ΠΙΚΡΕΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΗ ( 2)

Ζεστές μέρες του Ιούλη, αυτό να λέγεται, αλλά υπάρχουν τόσα που με ενοχλούν πολύ, μα πολύ περισσότερο από τη ζέστη. Oh les beaux jours! "Η δουλειά δεν είναι δικαίωμα, είναι εκβιασμός". Ένα σύνθημα γραμμένο σε κάποια μάντρα, εδώ και χρόνια, το έβλεπα σχεδόν κάθε μέρα, και τότε γελούσα και τις φορές που γυρνούσα σπίτι κατάκοπη, έλεγα μισογελώντας στον καθρέφτη μου: ε ναι, η δουλειά δεν είναι δικαίωμα, είναι εκβιασμός!" Τώρα όμως η δουλειά είναι λύτρωση, που δυστυχώς δε φαίνεται να έρχεται από πουθενά. Ούτε η δουλειά αλλά ούτε και η λύτρωση, με οποιαδήποτε μορφή. Γι' αυτό οι πικρές μέρες... Και γι' αυτό.

ΠΙΚΡΕΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΗ

Τι καλοκαίρι είναι αυτό, αλήθεια, δεν μπορώ να καταλάβω. Μάλλον το ΔΝΤ εκτός από την αυστηρή επιτήρηση που επέβαλε στην οικονομία, κατάφερε να θέσει και υπό σκληρή καταστολή όλη μας τη διάθεση. Έπειτα, ο καθένας έχει τους μικρούς, δικούς του κύκλους βασάνου, τα προσωπικά του σκοτάδια, τους ιδιωτικούς αδιέξοδους δρόμους του.
Είναι φορές που νιώθω ότι το χαμόγελό μου είναι περισσότερο μορφασμός, και πια δεν τολμώ όχι να ονειρευτώ, αλλά ούτε καν να σχεδιάσω. Πώς αναδύεις μια ψυχή από το σκοτάδι; Τι κάνεις μια ζωή στην οποία δε συμβαίνει τίποτα απολύτως; Και κυρίως πώς αντιμετωπίζεις τον υπεύθυνο, που δεν είναι κάποιος άλλος παρά ο ίδιος σου ο εαυτός;

ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, ΑΥΤΗ Η ΛΥΤΡΩΣΗ

Ο Anouilh λέει στον πρόλογο της ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ του ότι η τραγωδία ξεκουράζει. Προφανώς με την έννοια ότι όλα ακολουθούν μια προκαθορισμένη πορεία από την οποία δεν πρόκειται να βγουν. Όλα υπακούουν σε μια νομοτέλεια με προορισμό το τέλος, που έτσι κι αλλιώς είναι αναπόδραστο. Αλλά και γιατί η τραγωδία σε απορροφά, σε κατατρώει, δεν σου αφήνει περιθώριο να σκεφτείς τίποτε άλλο εκτός από αυτό που παρακολουθείς. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στο ποδόσφαιρο. Είναι ένα θέαμα με απίστευτη δυναμική, έντονη φόρτιση , λόγος για να διαιρέσει ή να ενώσει. Και γι' αυτό και απορροφά, χωρίς να αφήνει περιθώριο για παράπλευρες σκέψεις. Δεν υπάρχουν μουσικές για να ξυπνήσουν μνήμες, δεν υπάρχουν ιστορίες για να γίνουν αναφορές, δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από 22 παίχτες που κυνηγάνε τη νίκη, η οποία τους περιμένει, πού αλλού, στο τέρμα. Η νίκη είναι ένα τέρμα. Κάπως έτσι σκέφτηκα την πρώτη φορά που συνειδητά και από μόνη μου κάθησα να δω έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Από τότε κάπως έτσι βλέπω το ποδόσφαιρο, ένα θέαμα και ένα άθλημα με μια δύναμη λυτρωτική. Κατά παραλλαγή λοιπόν, le foot, cela repose...

