 2015 (2) εξουσία (1) επαίτες (1) επιβάτες (1) επιστολή (1) Ζωή Κωνσταντοπούλου (1) ηλεκτρικός (3) θαυμάζω (1) θηλυκότητα (1) καθρέφτης (1) Καλλιθέα (1) κιλά (1) ΚΚΕ (1) κράζω (1) κρίση (1) κυβέρνηση (2) Κύριος (1) Λάλας (1) μάγος (1) μαντήλα (1) Μεγάλη Βρετανία (1) Μέρκελ (1) μέσα κοινωνικής δικτύωσης (1) Μοναστηράκι (2) Μουσουλμανισμός (1) μπούργκα (1) ναρκωτικά (1) ΝΔ (1) Παπαδιαμάντης (1) παραμύθι (2) ΠΑΣΟΚ (1) Πλατεία Δαβάκη (1) πολιτικά ορθό (1) πολιτική ορθότητα (1) ΠΟΤΑΜΙ (1) πρίζα (1) πρωθυπουργός (1) Ρωξάνη (1) Σαμαράς (2) σπολλάτη. παιδιά (1) Σταχτομπούτα (1) ΣΧΕΣΕΙΣ (1) σχέσεις (1) ταινία (1) Ταύρος (2) Τέλειος (1) Τζήμερος (1) τραπέζι (1) Τριανταφυλλίδης (1) Τσίπρας (2) τυρκουάζ (1) υλική στέρηση (1) φεμινισμός (1) φτώχεια (1) Χατζηνικολάου (1) χορευτής (1) Χριστούγεννα (1) χωριό του Άι Βασίλη (1) ψήφος (1) AIDS (1) Barbie (1) Da Capo (1) facebook (1) gay (1) jumbo (1) LGSM (1) lifestyle (1) Matthew Warchus (1) pride (1) social media (1) tweet (1) twitter (1)

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2020

ΕΚΛΕΙΨΗ - ΤΙΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΜΕΡΕΣ

 


ΕΚΛΕΙΨΗ- ΤΙΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΜΕΡΕΣ

Τις χειρότερες μέρες να θυμάσαι πως κάποτε η καρδιά σου χτυπούσε σαν τρελή όταν με συναντούσες. Τις χειρότερες μέρες να θυμάσαι όλες εκείνες τις νύχτες που δεν με άφηνες από την αγκαλιά σου. Τις χειρότερες μέρες να θυμάσαι κάθε φορά που σε έκανα να γελάσεις με το τίποτα. Τις χειρότερες μέρες να θυμάσαι κάθε φορά που σου γέμιζα τις τσέπες ραβασάκια και σημειώματα. 

Τις χειρότερες μέρες να θυμάσαι ένα βροχερό πρωινό που στεκόμουν πίσω από ένα μισάνοιχτο παράθυρο και ήρθες και με αγκάλιασες. Τις χειρότερες μέρες να σκέφτεσαι πως κάποτε μου είπες σ' αγαπώ και το ένιωθες και το εννοούσες. 

Τις χειρότερες μέρες να θυμάσαι την πρώτη φορά που με συνάντησες, τότε που και οι δυο μας ήμασταν ανίδεοι για κάθε δυσκολία και κάθε αναποδιά μα και κάθε ευτυχία που μας περίμεναν, χρόνια μετά. Τις χειρότερες μέρες να σκέφτεσαι πως ήρθες στην ζωή μου και μ' έβγαλες από τα σκοτάδια στο φως.

Τις χειρότερες μέρες να θυμάσαι ότι περάσαμε από την άβυσσο του χρόνου για να βρούμε ο ένας τον άλλον. Τις χειρότερες μέρες να θυμάσαι πως σ' αγαπάω. 

"Σαν το φεγγάρι είναι και η Αγάπη." "Δηλαδή, γιαγιά;" "έχει την χάση της, τη φέξη της, το γιόμα της. Όταν το φεγγάρι είναι στη χάση του, δεν το βλέπεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι εξαφανίστηκε, ότι δεν υπάρχει. Εσύ δεν το βλέπεις. Κι αυτός ο κύκλος είναι που κρατάει το φεγγάρι στον ουρανό, αυτός ο κύκλος κρατάει την Αγάπη ζωντανή. "

Τις χειρότερες μέρες να σκέφτεσαι το φεγγάρι. 

Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2020

ΕΚΛΕΙΨΗ



Λες κι ένα τεράστιο κενό είχε ανοίξει κάτω από τα πόδια της και την κατάπινε. Μα τώρα πάλι που το σκεφτόταν, όχι, όχι, δεν ήταν κενό που την κατάπινε. Ήταν η έλλειψη ηίδια που την έλουζε. Περισσότερο από ποτέ, ένιωθε την χρεία. Ανάγκη.

Γελιέται η καρδιά ή το μυαλό πιο εύκολα; Άνθρωποι σοφοί και διαβασμένοι κι αγκομαχουσαν να απαντήσουν, κι ήθελε τώρα αυτή, μια σταλιά άνθρωπος να καταλάβει; Κατανοούσε τον κόσμο μέσα από το συναίσθημα που της προκαλούσε, κι αυτό δεν ήταν πάντα ευχάριστο ή πρακτικό, ήταν πολύ λιγότερο αποτελεσματικό, και σε κάποιες περιπτώσεις, απολύτως καταστροφικό.

Έλλειψη. Γίνεται να χάσεις αυτό που είναι δικό σου; "Όλα γίνεται να τα χάσεις, γιατί τίποτα δεν είναι δικό σου." "Μα δεν εννοούσα δικό μου, μου ανήκει. Εννοούσα δικό μου, οικείο, μια πόρτα που ανοίγει και μια αγκαλιά που με κλείνει μέσα της. Αυτό είχα όλο κι όλο. Κι όχι πως ήταν λίγο, κάθε άλλο. Ήταν όλα. Μα μετά, δεν ήταν πια."...

" Πού θα πας;"."Πού πας όταν στέκεσαι στη μέση του δρόμου;" Σιωπή. 

Συνεχίζεται... 


Πέμπτη 30 Ιουλίου 2020

ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ _ ΠΟΙΑ ΑΓΑΠΗ ΘΕΣ;




ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ_ΠΟΙΑ ΑΓΑΠΗ ΘΕΣ; ΤΟ ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΤΣΑΛΙ

Ο ουρανός, η θάλασσα και το ατσάλι αγάπησαν το κυκλάμινο.

"Έλα σε μένα", του είπε ο ουρανός. Θα διαφεντεύεις τον ήλιο και το φεγγάρι, θα ζήσεις στους πιο μακρινούς γαλαξίες, θα είσαι πάνω από όλους, σκέπη και προσευχή. Τόση είναι η αγάπη που σου έχω."

"Σε μένα έλα", του είπε η θάλασσα. Στα πέρατα του κόσμου θα σε ταξιδέψω, θα δεις μέρη που κανείς δεν ξέρει, ομορφιές που δεν έχεις φανταστεί ότι υπάρχουν, δικός σου θα γίνει όλος ο πλούτος και η ομορφιά του βυθού μου. Τόση είναι η αγάπη που σου έχω."

Το ατσάλι δεν είχε σκεφτεί και πολλά για να πει. Μα τώρα που άκουσε τον ουρανό και τη θάλασσα να λένε τόσα, σπουδαία και φανταχτερά, ντράπηκε και δεν μιλούσε καθόλου.

Το κυκλάμινο δεν γνώριζε πολλά από τον κόσμο και τα θαύματά του, είχε μέσα του όμως την ανάμνηση πως κάποιος μεγάλος ποιητής το ονειρεύτηκε να φυτρώνει "στου βράχου τη σχισμάδα". Κι ήταν αυτό το όνειρο, αυτή η ασυνείδητη ανάμνηση που του έδινε μια μεγάλη και περήφανη καρδιά, λαχτάρα γεμάτη για αγάπη.

