Ετικέτες

80's (1) αγανακτισμένοι (1) ανθρακωρύχοι (1) απεργία (1) απολιτικ (1) Αρκετά Καλός (1) Βαρουφάκης (1) Βενιζέλος (1) γάμος (1) γλυκά (1) γλώσσα (1) διήγημα (1) εκλογές 2015 (2) εξουσία (1) επαίτες (1) επιβάτες (1) επιστολή (1) Ζωή Κωνσταντοπούλου (1) ηλεκτρικός (3) θαυμάζω (1) θηλυκότητα (1) καθρέφτης (1) Καλλιθέα (1) κιλά (1) ΚΚΕ (1) κράζω (1) κρίση (1) κυβέρνηση (2) Κύριος (1) Λάλας (1) μάγος (1) μαντήλα (1) Μεγάλη Βρετανία (1) Μέρκελ (1) μέσα κοινωνικής δικτύωσης (1) Μοναστηράκι (2) Μουσουλμανισμός (1) μπούργκα (1) ναρκωτικά (1) ΝΔ (1) Παπαδιαμάντης (1) παραμύθι (2) ΠΑΣΟΚ (1) Πλατεία Δαβάκη (1) πολιτικά ορθό (1) πολιτική ορθότητα (1) ΠΟΤΑΜΙ (1) πρίζα (1) πρωθυπουργός (1) Ρωξάνη (1) Σαμαράς (2) σπολλάτη. παιδιά (1) Σταχτομπούτα (1) ΣΧΕΣΕΙΣ (1) σχέσεις (1) ταινία (1) Ταύρος (2) Τέλειος (1) Τζήμερος (1) τραπέζι (1) Τριανταφυλλίδης (1) Τσίπρας (2) τυρκουάζ (1) υλική στέρηση (1) φεμινισμός (1) φτώχεια (1) Χατζηνικολάου (1) χορευτής (1) Χριστούγεννα (1) χωριό του Άι Βασίλη (1) ψήφος (1) AIDS (1) Barbie (1) Da Capo (1) facebook (1) gay (1) jumbo (1) LGSM (1) lifestyle (1) Matthew Warchus (1) pride (1) social media (1) tweet (1) twitter (1)

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2017

ΜΑΥΡΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ IV





ΜΑΥΡΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ IV

Σκεφτόταν...

"Μαύρα ντύσου, σα να πηγαίνεις κάπου επίσημα, σε μια γιορτή. Το μαύρο είναι και πένθιμο. Σε ένα δωμάτιο σκοτεινό στολίσου, όσο και να το γυρίσεις αυτό το φάσμα, όλα τα χρώματα μια δέσμη σκοτεινή θα γίνουν. 

Δεν είναι ανάλαφρος ο χορός σου, είναι που περπατάς, αθόρυβα βέβαια, πάνω σε καθρέφτες θρύψαλα. Μην ανησυχείς, κανείς δεν θα καταλάβει, το μαύρο είναι πάντα επίσημο. 

Το χαμόγελο δεν απέχει πολύ από τον μορφασμό, στο τέλος όλα ρυτίδες έκφρασης γίνονται. Η γραμμή της ζωής δεν είναι στην παλάμη, δυο αυλάκια ανάμεσα στα φρύδια είναι. 



Θες να κλείσεις τα μάτια. Για να βυθιστείς ή για να ονειρευτείς; Τι φοβάσαι περισσότερο, τον σίγουρο χαμό στην άβυσσο ή την ελπίδα που σου γεννάει ο ορίζοντας;

Τα βλέμματα και η κρυφή επιθυμία να εννοούν αυτό που δεν λένε οι λέξεις.
Οι φωνές, το μόνο καταφύγιο, έστω κι αν αντηχούν μόνο μέσα στη σκέψη σου.
Ένας χορός, όχι ο τελευταίος, αλλά ο πρώτος, όχι πάνω σε γυαλιά, αλλά πάνω σε στάχυα. Ένα ρομαντικό στροβίλλισμα, ένα δύο τρία, ένα δύο τρία, ένα δύο τρία και πάλι από την αρχή.

Ψάξε να βρεις τα χρωματιστά τετράδια μέσα στο σκοτάδι..." 



Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2017

ΜΑΥΡΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ





ΜΑΥΡΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΙΙΙ
 

Σκεφτόταν... 

"Δεμένη με αλυσίδες η σιωπή, πόσο θάρρος πρέπει να μαζέψεις για τις σπάσεις;
Τα βήματα σέρνουν μια σκιά, την τραβολογάνε εδώ κι εκεί, δεν τη λυπούνται που ανήμπορη κοιτάει γύρω της, σκοντάφτει, τσακίζεται, και ξανασηκώνεται. Κάθε φορά με περισσότερες πληγές, όλο και πιο πολύ στο αίμα βουτηγμένη.

Προχώρα, αλλιώς μόνο κακό μπορείς να κάνεις. Είναι καλύτερα έτσι, ναι, αλλά καλά, είναι; Όλα τα φάρμακα είναι και δηλητήρια. Φάρμακο φαρμάκι. Και κάθε τόσο, μια συγγνώμη ανεβαίνει από την καρδιά στα χείλη, μαζί με την ανάσα. Σαν αμήχανος έφηβος κρυφοκοιτάει από τη γωνία, αλλά ντρέπεται τόσο που δεν τολμά να ξεμυτίσει. 




Ό, τι δεν είπαμε, δεν υπήρξε ποτέ. Για εκείνον που δεν το άκουσε. Για εκείνον που το σκέφτηκε αλλά ποτέ δεν το ξεστόμισε, άλλο ένα στοιχειό στο δρόμο του.

Τετράδια και μουσικές και τσιγάρα, όλα μέχρι εδώ τα κουβάλησα και με κουβαλήσανε. Και τα μαύρα τετράδια είναι πάντα εκεί, στο κομοδίνο μου, δίπλα από το κρεβάτι μου.Το πρωί τα προσπερνάω, ίσως και να τα ξεχνάω, ίσως και να ελπίζω πως αν σταματήσω να τα κοιτάζω, μαγικά θα εξαφανιστούν. Όμως το βράδυ είναι και πάλι στη θέση τους, τείχη υψωμένα που περιμένουν να τσακιστεί πάνω τους κάθε όνειρο που θα δω..."'

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2017

ΜΑΥΡΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΙΙ




ΜΑΥΡΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΙΙ

Σκεφτόταν...

"... Άκουσα λέξεις βάλσαμο που σα φυλαχτο μέσα μου τις έκλεισα, μα και λέξεις που στοιχειώνουν τον ύπνο μου και σαν σταυρό στην πλάτη μου τις κουβαλάω. Ένα σκοινί μπορεί να σε κρατήσει, μπορεί και να σε κρεμάσει...

"Δυστυχία είναι η απουσία σου..." Ζήσε μ' αυτό τώρα.
 
Στρόβιλλοι οι άνθρωποι που περνάνε και σαρώνουν τα πάντα.  
Δεν έχει έκφραση το πρόσωπό μου απόψε, δεν έχουν γέλιο τα μάτια μου. Δεν θυμάμαι πια από πού ξεκίνησα, δεν έχω ιδέα πού θέλω να πάω. Κάπου ήσυχα ήθελα, μια αγκαλιά να ησυχάσω, να πάψω να περιπλανιέμαι. Να μοιραστώ τη σιωπή ενός φιλιού. Να μείνω. Να κρατηθώ εκεί.

Άδεια νιώθω απόψε. Κι είναι πιο τρομακτικό κι από τη θλίψη κι από το φόβο.
Ένα σκοινί... 


Φαντάστηκα πως ο ορίζοντας ήταν ανοιχτός και πως το φως τρίζοντας μέσα από μια χαραμάδα μπορεί να περάσει, αλλά ξέχασα πως μια αχτίδα χαμογελάει σε όποιον της κάνει κέφι.
 
Κόμπος η συνήθεια, με μαχαίρια μόνο κόβονται οι θηλειές, κι ίσως όχι πάντα, γιατί, για σκέψου το λίγο, είναι πειρασμός: το σκοινί ή τη φλέβα;

Να σωθώ, όχι. Να με σώσει, ναι. Εκείνος που ξέρει πώς, εκείνος που μπορεί..."