Ετικέτες

80's (1) αγανακτισμένοι (1) ανθρακωρύχοι (1) απεργία (1) απολιτικ (1) Αρκετά Καλός (1) Βαρουφάκης (1) Βενιζέλος (1) γάμος (1) γλυκά (1) γλώσσα (1) διήγημα (1) εκλογές 2015 (2) εξουσία (1) επαίτες (1) επιβάτες (1) επιστολή (1) Ζωή Κωνσταντοπούλου (1) ηλεκτρικός (3) θαυμάζω (1) θηλυκότητα (1) καθρέφτης (1) Καλλιθέα (1) κιλά (1) ΚΚΕ (1) κράζω (1) κρίση (1) κυβέρνηση (2) Κύριος (1) Λάλας (1) μάγος (1) μαντήλα (1) Μεγάλη Βρετανία (1) Μέρκελ (1) μέσα κοινωνικής δικτύωσης (1) Μοναστηράκι (2) Μουσουλμανισμός (1) μπούργκα (1) ναρκωτικά (1) ΝΔ (1) Παπαδιαμάντης (1) παραμύθι (2) ΠΑΣΟΚ (1) Πλατεία Δαβάκη (1) πολιτικά ορθό (1) πολιτική ορθότητα (1) ΠΟΤΑΜΙ (1) πρίζα (1) πρωθυπουργός (1) Ρωξάνη (1) Σαμαράς (2) σπολλάτη. παιδιά (1) Σταχτομπούτα (1) ΣΧΕΣΕΙΣ (1) σχέσεις (1) ταινία (1) Ταύρος (2) Τέλειος (1) Τζήμερος (1) τραπέζι (1) Τριανταφυλλίδης (1) Τσίπρας (2) τυρκουάζ (1) υλική στέρηση (1) φεμινισμός (1) φτώχεια (1) Χατζηνικολάου (1) χορευτής (1) Χριστούγεννα (1) χωριό του Άι Βασίλη (1) ψήφος (1) AIDS (1) Barbie (1) Da Capo (1) facebook (1) gay (1) jumbo (1) LGSM (1) lifestyle (1) Matthew Warchus (1) pride (1) social media (1) tweet (1) twitter (1)

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Χθες στη διάρκεια μιας συζήτησης παραπονιόμουν ότι μου είναι εντελώς αδύνατο να γράψω κάτι ολοκληρωμένο - κάποιος με έχει προκαλέσει ότι δεν μπορώ να γράψω ένα διήγημα σε 20 μέρες, ξέρει αυτός ποιος είναι...- όπως επίσης μου είναι σχεδόν αδύνατο να ολοκληρώσω εκείνο το έρημο παραμύθι που κοντεύει να στοιχειώσει πια! Ένας φίλος λοιπόν με ρώτησε ποια είναι τα πιο στενά, τα πιο κουραστικά παπούτσια που έχω. Όντας μια γυναίκα με μια ντουλάπα γεμάτη δεκάποντες και δωδεκάποντες γόβες, αντιλαμβάνεστε ότι δεν μου ήταν δύσκολο να βρω αμέσως ένα τέτοιο ζευγάρι παπούτσια! "Ναι, ωραία, και τι να το κάνω;", ρώτησα. "Να το φοράς κάθε φορά που κάθεσαι να γράψεις", μου απάντησε. Εκτός του ότι θα το σκέφτομαι δύο φορές πριν σηκωθώ(!) -αυτό ήταν η δική μου πρώτη σκέψη- θα έχω φέρει τον εαυτό μου σε μια δύσκολη θέση, θα έχω δημιουργήσει μια συνθήκη πόνου, αυτό που οι Γάλλοι λένε souffrance (το ουσιαστικό από το ρήμα souffrir που σημαίνει υποφέρω, και που αντίστοιχο ουσιαστικό δεν έχουμε στα ελληνικά) καταφέρνοντας έτσι να παράξω έργο. Ενδιαφέρουσα προσέγγιση με οικουμενική αξία, αν σκεφτεί κανείς ότι τα μεγαλύτερα αριστουργήματα έχουν προκύψει μέσα από βαθύ πόνο. Άρα στη δική μου περίπτωση, ένα ζευγάρι στενές γόβες μπορούν να με βοηθήσουν να ολοκληρώσω σχέδια πολύ λιγότερο φιλόδοξα από ένα αριστούργημα, όπως την ιστορία του Κακού Μάγου Κακομούτσουνου και το διήγημα. Επί του παρόντος πάντως το μόνο γραπτό στο οποίο φαίνεται να επιδεικνύω κάποια συνέπεια είναι το ιστολόγιο. Εξ άλλου ένας από τους λόγους που το έφτιαξα, ήταν ακριβώς αυτός. Να στρωθώ να γράψω. Κι ακόμα δεν έχω φορέσει τις γόβες...

Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΞΗ ΕΚΕΙ ΕΞΩ...