Το κυκλάμινο γύρισε προς το ατσάλι. "Θα πεις κάτι;"

"Τι να πω; Βασίλεια να κυβερνήσεις δεν θα σου δώσω, δεν έχω. Πλούτη και θησαυρούς δεν μπορώ να σου υποσχεθώ, γιατί τίποτα από αυτά δεν κατέχω, μακρινά ταξίδια σε  κόσμους πολύχρωμους δεν θα σε πάω. Ατσάλι είμαι , μέταλλο σκληρό και σκοτεινό. Όμως όταν σε είδα, αμέσως ένιωσα τι θέλω να γίνω για σένα. Ασπίδα, να σε φυλάω, πάντα. Να κρατάω μακριά σου το κακό, να σηκώνω εγώ το βάρος, να σε προστατεύω από τον κίνδυνο. Μόνο μια ασπίδα λοιπόν μπορώ να σου δώσω. Αλλά αυτός είναι ο εαυτός μου, όλο μου το είναι.Και μπορώ να μείνω για πάντα μαζί σου, εδώ, σ' αυτή τη σχισμή του βράχου."
Ο ουρανός και η θάλασσα κοίταξαν με ειρωνεία το ατσάλι. Μα μια ασπίδα! 

Ξεκίνησαν να μιλάνε, μα το κυκλάμινο είχε γειρει ολόκληρο προς τη μεριά του ατσαλιου. Δεν άκουγε τον ουρανό, δεν έβλεπε πια τη θάλασσα. 

" Δεν είναι δυνατόν να αρνηθείς όλα αυτά για ένα μέταλλο, για μια ασπίδα!" 

"Δεν είναι τα βασίλεια, οι θησαυροί, δεν είναι η ασπίδα, δεν είναι αυτό που παίρνεις η Αγάπη. Μα ούτε κι αυτό που δίνεις. Αγαπάς όταν καταλαβαίνεις, όταν αγκαλιάζεις το είναι του άλλου κι όταν νιώθεις τι θέλεις να γίνεις για εκείνον."
" Κι εσύ, τι κατάλαβες εσύ από το είναι του ατσαλιου; Και τι νομίζεις πως μπορείς να γίνεις;! " 
"Θέλω να γίνω το φως και το χρώμα που του λείπει, να είμαι μαξιλάρι απαλό για ένα μέταλλο σκληρό και σκοτεινό. Αυτό είναι Αγάπη. "
Άλλος κανείς δεν μίλησε. 

Κι έτσι, όσο αταιριαστο κι αν φαινόταν σε όλους, το ατσάλι έγινε ασπίδα κι αγκάλιασε το κυκλάμινο Κι έμειναν για πάντα, ασπίδα και μαξιλάρι, ατσάλι και.  κυκλάμινο σ' εκείνη τη σχισμή του βράχου. 






Παρασκευή 20 Μαρτίου 2020

Ο (ΑΧΡΗΣΤΟΣ) ΗΛΙΘΙΟΣ





Ο (ΑΧΡΗΣΤΟΣ) ΗΛΙΘΙΟΣ


Οι μέρες που ζούμε το τελευταίο διάστημα είναι δύσκολες και ναι, επικίνδυνες. Είναι ημέρες πολέμου.  Σε έναν συμβατικό πόλεμο ηχούν σειρήνες πριν τον επικείμενο βομβαρδισμό. Στην δική μας περίπτωση σειρήνες είναι η καθημερινή ενημέρωση από τους επιστήμονες, τα διαγγέλματα του πρωθυπουργού, -ναι, ό, τι κι αν έχουμε ψηφίσει-, σειρήνες είναι οι αριθμοί που είναι αμείλικτοι, σειρήνες είναι οι εικόνες από το Bergamo με τα φορτηγά του στρατού να κουβαλάνε φέρετρα. Και όλοι φοβόμαστε και αγωνιούμε: για τα παιδιά μας, για τους γονείς μας, για τους αγαπημένους μας, για εμάς τους ίδιους. Και γι' αυτό ακριβώς κάνουμε αυτό που πρέπει: μένουμε σπίτι. Ακολουθούμε απλές οδηγίες προσωπικής καθαριότητας και υγιεινής και μένουμε σπίτι.

