ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; ΙΙΙ

 ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; ΙΙΙ

Κοίταξε με έκπληξη το κοριτσάκι. Με ένα μισό, αμήχανο χαμόγελο ρώτησε: "Με περίμενες; Μα πώς είναι δυνατόν να με περίμενες; Ούτε εγώ ήξερα ότι θα βρεθώ εδώ." "Μα δε γινόταν να μην έρθεις εδώ!" "Και γιατί παρακαλώ;" 

Με βία συγκρατούσε το ειρωνικό χαμόγελο που πήγαινε να σκάσει στο στόμα της-ήξερε πως δεν μπορείς να ειρωνευτείς ένα παιδί- κι έτσι απλά ανασήκωσε το φρύδι. Το κοριτσάκι δεν της απάντησε και καταπιάστηκε με μία από τις ζωγραφιές του. 

Θα μπορούσε να προσπεράσει το μικρό κορίτσι και να συνεχίσει την περιπλάνησή της μέσα στο λιβάδι. Αλλά δεν το έκανε.

 Η αλήθεια είναι ότι όλη αυτή η μοναχική σιωπηλή βόλτα την είχε κουράσει λίγο. Έπειτα, η παρουσία της μικρής της δημιουργούσε μια υποσυνείδητη αίσθηση ευθύνης. "Ένα μικρό κορίτσι μόνο μέσα σε ένα απέραντο λιβάδι. Θα μπορούσα να τη βοηθήσω ή και να την προστατέψω, αν χρειαστεί."

Κοίταξε καλύτερα το κοριτσάκι. Απόλυτα απορροφημένο στη ζωγραφιά του, ούτε για μια στιγμή δεν έδινε την εντύπωση ότι χρειαζόταν κάποια βοήθεια ή προστασία. Αντιθέτως, έμοιαζε να έχει όλα όσα χρειαζόταν.

Εκείνη πάλι χρειαζόταν μια απάντηση, κάτι που να εξηγούσε την ακλόνητη βεβαιότητα της μικρής ότι θα πήγαινε εκεί, σ'αυτό το δέντρο.

"Θα μπορούσαν όλα αυτά να είναι απλώς κομμάτι ενος παιχνιδιού,ενός χαριτωμένου παιδικού αστείου. Ένα αργόσυρτο ανοιξιάτικο μεσημέρι που γίνεται λίγο πιο διασκεδαστικό αν αφήσεις στην άκρη τις ζωγραφιές σου και στήσεις μια μικρή φάρσα σε έναν περαστικό."

Όμως ακόμα κι έτσι, φάρσα ή όχι, έπρεπε να πάρει μια απάντηση. 

"Μπορείς να αφήσεις λίγο τη ζωγραφιά σου και να μιλήσουμε;" Η μικρή σαν να μην είχε ακούσει τίποτα, συνέχιζε να ζωγραφίζει.

"Γιατί ήσουν βέβαιη ότι θα έρθω εδώ;" Το κοριτσάκι σήκωσε τα μάτια από τη ζωγραφιά του, την κοίταξε και απάντησε: "Γιατί εδώ είναι τα πράγματά σου."

Συνεχίζεται...