ΜΑΥΡΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΙΙΙ
Σκεφτόταν...
"Δεμένη με αλυσίδες η σιωπή, πόσο θάρρος πρέπει να μαζέψεις για τις σπάσεις;
Τα βήματα σέρνουν μια σκιά, την τραβολογάνε εδώ κι εκεί, δεν τη λυπούνται που ανήμπορη κοιτάει γύρω της, σκοντάφτει, τσακίζεται, και ξανασηκώνεται. Κάθε φορά με περισσότερες πληγές, όλο και πιο πολύ στο αίμα βουτηγμένη.
Προχώρα, αλλιώς μόνο κακό μπορείς να κάνεις. Είναι καλύτερα έτσι, ναι, αλλά καλά, είναι; Όλα τα φάρμακα είναι και δηλητήρια. Φάρμακο φαρμάκι. Και κάθε τόσο, μια συγγνώμη ανεβαίνει από την καρδιά στα χείλη, μαζί με την ανάσα. Σαν αμήχανος έφηβος κρυφοκοιτάει από τη γωνία, αλλά ντρέπεται τόσο που δεν τολμά να ξεμυτίσει.
Ό, τι δεν είπαμε, δεν υπήρξε ποτέ. Για εκείνον που δεν το άκουσε. Για εκείνον που το σκέφτηκε αλλά ποτέ δεν το ξεστόμισε, άλλο ένα στοιχειό στο δρόμο του.
Τετράδια και μουσικές και τσιγάρα, όλα μέχρι εδώ τα κουβάλησα και με κουβαλήσανε. Και τα μαύρα τετράδια είναι πάντα εκεί, στο κομοδίνο μου, δίπλα από το κρεβάτι μου.Το πρωί τα προσπερνάω, ίσως και να τα ξεχνάω, ίσως και να ελπίζω πως αν σταματήσω να τα κοιτάζω, μαγικά θα εξαφανιστούν. Όμως το βράδυ είναι και πάλι στη θέση τους, τείχη υψωμένα που περιμένουν να τσακιστεί πάνω τους κάθε όνειρο που θα δω..."'