Υπάρχεις όμως κι εσύ που σε όλο αυτό βλέπεις απλά ένα ξεβόλεμα. Α, ναι, και περιστολή ατομικών ελευθεριών"Και δηλαδή για τον κορωναϊό θα μου στερήσεις το δικαίωμα να κυκλοφορώ ελεύθερα;" Πού' σαι, επαναστάτη, έχει χυθεί πολύ αίμα ανά τους αιώνες για τις ατομικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα, και οι αγώνες αυτοί κερδήθηκαν από ανθρώπους που νοιάζονταν για τον συνάνθρωπο κι όχι για την πάρτη τους, αν κι εσύ τελικά δεν νοιάζεσαι ούτε για την πάρτη σου, απλά είσαι ηλίθιος και ούτε αυτό καταλαβαίνεις.

Σου φαίνονται αστεία όλα αυτά; Ας μιλήσουμε λοιπόν σοβαρά. Σου είπαν να μην μετακινείσαι, αλλά εσύ είσαι πολύ έξυπνος για όλο αυτό. Γι' αυτό και περιδιαβαίνεις σε παραλίες και πάρκα με τον καφέ σου στο χέρι, γι' αυτό παίρνεις καράβια για να κατακλύσεις τα νησιά, γι' αυτό ξεχύθηκες στις εθνικές για να πας στο εξοχικό σου.  Γιατί τελικά είσαι τόσο ηλίθιος ώστε να πιστεύεις ότι με την μετακίνηση θα ξεφύγεις από την αρρώστεια (ναι, αρρώστεια θα στο λέω, γιατί μάλλον λέξεις όπως νόσος ή κορωναϊός σου φαίνονται απλά εντυπωσιακές λέξεις ή καινούργια hashtags.

 Με την έκφραση "ο χρήσιμος ηλίθιος", ο Λένιν αναφερόταν σε όσους υπηρετούσαν και προωθούσαν το κίνημα των μπολσεβίκων, χωρίς όμως οι ίδιοι να είναι ουσιαστικά ενταγμένοι σε αυτό. Κατ' επέκταση ο χρήσιμος ηλίθιος είναι αυτός που προάγει μια ιδέα, υποστηρίζει ένα σύστημα, χωρίς ο ίδιος να αποκομίζει ένα χειροπιαστό όφελος, ενώ όταν οι υπηρεσίες του δεν θα είναι πλέον απαραίτητες, το ίδιο το σύστημα θα τον ξεράσει στα αζήτητα. 

Προφανώς δεν υπηρετείς κάποιο σύστημα, δεν προάγεις κάποια ιδέα, απλώς διαχέεις τη βλακεία σου. Κι αυτό θα ήταν ανεκτό σε άλλες συνθήκες, όχι όμως σήμερα. Γιατί σήμερα διασπείρεις την αρρώστια.

Ούτε κατά διάνοια δεν λογίζεσαι για χρήσιμος ηλίθιος. Είσαι απλά ο άχρηστος ηλίθιος.




Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2018

ΝΑΙ - ΕΜΕΙΣ - ΜΑΖΙ







ΝΑΙ - ΕΜΕΙΣ - ΜΑΖΙ





Κατά παραγγελία να ράβεις κοστούμια. Αν θες κάτι να σε βολεύει, φόρα άνετα παπούτσια. Αν εμμονικα θες να παραμείνεις όπως είσαι, μην αναζητάς τον άλλον. Γιατί η Αγάπη δεν έρχεται κατόπιν παραγγελίας, εννοείται πως δε βολεύει, κι είναι από μόνη της μια αλλαγή.
 

Το ΕΓΩ είναι ασφαλές μέσα στο κέλυφός του. Ασφαλές και δειλό. Το ΕΜΕΙΣ πάλι είναι πεδίο βολής ανοιχτό. Γενναίο.
 

Κάποιος έρχεται πρώτος, κάποιος έρχεται δεύτερος. Όμως δεν ζούμε όπως οδηγούμε. Δεν δίνουμε προτεραιότητα σε αυτόν που έτυχε να είναι δεξιά μας. Αυτό είναι κανόνας. Δίνουμε προτεραιότητα σε εκείνον που είναι στην καρδιά μας. Αυτό είναι συναίσθημα.
 