ΑΝΑΛΥΣΕ ΤΟ... ΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΠΟΛΥ 2

Αναρωτιέμαι: τι χρειάζεται για να μπορέσει κανείς να μετουσιώσει το βίωμα σε γνώση, να κατακτήσει έναν κάποιο βαθμό αυτογνωσίας, να νιώσει πως έχει μια -μικρή- σοφία ζωής και, επιτέλους να προχωρήσει; Όσο πιο πολύ αναλύω τη συμπεριφορά σου, όσο περισσότερο στέκομαι στις λέξεις που ειπώθηκαν και σ' αυτές που δεν ακούστηκαν ποτέ, μένω στάσιμη. Αυτού του είδους η ανάλυση δεν με πάει παρακάτω. Με κρατάει εδώ. Κι αυτό είναι μια διαδικασία χρονοβόρα και προ παντός, ψυχοφθόρα. Και παραπλανητική, αφού αναλώνομαι στο γιατί και το πώς του συμβάντος και στην ουσία χάνω το ίδιο το συμβάν. Τελικά μερικές φορές περνάμε ατελείωτες ώρες στο να αναλύουμε τους έρωτες μας, αντί απλά να τους ζούμε...

ΑΝΑΛΥΣΕ ΤΟ... ΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΠΟΛΥ

Λίγη ώρα πριν μιλούσα στο chat με έναν παλιό φίλο (που κάποτε ήταν και μαθητής μου, αυτη συνήθως ειναι η εξέλιξη οταν κάνεις μάθημα σε ενήλικες). Ο φίλος λοιπόν Παναγιώτης μπήκε στον κόπο να διαβάσει το blog μου. Και σαν άντρας αλλά και σαν θετικός επιστήμονας και τεχνοκράτης (μηχανολόγος γαρ) μου έκανε μια επισήμανση: αναλύεις πολύ, και τα πάντα. Ναι, Κατερινάκι, ένα μπολ είναι στρογγυλό, γιατί πρέπει να το αναλύσεις; Δεν το βλέπεις; Κι έτσι με φέρνει μπροστά στο γνωστό και οικείο: η ανάλυση είναι γένους θηλυκού. Δευτέρα γυμνασίου και η τότε κολλητή μου, τρελά ερωτευμένη με τον γόη της τάξης - ο οποίος παρεμπιπτόντως τα έφτιαξε με όλες τις συμμαθήτριές μας εκτός από την κολλητή μου κι εμένα, γιατί εγώ ήμουν φίλη του- τον κοιτάει με τις ώρες και περνάει από το μικροσκόπιο κάθε του κίνηση, χαμόγελο, κουβέντα. "Πέρασε από δίπλα μου και μου έκλεισε το μάτι! Τι λες να σημαίνει αυτό; Μήπως ότι του αρέσω;" "Μου είπε καλημέρα κούκλα!" Η λίστα των ενεργειών - αλλά και των μη-ενεργειών που η διπλανή μου πέρναγε από τη μέγγενη της ανάλυσης ειναι ατελείωτη. Είκοσι χρόνια μετά, στο γυναικείο κόσμο της ανάλυσης προφανώς δεν έχει αλλάξει τίποτα. Η καθεμιά μας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με το δικό της τρόπο, κάνουμε την ανάλυσή μας. Γιατί αυτό το μήνυμα αυτή την ώρα, γιατί αυτές οι λέξεις και όχι κάποιες άλλες, διαβάζουμε -ω πάντα, μα πάντα- πίσω από τις γραμμές, και πάει λέγοντας. Ξέρετε, από χαρακτήρα είμαι αναλυτικός τύπος, μου αρέσει να κατακερματίζω μια κατάσταση προκειμένου να μπορέσω να βρω μια λύση ή μια απάντηση. Ωστόσο οφείλω να παραδεχτώ ότι ο φίλος μου έχει δίκιο. Ανάλυσέ το, αλλά όχι πολύ. Γιατί η ανάλυση δεν οδηγεί πάντοτε στη λύση, πολλές φορές κρύβει μέσα της ακόμα και τη διάλυση... Κι έπειτα, μπορεί να υπάρχει κάτι πιο αποτελεσματικό από την ανάλυση. Η σύνθεση...