Εδώ μέσα μπορεί να μιλάω για τους Κύριους Τέλειους, τους Κύριους Αρκετά Καλούς, το γάμο, τις σχέσεις και τα αδιέξοδά τους, αλλά εκεί έξω είναι άνοιξη... Περνάει κάτω από τα παράθυρά μας, όση ώρα εμείς χαζεύουμε μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή μας, μας κλείνει το μάτι και γεμίζει την ατμόσφαιρα αρώματα -ναι, ακόμα και μέσα στις χαοτικές πόλεις που ζούμε, στις γειτονιές μας μυρίζει η άνοιξη. Τώρα είναι η εποχή για καφεδάκι στην Πλάκα -έτσι, για να θυμηθούμε λίγο και τα φοιτητικά μας χρόνια-, για περπάτημα στη Διονυσίου Αρεοπαγείτου -την ωραίοτερη ίσως βόλτα της Αθήνας-, για μια βόλτα κοντά στη θάλασσα... Τι σας λέω τώρα, ε; Δουλειές, εξαντλητικά ωράρια στο γραφείο, οικογένεια, υποχρεώσεις... Πάντως για να μιλήσω για μένα, όσο χρόνο διέθετα στον εαυτό μου για να απολαύσει τέτοιου είδους αποδράσεις, όπως αυτές που ανέφερα πριν, όταν δούλευα και είχα τρελά ωράρια, τον ίδιο χρόνο διαθέτω και τώρα, δηλαδή ε λ ά χ ι σ τ ο. Μ' άλλα λόγια, έρχομαι να πιστέψω ότι δεν είναι ο χρόνος που δεν υπάρχει ή δε φτάνει, είναι κυρίως ο τρόπος ζωής τον οποίο έχουμε όλοι λίγο - πολύ συνηθίσει.

Σάββατο 10 Απριλίου 2010

ΠΟΙΟΝ ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ; Ο Κύριος Τέλειος και ο Κύριος Αρκετά Καλός, Μέρος 3ο




 





ΠΟΙΟΝ ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ; Ο Κύριος Τέλειος και ο Κύριος Αρκετά Καλός, Μέρος 3ο

Η προτροπή να συμβιβαστούμε με την επιλογή του του Κυρίου Αρκετά Καλού στηρίζεται στη λογική ότι είναι μάταιο να αναζητάμε τον Κύριο Τέλειο. Ωραία, αυτό το έχουμε καταλάβει όλοι. Να προσπαθήσουμε τώρα να περιγράψουμε τον Κύριο Τέλειο; 
Ωραίος, αθλητικός, μορφωμένος κ καλλιεργημένος, με αίσθηση του χιούμορ, ευκατάστατος εννοείται κι επιτυχημένος, ρομαντικός, ευαίσθητος, γενναιόδωρος, πιστός πάνω απ' όλα, να αγαπάει την οικογένεια, και οπωσδήποτε κάτι μου έχει ξεφύγει σ' αυτήν την απαρίθμιση. Μάλιστα. Και κάθε φορά που γνωρίζουμε κάποιον, βγάζουμε από την τσάντα μας την παραπάνω λίστα, βάζουμε τικ στις προϋποθέσεις που πληροί κι ερωτηματικό σ' εκείνες για τις οποίες ακόμα δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιες. Στη συνέχεια και εξακολουθώντας το κυνήγι του Κυρίου Τέλειου, ακολουθούμε την ίδια ακριβώς διαδικασία και στο τέλος, αφού έχουμε περάσει τους υποψηφίους από συγκριτικό τεστ, ανακηρύσσουμε νικητή αυτόν με τα περισσότερα τικ στη λίστα του και τον ερωτευόμαστε. 

Τι, δε γίνεται έτσι; Έχετε ερωτευτεί άντρες που μακράν απείχαν από πολλά από τα χαρακτηριστικά της παραπάνω λίστας, καθώς και από χαρακτηριστικά της δικής σας, προσωπικής λίστας; Έχετε ερωτευτεί άντρες για τους οποίους οι φίλοι σας και όσοι σας ήξεραν καλά απορούσαν "μα πώς μπορείς εσύ να είσαι μ' αυτόν"; Σώπα! Κυρίες μου, καλώς ορίσατε στην πραγματική ζωή. 

Και για να τελειώνουμε με τον Κύριο Τέλειο, δυστυχισμένες δε γινόμαστε γιατί τον αναζητάμε και δεν τον βρίσκουμε, ούτε γιατί τον βρίσκουμε αλλά δε μας θέλει, ούτε επίσης γιατί τον έχουμε αλλά με το πέρασμα του χρόνου μεταλλάσσεται και μας απογοητεύει. Δυστυχισμένες γινόμαστε γιατί ερωτευόμαστε έναν οποιονδήποτε άντρα και στη δική του μορφή βλέπουμε τον Τέλειο. Στα δικά μας μάτια είναι ο μοναδικός, το κέντρο του σύμπαντός μας. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη απογοήτευση από το να βλέπεις να αποδομείται μπροστά στα μάτια σου η εικόνα που εσύ, μόνη σου, έφτιαξες.