Επιλογή κάνω τη στιγμή που σου ανοίγω την πόρτα μου και την καρδιά μου. Μετά από αυτό, παύεις να είσαι μία επιλογή μου. Γίνεσαι προτεραιότητα μου. Όμως για να δω, η πόρτα και η καρδιά είναι ανοιχτές;

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2018

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ: ΜΙΚΡΕΣ ΙΝΔΙΕΣ



 ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ: ΜΙΚΡΕΣ ΙΝΔΙΕΣ

Το να παίρνεις τον ηλεκτρικό παραμονή Δεκαπενταύγουστου είναι ίσως από μόνο του μια ιστορία. Σα να είσαι παράταιρος σε μια πόλη που δικαιωματικά και δεδομένα πρέπει να είναι αδειανή τέτοια μέρα. Ο Αύγουστος, ξερνώντας ζέστη και αδίσταχτο φως, λες και εκδικείται όσους βρίσκονται ακόμα στην Αθήνα. Από τον Ταύρο ως την Ομόνοια είσαι ένας Αθηναίος που μάλλον ξεχάστηκε πίσω. 

Η δουλειά που έχω είναι στη Μενάνδρου.  Ανηφορίζω την Πειραιώς, περνώντας μέσα από ζητιάνους, αργόσχολους που σουλατσάρουν πάνω κάτω, ανθρώπους που απλά στέκονται ο ένας δίπλα στον άλλο. Ένας αστυνομικός με παραλλαγή έχει πλησιάσει κάποιον από αυτούς που στέκονται και προφανώς τον ρωτάει τι κάνει εκεί, γιατί ακούω τον άλλο να του απαντάει "καθόμαστε, δεν κάνουμε τίποτα κακό." Το λέει επαναλαμβανόμενα, σε σπαστά Ελληνικά. Κάποιος με πλησιάζει και με ρωτάει αν θέλω γυαλιά Ray Ban, ανοίγω το βήμα μου και συνεχίζω.

Κατά μήκος της Πειραιώς μαγαζιά που παρέχουν υπηρεσίες κινητής τηλεφωνίας, επισκευές, μεταπωλήσεις, αξεσουάρ. Όλα σε κάποιο Ινδικό όνομα, ή για την ακρίβεια Πακιστανικό. Σε ένα τέτοιο μαγαζί κατευθύνομαι κι εγώ. Η δροσιά που με τυλίγει μόλις μπαίνω στο κατάστημα είναι σχεδόν ευεργετική. Το μαγαζί είναι μικρό και γεμάτο κόσμο, ωστόσο αμέσως ένας υπάλληλος έρχεται προς το μέρος μου. Σε σχεδόν άψογα Ελληνικά συζητάμε τη ζημιά του κινητού -μια οθόνη χίλια κομμάτια- φυσικά και έχουμε την αντίστοιχη, μου δίνει το κόστος της επισκευής "συνήθως για κάτι τέτοιο παίρνουμε 45 με 50 ευρώ, αλλά αφού σας στέλνει ο..., 30. Θέλετε να το φτιάξουμε;" "Εννοείται!" "Ωραία, κάντε αν θέλετε μια βόλτα κι ελάτε πάλι σε μισή ωρίτσα. Θα είναι έτοιμο."

Μισή ώρα χωρίς κινητό και μια βόλτα στις παρυφές της Ομόνοιας. Η Πειραιώς φαίνεται τελείως αφιλόξενος προορισμός: η λάβρα και το καυσαέριο κάνουν γκελ στην άσφαλτο και το τσιμέντο και σκάνε σαν δυο γροθιές πάνω μου, η μία στο πρόσωπο και η άλλη στο στομάχι. Προτιμώ να κινηθώ στην εγγύτητα του μικρού καταστήματος από το οποίο μόλις βγήκα και περπατάω στην Μενάνδρου προς Ζήνωνος. Αν από τον Ταύρο ως την Ομόνοια είσαι ένας Αθηναίος που ξεχάστηκε πίσω, από την Πειραιώς ως τη Ζήνωνος και μέχρι τη Σοφοκλέους  είσαι τουρίστας σε μια πόλη που δεν γνωρίζεις.

