Ετικέτες

80's (1) αγανακτισμένοι (1) ανθρακωρύχοι (1) απεργία (1) απολιτικ (1) Αρκετά Καλός (1) Βαρουφάκης (1) Βενιζέλος (1) γάμος (1) γλυκά (1) γλώσσα (1) διήγημα (1) εκλογές 2015 (2) εξουσία (1) επαίτες (1) επιβάτες (1) επιστολή (1) Ζωή Κωνσταντοπούλου (1) ηλεκτρικός (3) θαυμάζω (1) θηλυκότητα (1) καθρέφτης (1) Καλλιθέα (1) κιλά (1) ΚΚΕ (1) κράζω (1) κρίση (1) κυβέρνηση (2) Κύριος (1) Λάλας (1) μάγος (1) μαντήλα (1) Μεγάλη Βρετανία (1) Μέρκελ (1) μέσα κοινωνικής δικτύωσης (1) Μοναστηράκι (2) Μουσουλμανισμός (1) μπούργκα (1) ναρκωτικά (1) ΝΔ (1) Παπαδιαμάντης (1) παραμύθι (2) ΠΑΣΟΚ (1) Πλατεία Δαβάκη (1) πολιτικά ορθό (1) πολιτική ορθότητα (1) ΠΟΤΑΜΙ (1) πρίζα (1) πρωθυπουργός (1) Ρωξάνη (1) Σαμαράς (2) σπολλάτη. παιδιά (1) Σταχτομπούτα (1) ΣΧΕΣΕΙΣ (1) σχέσεις (1) ταινία (1) Ταύρος (2) Τέλειος (1) Τζήμερος (1) τραπέζι (1) Τριανταφυλλίδης (1) Τσίπρας (2) τυρκουάζ (1) υλική στέρηση (1) φεμινισμός (1) φτώχεια (1) Χατζηνικολάου (1) χορευτής (1) Χριστούγεννα (1) χωριό του Άι Βασίλη (1) ψήφος (1) AIDS (1) Barbie (1) Da Capo (1) facebook (1) gay (1) jumbo (1) LGSM (1) lifestyle (1) Matthew Warchus (1) pride (1) social media (1) tweet (1) twitter (1)

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

ΛΥΣΕ ΤΟ ΓΡΙΦΟ!


                                                                  ΛΥΣΕ ΤΟ ΓΡΙΦΟ!

Έχεις μια ατομική επιχείρηση -ένα εμπορικό κατάστημα που πουλάει ρούχα ή παπούτσια ή φυτά ή ανταλλακτικά αυτοκινήτου. Ή μπορεί να έχεις ένα φροντιστήριο ξένων γλωσσών ή ένα κομμωτήριο. Καταφέρνεις και στέκεσαι στα πόδια σου, όχι πως η δουλειά κάνει πιένες, αλλά μπορείς να πληρώνεις τα δίδακτρα των παιδιών σου ή τις δόσεις στην εφορία, να αποπληρώνεις το -εκ νέου διακανονισμένο- στεγαστικό, να εξωφλείς τους λογαριασμούς -οπωσδήποτε με την ψυχή στο στόμα- αφού για παράδειγμα οι εταιρίες σταθερής, κινητής τηλεφωνίας και ίντερνετ, στην πρώτη καθυστέρηση σου κόβουν κάθε επικοινωνία ( για φαντάσου, να ήταν λέει το νερό αγαθό στα χέρια ενος ιδιωτικού πάροχου). Η -σε κάθε περίπτωση- μικρή σου επιχείρηση στεγάζεται σε ένα μισθωμένο χώρο, το ενοίκιο του οποίου επιμελώς καταβάλλεις "την πρώτην εκάστου μηνός". 

