ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, ΑΥΤΗ Η ΛΥΤΡΩΣΗ

Ο Anouilh λέει στον πρόλογο της ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ του ότι η τραγωδία ξεκουράζει. Προφανώς με την έννοια ότι όλα ακολουθούν μια προκαθορισμένη πορεία από την οποία δεν πρόκειται να βγουν. Όλα υπακούουν σε μια νομοτέλεια με προορισμό το τέλος, που έτσι κι αλλιώς είναι αναπόδραστο. Αλλά και γιατί η τραγωδία σε απορροφά, σε κατατρώει, δεν σου αφήνει περιθώριο να σκεφτείς τίποτε άλλο εκτός από αυτό που παρακολουθείς. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στο ποδόσφαιρο. Είναι ένα θέαμα με απίστευτη δυναμική, έντονη φόρτιση , λόγος για να διαιρέσει ή να ενώσει. Και γι' αυτό και απορροφά, χωρίς να αφήνει περιθώριο για παράπλευρες σκέψεις. Δεν υπάρχουν μουσικές για να ξυπνήσουν μνήμες, δεν υπάρχουν ιστορίες για να γίνουν αναφορές, δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από 22 παίχτες που κυνηγάνε τη νίκη, η οποία τους περιμένει, πού αλλού, στο τέρμα. Η νίκη είναι ένα τέρμα. Κάπως έτσι σκέφτηκα την πρώτη φορά που συνειδητά και από μόνη μου κάθησα να δω έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Από τότε κάπως έτσι βλέπω το ποδόσφαιρο, ένα θέαμα και ένα άθλημα με μια δύναμη λυτρωτική. Κατά παραλλαγή λοιπόν, le foot, cela repose...