Μικρά και μεγαλύτερα μαγαζιά, όλα ινδικής-πακιστανικής ιδιοκτησίας. Καφέ, εστιατόρια και take away,  μίνι μάρκετ, ένας μικρόκοσμος από  έντονες μυρωδιές, δυνατά χρώματα και λέξεις που στα μάτια μου φαντάζουν απλώς σύμβολα σε παράταξη, απλωμένος σε όλο το τετράγωνο. Η πελατεία τους ανάμεικτη, τρώει biryani και κοτόπουλο με κάρυ, επισκευάζει τα κινητά της, αγοράζει αρώματα με παράξενα ονόματα σε ιδιότροπα μπουκαλάκια, συνεννοείται και συνυπάρχει. Σε ένα από τα μίνι μάρκετ, σε πρώτη θέα, ένα ελληνικό σημαιάκι, από αυτά που κρατάνε τα παιδάκια στις παρελάσεις. Μια αμήχανη προσέγγιση ενός αφελούς  πατριωτικού συναισθήματος, σκέφτομαι, μα εκείνη τη στιγμή δεν έχω απολύτως καμία διάθεση να αντιπαρατεθώ με τον εαυτό μου πάνω σε ζητήματα μεταναστευτικής πολιτικής.

Δεν έχω ρολόι, μα πρόχειρα μπορώ να υπολογίσω πως η περιπλάνησή μου σύντομα τελειώνει. Παίρνω το δρόμο της επιστροφής, σταματάω για λίγο να χαζέψω σε ένα μαγαζάκι που από την αρχή μου φάνηκε το πιο αλλοπρόσαλλο, αφού στις δύο μικρές βιτρίνες του είναι τοποθετημένα αξεσουάρ για κινητά δίπλα δίπλα σε συσκευασίες με αρώματα. Καθώς η πόρτα του είναι ανοιχτή, με τυλίγει μια βαριά μυρωδιά από μπαχάρι και φυσικά πατσουλί κι άλλες νότες που μου είναι αδύνατο να ξεχωρίσω. Κλείνω τα μάτια και εισπνέω: σε λιγότερο από εκατό μέτρα, καραδοκεί το καυσαέριο. Επιστρέφω εκεί από όπου ξεκίνησα, το κινητό μου είναι έτοιμο, σαν καινούργιο. 

Κάνοντας λίγα μόνο βήματα αφήνω πίσω μου τον τουρίστα να περιπλανιέται στην άγνωστη πόλη και ξαναγίνομαι ο ξεχασμένος στην πόλη Αθηναίος που κατευθύνεται γρήγορα προς τον ηλεκτρικό.  Ζητιάνοι, αργόσχολοι, σουλατσαδόροι, όλοι στη θέση που τους άφησα. Όχι, δεν θέλω Ray Ban. Δίπλα στις κυλιόμενες σκάλες, δυο κοπέλες, εποχικές προφανώς υπάλληλοι κάποιας εταιρίας κινητής τηλεφωνίας, πλευρίζουν αλλοδαπούς για να τους πουλήσουν κάρτες. 
Ο υποψήφιος πελάτης τους είναι Αιγύπτιος. Στην προσπάθειά τους να γίνουν κατανοητές τραυλίζουν ανάκατα άθλια Αγγλικά και κορακίστικα Ελληνικά: ποτέ δεν κατάλαβα τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν πως αν μιλήσουν σπαστά μια γλώσσα που οι ίδιοι ξέρουν αλλά ο συνομιλητής τους όχι, θα τον κάνουν να καταλάβει τι εννοούν. 20 ευρώ για μια κάρτα που θα του επιτρέπει κλήσεις και μηνύματα μόνο στην Ελλάδα, όχι στην Αίγυπτο. "Only Greece, no Egypt. No Egypt!" Νομίζω πως βλέπω την απογοήτευση να ζωγραφίζεται στα μάτια του καθώς συνειδητοποιεί τη σημασία του "no Egypt". Δεν έχω καμία επιθυμία να δω την εξέλιξη αυτής της πώλησης. 