Να'μαστε πάλι εδώ... (να'μαστε πάλι εδώ Αντρέα, οι δρόμοι τρέχουν χιαστί..., άραγε ποιος το θυμάται αυτό το τραγούδι, μάλλον εγώ και ο Μικρούτσικος!) Οι εξετάσεις τελείωσαν, μάλλον πήγαν καλά, βέβαια το διάβασμα συνεχίζεται, αλλά πλέον τέλειωσαν οι δικαιολογίες για να τεμπελιάζω και να μη γράφω. Στο τέλος της γραφής, ιταλικά δίνω, όχι Πανελλήνιες! Λοιπόν, κορίτσια και αγόρια που βρίσκεστε εκεί έξω και ίσως σκοντάψετε στο ιστολόγιό μου, έχουμε αφήσει πολλά θέματα ανοιχτά και στο διάστημα που μεσολάβησε, ανοίχτηκαν κι άλλα! Ξεκινάμε!

Χθες στη διάρκεια μιας συζήτησης παραπονιόμουν ότι μου είναι εντελώς αδύνατο να γράψω κάτι ολοκληρωμένο - κάποιος με έχει προκαλέσει ότι δεν μπορώ να γράψω ένα διήγημα σε 20 μέρες, ξέρει αυτός ποιος είναι...- όπως επίσης μου είναι σχεδόν αδύνατο να ολοκληρώσω εκείνο το έρημο παραμύθι που κοντεύει να στοιχειώσει πια! Ένας φίλος λοιπόν με ρώτησε ποια είναι τα πιο στενά, τα πιο κουραστικά παπούτσια που έχω. Όντας μια γυναίκα με μια ντουλάπα γεμάτη δεκάποντες και δωδεκάποντες γόβες, αντιλαμβάνεστε ότι δεν μου ήταν δύσκολο να βρω αμέσως ένα τέτοιο ζευγάρι παπούτσια! "Ναι, ωραία, και τι να το κάνω;", ρώτησα. "Να το φοράς κάθε φορά που κάθεσαι να γράψεις", μου απάντησε. Εκτός του ότι θα το σκέφτομαι δύο φορές πριν σηκωθώ(!) -αυτό ήταν η δική μου πρώτη σκέψη- θα έχω φέρει τον εαυτό μου σε μια δύσκολη θέση, θα έχω δημιουργήσει μια συνθήκη πόνου, αυτό που οι Γάλλοι λένε souffrance (το ουσιαστικό από το ρήμα souffrir που σημαίνει υποφέρω, και που αντίστοιχο ουσιαστικό δεν έχουμε στα ελληνικά) καταφέρνοντας έτσι να παράξω έργο. Ενδιαφέρουσα προσέγγιση με οικουμενική αξία, αν σκεφτεί κανείς ότι τα μεγαλύτερα αριστουργήματα έχουν προκύψει μέσα από βαθύ πόνο. Άρα στη δική μου περίπτωση, ένα ζευγάρι στενές γόβες μπορούν να με βοηθήσουν να ολοκληρώσω σχέδια πολύ λιγότερο φιλόδοξα από ένα αριστούργημα, όπως την ιστορία του Κακού Μάγου Κακομούτσουνου και το διήγημα. Επί του παρόντος πάντως το μόνο γραπτό στο οποίο φαίνεται να επιδεικνύω κάποια συνέπεια είναι το ιστολόγιο. Εξ άλλου ένας από τους λόγους που το έφτιαξα, ήταν ακριβώς αυτός. Να στρωθώ να γράψω. Κι ακόμα δεν έχω φορέσει τις γόβες...

ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΞΗ ΕΚΕΙ ΕΞΩ...