Κι έπειτα, μια μέρα η νομοθεσία αλλάζει, καθώς νέες διατάξεις σχετικές με την επαγγελματική στέγη ψηφίζονται. (Προσέχεις φαντάζομαι ότι η αγαπημένες συντάξεις της πολιτικής είναι η αποθετική - "η νομοθεσία αλλάζει"- και η παθητική -"ψηφίζονται". Οι πολιτικοί θυμούνται την ενεργητική σύνταξη- συνώνυμη της ανάληψης ευθύνης του υποκειμένου για τη ενέργεια του ρήματος- μονάχα προεκλογικά και σε χρόνο Μέλλοντα: "θα αλλάξουμε..., θα αναβαθμίσουμε... θα δημιουργήσουμε". Η γραμματική έχει φροντίσει για όλα). Όπως και η τηλεόραση επίσης. Μέσα σε πέντε λεπτά όλο το νομοσχέδιο έχει γίνει "λιανά", σκόνη, χάρη σε επιγραμματικές ετικέτες που ανα δέκα δεύτερα σκάνε πάνω στην οθόνη.

 Όμως μέσα από τον καταιγισμό των φράσεων, την εναλλαγή των σχολιαστών και την ανταλλαγή αληθειών και ψεμάτων, αναδύεται ξαφνικά μια φράση: "ο ιδιοκτήτης έχει το δικαίωμα...". Το δικαίωμα στην ψήφο, την ελευθερία, την αυτοδιάθεση, στη ζωή -στο θάνατο και στις αμβλώσεις η θρησκεία και η εκκλησία δεν το αναγνωρίζουν, προφανώς για μυστικιστικούς λόγους που εγώ κι εσύ αγνοούμε- είναι μια έννοια οικουμενική, πανανθρώπινη, για την οποία έχει αλλάξει άπειρες φορές η ιστορία της ανθρωπότητας πάντα σε κίνηση εκκρεμούς, μια για την κατάργηση του και άλλη μια για την κατάκτησή του και  πάλι και πάλι. Από την άλλη, σε μια χειμμαζόμενη από την ύφεση κοινωνία, δεν είναι απαραίτητο να καταργήσεις βίαια τα δικαιώματα. Υπάρχει ένας ηπιότερος τρόπος. Λέγεται "απαλοιφή επιλογών". Κάνε την αναγωγή στον τομέα της απασχόλησης και δες την αναλογία του φόβου της ανεργίας με το συμβιβασμό σε έναν εξευτελιστικό μισθό. Απλά μαθηματικά. 

Όμως, όπως και να'χει, η ουσία παραμένει: "ο ιδιοκτήτης έχει το δικαίωμα..." να κάνει τι; Στην ουσία να αναιρέσει ένα μεγάλο μέρος του καθεστώτος επαγγελματικής στέγης όπως αυτό ίσχυε μέχρι σήμερα. Δεν επιχειρώ -και δεν είμαι σε θέση να το κάνω- να αναλύσω μια τέτοια μείζονα νομοθετική αλλαγή. Από την ώρα όμως που άκουσα αυτή τη φράση έχω στο μυαλό μου μία σκέψη. 

Ας υποθέσουμε ότι είμαι εγώ ο ιδιοκτήτης της επαγγελματικής σου στέγης κι ένα ωραίο πρωί σου ζητάω μια αύξηση -μη συμφωνημένη εκ των προτέρων- . Για να μην το πολυλογήσουμε περισσότερο, αν αρνηθείς, μπορώ να σου κάνω έξωση, να αναιρέσω το προηγούμενο και υπογεγραμμένο καθεστώς 12ετούς, για παράδειγμα, μίσθωσης και να μη σου πληρώσω ούτε ένα ευρώ αέρα. Γιατί; Γιατί έχω το δικαίωμα να το κάνω αλλά και την πεποίθηση (!) ότι θα βρω κάποιον άλλο , πιο συνεργάσιμο. Στο μεταξύ, εσύ αναζητάς νέα επαγγελματική στέγη κι εγώ καινούργιο ενοικιαστή, ενώ και οι δύο αναμετριόμαστε με τον νόμο των πιθανοτήτων: με ή χωρίς επιχείρηση για σενα, με νοικιασμένο (κατά τις αξιώσεις μου) ή ξενοίκιαστο το χώρο μου οι δικές μου. Σε κάθε περίπτωση, είτε εσύ βρεις μια επαγγελματική στέγη σε συμφέρουσα τιμή είτε εγώ νοικιάσω το μαγαζί μου με το ποθητό μίσθωμα, μία ισορροπία έχει ανατραπεί. Για όσο διάστημα αναστέλεις τις εργασίες σου χάνεις έσοδα (διαφυγόντα κέρδη τα λέγαμε κάποτε, όταν υπήρχαν κέρδη και θέλαμε να τα ξεχωρίσουμε). Για όσο καιρό έχω το ακίνητο αμίσθωτο, χάνω ένα ποσό το οποίο σταθερά συνυπολόγιζα στα έσοδά μου και πάγια κάλυπτε μέρος των εξόδων μου. Η αντίδραση είναι αλυσιδωτή, σε όλα τα επίπεδα και στην πορεία της - το ξέρουμε και οι δύο- θα εμπλέξει κι άλλους. Γιατί είναι όλα χημεία, αλλά εμείς πάντα προτιμούσαμε την αλχημεία, αλλά κι αυτό είναι μια άλλη Ιστορία, την οποία δεν εννούμε να στρωθούμε να διαβάσουμε για να ξεστραβωθούμε. Βέβαια υπάρχει  και το ενδεχόμενο του happy end για όλες τις πλευρές, αλλά για σκέψου λίγο πού και γιατί το λέμε happy end.