Είμαι πια μέσα στον ηλεκτρικό. Ανάμεσα σε τουρίστες με σακίδια και  Αθηναίους που δεν μπορούν να χωνέψουν πώς ξέμειναν εδώ Δεκαπενταύγουστο για να καταλήξουν "δε βαριέσαι, μια χαρά είναι η Αθήνα, άδεια," σκέφτομαι πως κάπου πίσω εκεί, Μενάνδρου και Ζήνωνος έχω αφήσει έναν τουρίστα που θα φανεί αρκετά τολμηρός και θα δοκιμάσει ένα καυτερό ινδικό φαγητό. Και φυσικά θα αγοράσει αυτό το άρωμα που αναδίνει πατσουλί και μπαχάρι. Και με ένα αίσθημα απόλυτης συνενοχής, χαμογελάω στον εαυτό μου.






Τετάρτη 18 Ιουλίου 2018

ΣΥΣΤΗΜΕΝΟ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΗΝ κατίνα






ΣΥΣΤΗΜΕΝΟ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΗΝ κατίνα
ΛΙΓΑ ΓΙΑ ΑΡΧΗ

Το λατρεμένο υπέροχο όνομά μου είχε τη μοίρα ένα από τα πολλά υποκοριστικά του  να ταυτιστεί με την αναξιοπρεπή, χαμηλής ποιότητας γυναίκα. Στην πορεία του χρόνου, δημιουργήθηκε το μοναδικό παράγωγο κατινιά, που ήρθε στην ουσία να επεκτείνει τη συμπεριφορά μιας κατίνας υπεράνω φύλου. Τέλος, στα πλαίσια του νεολογισμού, δημιουργήθηκε κι ένα ρήμα, το ξεκατινιάζομαι, που με γλαφυρότητα περιγράφει καυγάδες, από τα στενά της γειτονιάς ως και τα έδρανα της Βουλής.

ΟΝΟΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ

Στις αρχές της δεκαετίας του ΄50 η ελληνική κοινωνία προσπαθεί να συνέλθει από έναν παγκόσμιο πόλεμο κι έναν εμφύλιο. Δημιουργείται ασυνείδητα σχεδόν μια μικρομεσαία αστική τάξη. Οι πρώτες πολυκατοικίες της εποχής διαθέτουν όλες σχεδόν μια σκάλα υπηρεσίας. Οι μικροαστοί προσπαθούν να σηκώσουν το ένα τους πόδι που ακόμα πατάει στις παράγκες της φτωχογειτονιάς και ταυτόχρονα υψώνουν το χέρι τους προς τους πλουσίους των επαύλεων της Φιλοθέης, λες η σκάλα υπηρεσίας χτίστηκε ακριβώς γι' αυτόν το σκοπό κι όχι για να ανεβοκατεβάζουν τις μπουγάδες οι υπηρέτριες.

Παράλληλα, το πρώτο μαζικό κύμα εσωτερικής μετακίνησης πληθυσμού φέρνει στην πρωτεύουσα πλήθος από κοριτσόπουλα, από χωριά και νησιά, Κατίνες και Παγώνες, με προορισμό αυτές τις σκάλες.

Στις ελληνικές ταινίες του ΄50 και ΄60, οι πλούσιες όμορφες και μοιραίες ηρωίδες λέγονταν Λίζα ή Μπέτυ. Οι υπηρέτριες πάλι, λέγονταν στην πλειοψηφία τους Κατίνα. Δεν γνωρίζω ποιο ηλίθιο στερεότυπο έκανε τους σεναριογράφους να θεωρούν ότι το Λίζα ήταν πιο ωραίο όνομα από το Ελευθερία ή το Δήμητρα, αλλά νομίζω ότι ούτε σε μία ταινία της εποχής θα βρείτε κεντρική  ηρωίδα με αυτά τα ονόματα. Πρόχειρα μπορώ να θυμηθώ μόνο έναν ρόλο- εννοείται δεύτερο- με το όνομα Κατίνα ο οποίος δεν αφορούσε  υπηρέτρια: μία από τις κόρες του Ορέστη Μακρή στο "Η Θεία από το Σικάγο", τον ρόλο ερμήνευσε η Τζένη Καρέζη.

