Ετικέτες

80's (1) αγανακτισμένοι (1) ανθρακωρύχοι (1) απεργία (1) απολιτικ (1) Αρκετά Καλός (1) Βαρουφάκης (1) Βενιζέλος (1) γάμος (1) γλυκά (1) γλώσσα (1) διήγημα (1) εκλογές 2015 (2) εξουσία (1) επαίτες (1) επιβάτες (1) επιστολή (1) Ζωή Κωνσταντοπούλου (1) ηλεκτρικός (3) θαυμάζω (1) θηλυκότητα (1) καθρέφτης (1) Καλλιθέα (1) κιλά (1) ΚΚΕ (1) κράζω (1) κρίση (1) κυβέρνηση (2) Κύριος (1) Λάλας (1) μάγος (1) μαντήλα (1) Μεγάλη Βρετανία (1) Μέρκελ (1) μέσα κοινωνικής δικτύωσης (1) Μοναστηράκι (2) Μουσουλμανισμός (1) μπούργκα (1) ναρκωτικά (1) ΝΔ (1) Παπαδιαμάντης (1) παραμύθι (2) ΠΑΣΟΚ (1) Πλατεία Δαβάκη (1) πολιτικά ορθό (1) πολιτική ορθότητα (1) ΠΟΤΑΜΙ (1) πρίζα (1) πρωθυπουργός (1) Ρωξάνη (1) Σαμαράς (2) σπολλάτη. παιδιά (1) Σταχτομπούτα (1) ΣΧΕΣΕΙΣ (1) σχέσεις (1) ταινία (1) Ταύρος (2) Τέλειος (1) Τζήμερος (1) τραπέζι (1) Τριανταφυλλίδης (1) Τσίπρας (2) τυρκουάζ (1) υλική στέρηση (1) φεμινισμός (1) φτώχεια (1) Χατζηνικολάου (1) χορευτής (1) Χριστούγεννα (1) χωριό του Άι Βασίλη (1) ψήφος (1) AIDS (1) Barbie (1) Da Capo (1) facebook (1) gay (1) jumbo (1) LGSM (1) lifestyle (1) Matthew Warchus (1) pride (1) social media (1) tweet (1) twitter (1)

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Χθες στη διάρκεια μιας συζήτησης παραπονιόμουν ότι μου είναι εντελώς αδύνατο να γράψω κάτι ολοκληρωμένο - κάποιος με έχει προκαλέσει ότι δεν μπορώ να γράψω ένα διήγημα σε 20 μέρες, ξέρει αυτός ποιος είναι...- όπως επίσης μου είναι σχεδόν αδύνατο να ολοκληρώσω εκείνο το έρημο παραμύθι που κοντεύει να στοιχειώσει πια! Ένας φίλος λοιπόν με ρώτησε ποια είναι τα πιο στενά, τα πιο κουραστικά παπούτσια που έχω. Όντας μια γυναίκα με μια ντουλάπα γεμάτη δεκάποντες και δωδεκάποντες γόβες, αντιλαμβάνεστε ότι δεν μου ήταν δύσκολο να βρω αμέσως ένα τέτοιο ζευγάρι παπούτσια! "Ναι, ωραία, και τι να το κάνω;", ρώτησα. "Να το φοράς κάθε φορά που κάθεσαι να γράψεις", μου απάντησε. Εκτός του ότι θα το σκέφτομαι δύο φορές πριν σηκωθώ(!) -αυτό ήταν η δική μου πρώτη σκέψη- θα έχω φέρει τον εαυτό μου σε μια δύσκολη θέση, θα έχω δημιουργήσει μια συνθήκη πόνου, αυτό που οι Γάλλοι λένε souffrance (το ουσιαστικό από το ρήμα souffrir που σημαίνει υποφέρω, και που αντίστοιχο ουσιαστικό δεν έχουμε στα ελληνικά) καταφέρνοντας έτσι να παράξω έργο. Ενδιαφέρουσα προσέγγιση με οικουμενική αξία, αν σκεφτεί κανείς ότι τα μεγαλύτερα αριστουργήματα έχουν προκύψει μέσα από βαθύ πόνο. Άρα στη δική μου περίπτωση, ένα ζευγάρι στενές γόβες μπορούν να με βοηθήσουν να ολοκληρώσω σχέδια πολύ λιγότερο φιλόδοξα από ένα αριστούργημα, όπως την ιστορία του Κακού Μάγου Κακομούτσουνου και το διήγημα. Επί του παρόντος πάντως το μόνο γραπτό στο οποίο φαίνεται να επιδεικνύω κάποια συνέπεια είναι το ιστολόγιο. Εξ άλλου ένας από τους λόγους που το έφτιαξα, ήταν ακριβώς αυτός. Να στρωθώ να γράψω. Κι ακόμα δεν έχω φορέσει τις γόβες...