Ετικέτες

80's (1) αγανακτισμένοι (1) ανθρακωρύχοι (1) απεργία (1) απολιτικ (1) Αρκετά Καλός (1) Βαρουφάκης (1) Βενιζέλος (1) γάμος (1) γλυκά (1) γλώσσα (1) διήγημα (1) εκλογές 2015 (2) εξουσία (1) επαίτες (1) επιβάτες (1) επιστολή (1) Ζωή Κωνσταντοπούλου (1) ηλεκτρικός (3) θαυμάζω (1) θηλυκότητα (1) καθρέφτης (1) Καλλιθέα (1) κιλά (1) ΚΚΕ (1) κράζω (1) κρίση (1) κυβέρνηση (2) Κύριος (1) Λάλας (1) μάγος (1) μαντήλα (1) Μεγάλη Βρετανία (1) Μέρκελ (1) μέσα κοινωνικής δικτύωσης (1) Μοναστηράκι (2) Μουσουλμανισμός (1) μπούργκα (1) ναρκωτικά (1) ΝΔ (1) Παπαδιαμάντης (1) παραμύθι (2) ΠΑΣΟΚ (1) Πλατεία Δαβάκη (1) πολιτικά ορθό (1) πολιτική ορθότητα (1) ΠΟΤΑΜΙ (1) πρίζα (1) πρωθυπουργός (1) Ρωξάνη (1) Σαμαράς (2) σπολλάτη. παιδιά (1) Σταχτομπούτα (1) ΣΧΕΣΕΙΣ (1) σχέσεις (1) ταινία (1) Ταύρος (2) Τέλειος (1) Τζήμερος (1) τραπέζι (1) Τριανταφυλλίδης (1) Τσίπρας (2) τυρκουάζ (1) υλική στέρηση (1) φεμινισμός (1) φτώχεια (1) Χατζηνικολάου (1) χορευτής (1) Χριστούγεννα (1) χωριό του Άι Βασίλη (1) ψήφος (1) AIDS (1) Barbie (1) Da Capo (1) facebook (1) gay (1) jumbo (1) LGSM (1) lifestyle (1) Matthew Warchus (1) pride (1) social media (1) tweet (1) twitter (1)

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2016

ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; Vol.2 "ΞΕΝΗ"


ΞΕΝΗ

Αναρωτήθηκε τι θα μπορούσε να κάνει για κείνους που αγαπούσε. 

"Να τους αφήσεις στην ησυχία τους. Είναι -κι αν δεν είναι, θα γίνουν- πολύ καλύτερα χωρίς εσένα."

Κοίταξε με απόγνωση γύρω της. Ήξερε πως ο χειρότερος άνθρωπος στον κόσμο δεν είχε δικαίωμα να ζητήσει καμία βοήθεια, γιατί πολύ απλά, καμιά βοήθεια δεν του άξιζε. 

Καμιά λύτρωση για τις ψυχές αυτών που έκαναν λάθος και λάθη.
Κι η δική της ψυχή ήταν όλη μια κραυγή. Μια κραυγή υπόκωφη, βουβή που σηκωνόταν προς τον ουρανό σαν προσευχή κι επέστρεφε πάνω της σαν καταπρόσωπη βρισιά.

Έκανε να απομακρυνθεί. 

"Πού πας;"
 

"Δεν αντέχω τα βλέμματα σας, τις φωνές σας, τον κόσμο."

Οι Σοφοί κοιτάχτηκαν αμήχανα μεταξύ τους. 

"Να σου θυμίσω, παιδί μου, ότι εσύ ζήτησες αυτή την ακρόαση. Ο χαρακτήρας της παρέμβασής μας είναι καθαρά συμβουλευτικός. Ίσως κάποιες φορές ο τόνος μας να είναι λίγο πιο αυστηρός από όσο θα έπρεπε...", είπε ο γηραιότερος από τους Σοφούς, ρίχνοντας ταυτόχρονα ένα άγριο βλέμμα σ' εκείνον που μόλις είχε απαντήσει στην ερώτησή της. "... και γι' αυτό θα σου ζητήσω προσωπικά συγγνώμη, ωστόσο προσπαθούμε να βοηθήσουμε..." 

"Εγώ σας ζητώ συγγνώμη για την υπερβολική αντίδρασή μου... Ίσως δεν περίμενα μια τόσο δυσάρεστη απάντηση..."

"Βρισκόμαστε εδώ για να είμαστε χρήσιμοι, όχι ευχάριστοι. Αυτό εσύ τουλάχιστον θα' πρεπε να το καταλαβαίνεις καλύτερα από τον καθένα."

Γύρισε προς το μέρος του άντρα που είχε μόλις μιλήσει.

"Δεν γνωρίζετε τίποτα για μένα", απάντησε, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσε να διακρίνει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του.
Η τεράστια αίθουσα όμως ήταν λουσμένη σε ένα μισοσκόταδο, όμοιο με όσο φως μπορεί να γλυστρήσει σ' ένα δωμάτιο μέσα από κλεισμένες γρίλιες ένα μεσημέρι καλοκαιριού. Το μόνο που μπορούσε να αντιληφθεί ήταν ότι της μιλούσε ένας μεγαλόσωμος άνθρωπος. 

"Ένας σοφός γίγαντας", σκέφτηκε κι ένα αδιόρατο χαμόγελο έσκασε στο πρόσωπό της. Ωστόσο το έσβησε αμέσως. Πόσο ανάρμοστο ήταν ένα χαμόγελο στην κατάστασή της...

Ήξερε βέβαια πως ο άγνωστος άντρας είχε δίκιο: εκείνη, περισσότερο από τον καθένα ήθελε να είναι χρήσιμη, κι όχι ευχάριστη. Κι ήταν αυτή ακριβώς η ιδέα που την έφερε σήμερα εδώ.

 


Συνεχίζεται...