Τέλος, η μία και μοναδική Ελληνίδα ηθοποιός που έχει βραβευτεί με Oscar Β' Γυναικείου Ρόλου είναι η μοναδική Κατίνα Παξινού για την ανεπανάληπτη ερμηνεία της ως Πιλάρ στην ταινία "Για Ποιον Χτυπά η Καμπάνα", το 1943. Για την ιστορία, η Παξινού ποτέ δεν άλλαξε το όνομά της σε Καίτη ούτε καν το χρησιμοποίησε ολόκληρο. Κατίνα.

ΣΥΣΤΗΜΕΝΟ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΗΝ κατίνα

Αγαπητή κατίνα

Δεν έχεις γένος, καταγωγή, ηλικία. Είσαι νοοτροπία, με τις εκφάνσεις σου να διαφοροποιούνται, άλλοτε απροκάλυπτα κραυγαλέα κι άλλοτε χυδαία μασκαρεμένη. Για την οικονομία του κειμένου θα συνεχίσω να σου απευθύνομαι σε γένος θηλυκό.

Τα  μέσα κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν ένα βήμα έκφρασης στον καθένα. Και φτάνει μια βόλτα στα σχόλια των αναρτήσεων για να σε δω παντού. Οι επιθέσεις είναι άμεσα ή έμμεσα προσωπικές, με χτυπήματα κάτω από τη μέση. Δεν συμφωνείς με την πολιτική μου άποψη, υποστηρίζεις άλλη ομάδα στο Mundial, σου έφαγαν το γκόμενο, μαγειρεύω διαφορετικά τα γιουβαρλάκια.Θα θίξεις την εμφάνισή μου, την οικογένειά μου, τη μόρφωσή μου, θα κατεβάσεις τη διαφωνία σε προσωπικό επίπεδο. Μπορεί να μη διαφωνείς σε τίποτα. Απλά κάτι έχεις χάσει, κι επειδή εγώ έχω κάτι, όχι απαραίτητα αυτό που σου λείπει εσένα, με κάνεις στόχο. 

Άλλες φορές, με κουτοπονηριά και δήθεν αυθορμητισμό, ντυμένη με μια γλοιώδη καλοσύνη, ύπουλη και χαμηλοβλεπούσα, μπορεί και να με ξεγελάσεις, τάχα μου δεν ήθελες να πεις αυτό, μα κάτι άλλο.  Αλλά επειδή η νοημοσύνη σου είναι κοντή, θα ξεμπροστιαστείς. 

Βέβαια, οφείλουμε να το παραδεχτούμε, σε μια πρώτη ανάγνωση, ενοχλείς, ίσως και πολύ. Αλλά στο τέλος της ημέρας και κόντρα σε κάθε σου προσδοκία να βγάλεις τους άλλους από  τα ρούχα τους, προκαλείς μόνο οίκτο. Δεν είσαι εχθρός, δεν είσαι επικίνδυνη. Εγκλωβισμένη μέσα στο μικρό μυαλό σου, είσαι αξιολύπητη. 

Ξέρω όπως το ξέρεις κι εσύ πως όση ώρα με διαβάζεις έχεις γίνει έξαλλη και θες διακαώς να μου απαντήσεις όχι τόσο για να υπερασπιστείς τον εαυτό σου αλλά γιατί έχεις εξαγριωθεί που σε περιγράφω με τόση ακρίβεια. 

Μην κάνεις το λάθος να νιώσεις σημαντική επειδή ασχολήθηκα μαζί σου. Απλά θέλαμε όλες εμείς οι Κατερίνες και οι Παγώνες και οι Κατίνες να ξέρεις ότι μπορούμε να αναγνωρίσουμε μια κατίνα. Εσένα.