Ετικέτες

80's (1) αγανακτισμένοι (1) ανθρακωρύχοι (1) απεργία (1) απολιτικ (1) Αρκετά Καλός (1) Βαρουφάκης (1) Βενιζέλος (1) γάμος (1) γλυκά (1) γλώσσα (1) διήγημα (1) εκλογές 2015 (2) εξουσία (1) επαίτες (1) επιβάτες (1) επιστολή (1) Ζωή Κωνσταντοπούλου (1) ηλεκτρικός (3) θαυμάζω (1) θηλυκότητα (1) καθρέφτης (1) Καλλιθέα (1) κιλά (1) ΚΚΕ (1) κράζω (1) κρίση (1) κυβέρνηση (2) Κύριος (1) Λάλας (1) μάγος (1) μαντήλα (1) Μεγάλη Βρετανία (1) Μέρκελ (1) μέσα κοινωνικής δικτύωσης (1) Μοναστηράκι (2) Μουσουλμανισμός (1) μπούργκα (1) ναρκωτικά (1) ΝΔ (1) Παπαδιαμάντης (1) παραμύθι (2) ΠΑΣΟΚ (1) Πλατεία Δαβάκη (1) πολιτικά ορθό (1) πολιτική ορθότητα (1) ΠΟΤΑΜΙ (1) πρίζα (1) πρωθυπουργός (1) Ρωξάνη (1) Σαμαράς (2) σπολλάτη. παιδιά (1) Σταχτομπούτα (1) ΣΧΕΣΕΙΣ (1) σχέσεις (1) ταινία (1) Ταύρος (2) Τέλειος (1) Τζήμερος (1) τραπέζι (1) Τριανταφυλλίδης (1) Τσίπρας (2) τυρκουάζ (1) υλική στέρηση (1) φεμινισμός (1) φτώχεια (1) Χατζηνικολάου (1) χορευτής (1) Χριστούγεννα (1) χωριό του Άι Βασίλη (1) ψήφος (1) AIDS (1) Barbie (1) Da Capo (1) facebook (1) gay (1) jumbo (1) LGSM (1) lifestyle (1) Matthew Warchus (1) pride (1) social media (1) tweet (1) twitter (1)

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2017

ΜΑΥΡΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ





ΜΑΥΡΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΙΙΙ
 

Σκεφτόταν... 

"Δεμένη με αλυσίδες η σιωπή, πόσο θάρρος πρέπει να μαζέψεις για τις σπάσεις;
Τα βήματα σέρνουν μια σκιά, την τραβολογάνε εδώ κι εκεί, δεν τη λυπούνται που ανήμπορη κοιτάει γύρω της, σκοντάφτει, τσακίζεται, και ξανασηκώνεται. Κάθε φορά με περισσότερες πληγές, όλο και πιο πολύ στο αίμα βουτηγμένη.

Προχώρα, αλλιώς μόνο κακό μπορείς να κάνεις. Είναι καλύτερα έτσι, ναι, αλλά καλά, είναι; Όλα τα φάρμακα είναι και δηλητήρια. Φάρμακο φαρμάκι. Και κάθε τόσο, μια συγγνώμη ανεβαίνει από την καρδιά στα χείλη, μαζί με την ανάσα. Σαν αμήχανος έφηβος κρυφοκοιτάει από τη γωνία, αλλά ντρέπεται τόσο που δεν τολμά να ξεμυτίσει. 




Ό, τι δεν είπαμε, δεν υπήρξε ποτέ. Για εκείνον που δεν το άκουσε. Για εκείνον που το σκέφτηκε αλλά ποτέ δεν το ξεστόμισε, άλλο ένα στοιχειό στο δρόμο του.

Τετράδια και μουσικές και τσιγάρα, όλα μέχρι εδώ τα κουβάλησα και με κουβαλήσανε. Και τα μαύρα τετράδια είναι πάντα εκεί, στο κομοδίνο μου, δίπλα από το κρεβάτι μου.Το πρωί τα προσπερνάω, ίσως και να τα ξεχνάω, ίσως και να ελπίζω πως αν σταματήσω να τα κοιτάζω, μαγικά θα εξαφανιστούν. Όμως το βράδυ είναι και πάλι στη θέση τους, τείχη υψωμένα που περιμένουν να τσακιστεί πάνω τους κάθε όνειρο που θα δω..."'