ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΞΗ ΕΚΕΙ ΕΞΩ...

Εδώ μέσα μπορεί να μιλάω για τους Κύριους Τέλειους, τους Κύριους Αρκετά Καλούς, το γάμο, τις σχέσεις και τα αδιέξοδά τους, αλλά εκεί έξω είναι άνοιξη... Περνάει κάτω από τα παράθυρά μας, όση ώρα εμείς χαζεύουμε μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή μας, μας κλείνει το μάτι και γεμίζει την ατμόσφαιρα αρώματα -ναι, ακόμα και μέσα στις χαοτικές πόλεις που ζούμε, στις γειτονιές μας μυρίζει η άνοιξη. Τώρα είναι η εποχή για καφεδάκι στην Πλάκα -έτσι, για να θυμηθούμε λίγο και τα φοιτητικά μας χρόνια-, για περπάτημα στη Διονυσίου Αρεοπαγείτου -την ωραίοτερη ίσως βόλτα της Αθήνας-, για μια βόλτα κοντά στη θάλασσα... Τι σας λέω τώρα, ε; Δουλειές, εξαντλητικά ωράρια στο γραφείο, οικογένεια, υποχρεώσεις... Πάντως για να μιλήσω για μένα, όσο χρόνο διέθετα στον εαυτό μου για να απολαύσει τέτοιου είδους αποδράσεις, όπως αυτές που ανέφερα πριν, όταν δούλευα και είχα τρελά ωράρια, τον ίδιο χρόνο διαθέτω και τώρα, δηλαδή ε λ ά χ ι σ τ ο. Μ' άλλα λόγια, έρχομαι να πιστέψω ότι δεν είναι ο χρόνος που δεν υπάρχει ή δε φτάνει, είναι κυρίως ο τρόπος ζωής τον οποίο έχουμε όλοι λίγο - πολύ συνηθίσει.