Και τώρα, αφού στα είπα όλα, υπομονετικέ αναγνώστη, πες μου κάτι κι εσύ. Ποιος είναι ο κερδισμένος; Λύσε το γρίφο!

 

Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

ΜΕ ΛΕΝΕ BARBIE ΑΛΛΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΦΩΝΑΖΕΙΣ ΜΠΑΜΠΗ






ΜΕ ΛΕΝΕ BARBIE ΑΛΛΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΦΩΝΑΖΕΙΣ ΜΠΑΜΠΗ

"Έλα ρε φιλάρα, τι λες τώρα, μιλάμε γ...ει η παραλία. Μ' έφτιαξες, μάγκα μου!" Πρόκειται για αληθινή συζήτηση, μεταξύ κοπέλας (ας την πούμε Barbie) και άντρα (ας τον πούμε Μπάμπη). Η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν ότι "οκ κουκλίτσα μου, εσένα όταν πάνε να σου ανοίξουν την πόρτα, πρώτα θα τους  στείλεις στο διάολο, θα χώσεις κι ένα σπρωξίδι και μετά θα περάσεις." 

Μακριά από μένα οι καθωσπρεπισμοί και τα δήθεν, δεν είμαι εδώ για μαθήματα savoir-vivre βασισμένα στο ομώνυμο βιβλίο της -απίστευτα χαριτωμένης-Μαίρης Χαλκούση ή του κατά πολύ νεώτερου - και κατά τη γνώμη μου νερόβραστου- Χρήστου Ζαμπούνη. Επειδή όμως τελικά - όπως μου έμαθε κάποιος δάσκαλός μου κάποτε- όλα είναι θέμα αισθητικής-, βρήκα την ατάκα της κοπέλας άκρως αντιαισθητική. Δεν είναι οι λέξεις που χρησιμοποίησε -μόνο-, ήταν ο τόνος, το στήσιμο του κορμιού της, ένα κορμί που προφανώς ασφυκτιούσε μέσα στα στενά ροζουλί "barbίσια" ρούχα που φορούσε...

Δεν άκουσα τη συνέχεια της συζήτησης, είχα ήδη απορροφηθεί στις δικές μου σκέψεις. Είναι γεγονός ότι η μαμά μου- και την ευχαριστώ γι'αυτό- πάσχισε να μου δώσει μια καλή "ανατροφή" - λέξη πολύ της μόδας στα δικά μου παιδικά χρόνια. Βέβαια δεν της έκανα πάντα το χατήρι - όταν οδηγώ και κάποιος κάνει μια ηλιθιότητα, θα ανοίξω το στοματάκι μου και θα τον στολίσω, προφανώς πράγμα αδιανόητο για τη μαμά μου!- ωστόσο η εκφορά λόγου της παραπάνω κοπέλας εξακολουθούσε να ηχεί άγαρμπη στα αυτιά μου. 

