ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ
Πριν 4 περίπου χρόνια διάβασα ένα άρθρο δημοσιευμένο στο μηνιαίο γυναικείο περιοδικό (Madame Figaro, τεύχος Απριλίου 2010) σχετικά με το βιβλίο της Lori Gottlieb με τίτλο "Marry him: The case for Setting for Mr. Good Enough",το οποίο αποτέλεσε στην ουσία την αφορμή για να ξεκινήσω τις Ιστορίες Για Κορίτσια.
Στο εξαιρετικά καλογραμμένο άρθρο (δυστυχώς δεν έχω συγκρατήσει το όνομα της συντάκτριας) συνοψιζόταν η άποψη της συγγραφέως, που είναι η εξής: στην προσπάθειά τους οι γυναίκες να βρούν τον Πρίγκηπα του παραμυθιού (Mr. Perfect), καταλήγουν να επιλέγουν λάθος συντρόφους, και συνεπώς, να έχουν πολλές αποτυχημένες σχέσεις.
Στην ουσία θέτει τρία ερωτήματα:
1ο) πώς είμαστε σίγουρες ότι ο Κύριος Τέλειος υπάρχει πραγματικά,
2ο) πώς ξέρουμε ότι θα τον βρούμε και
3ο) πώς είμαστε βέβαιες ότι θα παραμείνει έτσι για πάντα.
Και καταλήγει, ότι αφού είναι μάλλον αδύνατο να συναντήσουμε τον Κύριο Τέλειο, και προκειμένου να μείνουμε ... στο ράφι (δανείζομαι μια έκφραση από το λεξιλόγιο της γιαγιάς μου) θα ήταν προτιμότερο να συμβιβαστούμε με τον Κύριο Αρκετά Καλό!
Με άλλα λόγια μην κυνηγάτε τους μεγάλους έρωτες, τους μοιραίους άντρες (ναι, κορίτσια, δεν υπάρχουν μόνο μοιραίες γυναίκες, υπάρχουν και μοιραίοι άντρες, είναι αυτοί που τουλάχιστον μία φορά στη ζωή της κάθε μιας μας, μας ραγίζουν την καρδιά), και βολευτείτε με το καλό παιδί της διπλανής πόρτας, του διπλανού γραφείου, που μπορεί να μην σας συγκλονίζει με την παρουσία του, όμως θα σας παντρευτεί και θα κάνει οικογένεια μαζί σας. Τόσο απλά.
Αν αυτές τις γραμμές τις διάβαζε η μαμά σας που χρόνια τώρα σας βλέπει να ταλαιπωρείστε με το μεγάλο σας έρωτα, να κλαίτε , να χτυπιέστε, να ξενυχτάτε κ να καρδιοχτυπάτε, είμαι σίγουρη ότι θα σας έλεγε "γιατί βρε κοριτσάκι μου ταλαιπωρείσαι μ' αυτόν τον ακατονόμαστο; Γιατί δεν παίρνεις τον Βασιλάκη, που ειναι μια χαρά παιδί, έχει και δικό του ηλεκτρολογείο, κι όποτε με βλέπει όλο για σένα με ρωτάει;".
Ξέρετε, η λίστα των καλών παιδιών που θέλουν να μας παντρευτούν είναι τεράστια (στο μυαλό της μαμάς μας, της θείας μας, της γιαγιάς μας) και αποτελείται από τους πιο απίθανους και ετερόκλητους υποψήφιους. Ο Βασιλάκης με το ηλεκτρολογείο, ο παθολόγος που γράφει τα φάρμακα της γιαγιάς στο ΙΚΑ, ο εισοδηματίας γιος της φίλης της θείας μας, ο γείτονας που είναι διορισμένος στο Υπουργείο κι έχει σταθερή δουλειά, τέλος δεν υπάρχει.
Εμείς όμως, δεν διαλέγουμε ούτε τον Βασιλάκη, ούτε τον παθολόγο της γιαγιάς (στερώντας της κάθε ελπίδα να γλυτώνει την ταλαιπωρία του ΙΚΑ και να έχει απίκο τον παθολόγο μέσα στο σπίτι), ούτε κανέναν απ' αυτούς. Βρίσκουμε πολύ μέτριους τους "Κυρίους Αρκετά Καλούς"; Είμαστε απόλυτα αποροφημένες από το παραμύθι του "Κυρίου Τέλειου";