Εδώ μέσα μπορεί να μιλάω για τους Κύριους Τέλειους, τους Κύριους Αρκετά Καλούς, το γάμο, τις σχέσεις και τα αδιέξοδά τους, αλλά εκεί έξω είναι άνοιξη... Περνάει κάτω από τα παράθυρά μας, όση ώρα εμείς χαζεύουμε μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή μας, μας κλείνει το μάτι και γεμίζει την ατμόσφαιρα αρώματα -ναι, ακόμα και μέσα στις χαοτικές πόλεις που ζούμε, στις γειτονιές μας μυρίζει η άνοιξη. Τώρα είναι η εποχή για καφεδάκι στην Πλάκα -έτσι, για να θυμηθούμε λίγο και τα φοιτητικά μας χρόνια-, για περπάτημα στη Διονυσίου Αρεοπαγείτου -την ωραίοτερη ίσως βόλτα της Αθήνας-, για μια βόλτα κοντά στη θάλασσα... Τι σας λέω τώρα, ε; Δουλειές, εξαντλητικά ωράρια στο γραφείο, οικογένεια, υποχρεώσεις... Πάντως για να μιλήσω για μένα, όσο χρόνο διέθετα στον εαυτό μου για να απολαύσει τέτοιου είδους αποδράσεις, όπως αυτές που ανέφερα πριν, όταν δούλευα και είχα τρελά ωράρια, τον ίδιο χρόνο διαθέτω και τώρα, δηλαδή ε λ ά χ ι σ τ ο. Μ' άλλα λόγια, έρχομαι να πιστέψω ότι δεν είναι ο χρόνος που δεν υπάρχει ή δε φτάνει, είναι κυρίως ο τρόπος ζωής τον οποίο έχουμε όλοι λίγο - πολύ συνηθίσει.

ΠΟΙΟΝ ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ; Ο Κύριος Τέλειος και ο Κύριος Αρκετά Καλός, Μέρος 3ο

 





ΠΟΙΟΝ ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ; Ο Κύριος Τέλειος και ο Κύριος Αρκετά Καλός, Μέρος 3ο

Η προτροπή να συμβιβαστούμε με την επιλογή του του Κυρίου Αρκετά Καλού στηρίζεται στη λογική ότι είναι μάταιο να αναζητάμε τον Κύριο Τέλειο. Ωραία, αυτό το έχουμε καταλάβει όλοι. Να προσπαθήσουμε τώρα να περιγράψουμε τον Κύριο Τέλειο; 
Ωραίος, αθλητικός, μορφωμένος κ καλλιεργημένος, με αίσθηση του χιούμορ, ευκατάστατος εννοείται κι επιτυχημένος, ρομαντικός, ευαίσθητος, γενναιόδωρος, πιστός πάνω απ' όλα, να αγαπάει την οικογένεια, και οπωσδήποτε κάτι μου έχει ξεφύγει σ' αυτήν την απαρίθμιση. Μάλιστα. Και κάθε φορά που γνωρίζουμε κάποιον, βγάζουμε από την τσάντα μας την παραπάνω λίστα, βάζουμε τικ στις προϋποθέσεις που πληροί κι ερωτηματικό σ' εκείνες για τις οποίες ακόμα δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιες. Στη συνέχεια και εξακολουθώντας το κυνήγι του Κυρίου Τέλειου, ακολουθούμε την ίδια ακριβώς διαδικασία και στο τέλος, αφού έχουμε περάσει τους υποψηφίους από συγκριτικό τεστ, ανακηρύσσουμε νικητή αυτόν με τα περισσότερα τικ στη λίστα του και τον ερωτευόμαστε. 

Τι, δε γίνεται έτσι; Έχετε ερωτευτεί άντρες που μακράν απείχαν από πολλά από τα χαρακτηριστικά της παραπάνω λίστας, καθώς και από χαρακτηριστικά της δικής σας, προσωπικής λίστας; Έχετε ερωτευτεί άντρες για τους οποίους οι φίλοι σας και όσοι σας ήξεραν καλά απορούσαν "μα πώς μπορείς εσύ να είσαι μ' αυτόν"; Σώπα! Κυρίες μου, καλώς ορίσατε στην πραγματική ζωή. 

Και για να τελειώνουμε με τον Κύριο Τέλειο, δυστυχισμένες δε γινόμαστε γιατί τον αναζητάμε και δεν τον βρίσκουμε, ούτε γιατί τον βρίσκουμε αλλά δε μας θέλει, ούτε επίσης γιατί τον έχουμε αλλά με το πέρασμα του χρόνου μεταλλάσσεται και μας απογοητεύει. Δυστυχισμένες γινόμαστε γιατί ερωτευόμαστε έναν οποιονδήποτε άντρα και στη δική του μορφή βλέπουμε τον Τέλειο. Στα δικά μας μάτια είναι ο μοναδικός, το κέντρο του σύμπαντός μας. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη απογοήτευση από το να βλέπεις να αποδομείται μπροστά στα μάτια σου η εικόνα που εσύ, μόνη σου, έφτιαξες.