Είμαι πολύ περίεργη αν ένας άντρας -αφού έχει ακούσει αυτό το σχόλιο- θα της άνοιγε την πόρτα για να περάσει;  Βέβαια εδώ κάνουμε έναν αυθαίρετο-για κάποιους- συλλογισμό, ότι δηλαδή υπάρχουν ακόμα άντρες που ανοίγουν πόρτες και πληρώνουν το λογαριασμό (άλλο μεγάλο θέμα για άλλη φορα! Προσωπικά, πιστεύω πως υπάρχουν.) Όπως και να'χει, -και τώρα είναι που θα ξεσηκωθούν να με κατασπαράξουν οι απανταχού φεμινίστριες- αυτό που τελικά μου έκανε εντύπωση-στην κατά τ' άλλα συμπαθή κοπελίτσα- ήταν ότι όλη αυτή η συμπεριφορά δεν είχε καμια θηλυκότητα.

 Η θηλυκότητα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ανά τους αιώνες ταυτισμένη με χίλιες δυο εικόνες, από χαμηλοβλεπούσες κόρες με ροδαλά μάγουλα και καλοχτενισμένες μπούκλες μέχρι χυμώδη pin-up girls με ξεχειλίζοντα άνω και κάτω κάλλη. Ταυτίζεται συχνά- και ίσως όχι εσφαλμένα- με τη σεξουαλικότητα, υπογραμμίζεται από ένα στενό φόρεμα, τονίζεται με δωδεκάποντες γόβες, αλλά θεωρώ ότι η θηλυκότητα είναι κάτι περισσότερο από όλο αυτό.

Δεν είναι όμως μόνο η εικόνα που έκανε τη θηλυκότητα να μοιάζει με μια έννοια ταμπού. Είναι και όλη η παραφιλολογία που μέσα στο πέρασμα των χρόνων έχει αναπτυχθεί γύρω από αυτή. "Τα κορίτσια δε μιλάνε πολύ, τα κορίτσια δεν γελάνε δυνατά, τα κορίτσια δεν λερώνουν τα φουστάνια". 

Τα κορίτσια όμως έγραψαν -και πολύ καλά έκαναν- όλα αυτά τα στερεότυπα στα παλιά τους τα παπούτσια και διεκδίκησαν τη θέση τους στον κόσμο επιδεικνύοντας ευφυϊα, δυναμισμό, αποφασιστικότητα. Κι αυτά τα κορίτσια αποπνέουν την ίδια θηλυκότητα φορώντας ένα εφαρμοστό φόρεμα με ψηλοτάκουνες γόβες αλλά και ένα τζηνάκι με All Star. Αυτά τα κορίτσια μπορούν να μοιάζουν με Barbie αλλά δεν χρειάζεται να ακούγονται σαν τον Μπάμπη για να πείσουν τον περίγυρό τους ότι είναι άνετες και cool. 

Αυτά τα κορίτσια μπορούν επίσης να μη μοιάζουν καθόλου με Barbie, αλλά ξέρουν ότι η θηλυκότητά τους είναι μια έμφυτη ποιότητα, ένας εσωτερικός παλμός, μια δυναμική που αναδύεται μέσα από από το φαίνεσθαι και το είναι με όχημα  τη γλώσσα του σώματος και τον τρόπο έκφρασης, μακριά από σαχλεπίσαχλα γελάκια και προσποιητούς ακκισμούς. 

Αυτά τα κορίτσια δεν αισθάνονται την ανάγκη να απολογηθούν για τη θηλυκότητά τους αλλά ούτε και  να αποδείξουν ότι έχουν προσωπικότητα, γνωρίζουν ότι η θηλυκότητα είναι η ταυτότητά τους αλλά όχι το διαβατήριό τους σε αυτόν κόσμο, σε έναν κόσμο στον οποίο επιλέγουν να είναι γυναίκες-ανθρώπινες υπάρξεις και όχι γυναίκες-ρόλοι/ καρικατούρες.

Καλό βράδυ σε όλους!

Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

I'M BACK!!!

Μετά από τρία χρόνια απουσίας -αλλά όχι σιωπής!- επιστρέφω! Με καινούργιες ιστορίες, πάντα για κορίτσια και αγόρια βέβαια! Και με την ελπίδα να ξεμπερδέψω το χάος της τεχνολογίας και να δημοσιεύω τις αναρτήσεις μου στο facebook!