Ετικέτες

80's (1) αγανακτισμένοι (1) ανθρακωρύχοι (1) απεργία (1) απολιτικ (1) Αρκετά Καλός (1) Βαρουφάκης (1) Βενιζέλος (1) γάμος (1) γλυκά (1) γλώσσα (1) διήγημα (1) εκλογές 2015 (2) εξουσία (1) επαίτες (1) επιβάτες (1) επιστολή (1) Ζωή Κωνσταντοπούλου (1) ηλεκτρικός (3) θαυμάζω (1) θηλυκότητα (1) καθρέφτης (1) Καλλιθέα (1) κιλά (1) ΚΚΕ (1) κράζω (1) κρίση (1) κυβέρνηση (2) Κύριος (1) Λάλας (1) μάγος (1) μαντήλα (1) Μεγάλη Βρετανία (1) Μέρκελ (1) μέσα κοινωνικής δικτύωσης (1) Μοναστηράκι (2) Μουσουλμανισμός (1) μπούργκα (1) ναρκωτικά (1) ΝΔ (1) Παπαδιαμάντης (1) παραμύθι (2) ΠΑΣΟΚ (1) Πλατεία Δαβάκη (1) πολιτικά ορθό (1) πολιτική ορθότητα (1) ΠΟΤΑΜΙ (1) πρίζα (1) πρωθυπουργός (1) Ρωξάνη (1) Σαμαράς (2) σπολλάτη. παιδιά (1) Σταχτομπούτα (1) ΣΧΕΣΕΙΣ (1) σχέσεις (1) ταινία (1) Ταύρος (2) Τέλειος (1) Τζήμερος (1) τραπέζι (1) Τριανταφυλλίδης (1) Τσίπρας (2) τυρκουάζ (1) υλική στέρηση (1) φεμινισμός (1) φτώχεια (1) Χατζηνικολάου (1) χορευτής (1) Χριστούγεννα (1) χωριό του Άι Βασίλη (1) ψήφος (1) AIDS (1) Barbie (1) Da Capo (1) facebook (1) gay (1) jumbo (1) LGSM (1) lifestyle (1) Matthew Warchus (1) pride (1) social media (1) tweet (1) twitter (1)

Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

ΠΙΚΡΕΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΗ ( 2)

Ζεστές μέρες του Ιούλη, αυτό να λέγεται, αλλά υπάρχουν τόσα που με ενοχλούν πολύ, μα πολύ περισσότερο από τη ζέστη. Oh les beaux jours! "Η δουλειά δεν είναι δικαίωμα, είναι εκβιασμός". Ένα σύνθημα γραμμένο σε κάποια μάντρα, εδώ και χρόνια, το έβλεπα σχεδόν κάθε μέρα, και τότε γελούσα και τις φορές που γυρνούσα σπίτι κατάκοπη, έλεγα μισογελώντας στον καθρέφτη μου: ε ναι, η δουλειά δεν είναι δικαίωμα, είναι εκβιασμός!" Τώρα όμως η δουλειά είναι λύτρωση, που δυστυχώς δε φαίνεται να έρχεται από πουθενά. Ούτε η δουλειά αλλά ούτε και η λύτρωση, με οποιαδήποτε μορφή. Γι' αυτό οι πικρές μέρες... Και γι' αυτό.