ΤΑ 3 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΜΑΘΑ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΧΟΡΟ
- Ο χορός ενώνει, απελευθερώνει, λυτρώνει. Στην αρχή είναι σα να σου δίνει ένα γερό χαστούκι. Δύσκολο αν έχεις συνηθίσει να εισπράττεις επαίνους και χειροκροτήματα. Το έχεις ανάγκη όμως αυτό το χαστούκι. Γιατί σε βγάζει από το αλύγιστο προφίλ της πρώτης μαθήτριας του σχολείου που σε ορίζει για χρόνια, σου δίνει μια σπρωξιά, σε κάνει να εκτίθεσαι και να τσαλακώνεσαι. Σου δίνει το δικαίωμα στο λάθος, σε αφήνει να απολαμβάνεις μια διαδικασία στην οποία απλά μαθαίνεις και σου επιτρέπεται να μην είσαι μέσα στους καλύτερους. Σ' αφήνει να νιώσεις ότι για μια φορά στη ζωή σου μπορείς να κάνεις κάτι μόνο για να το χαρείς, χωρίς να χρειάζεται να αποδείξεις κάτι.
- Δεν είμαστε πάντα αυτό που δείχνουμε. Ο χορός προϋποθέτει φυσική επαφή με τον παρτενέρ σου. Πρέπει να αφεθείς για να μπορέσει να σε καθοδηγήσει. Και για να αφήσεις κάποιον να σε καθοδηγήσει, πρέπει να τον εμπιστευτείς. Trust issues. Βλέπεις έναν άνθρωπο ανοιχτόκαρδο, εκδηλωτικό,να διατελεί σε ένα μόνιμο χαμόγελο. Και λες να μια ανοιχτή καρδιά. Όταν όμως του απλώνεις το χέρι σου για να τον χορέψεις, επιστρέφει στον εαυτό του και κλειδώνεται στο εσώτερο εγώ του, τις περισσότερες φορές διατελώντας σε μια ασυναίσθητη κατάσταση. "Μα δεν το θέλω που κλειδώνω." Είναι μια υποσυνείδητη άμυνα, μια αυτόματη οχύρωση. Στέκεσαι πίσω από έναν κρυστάλλινο τοίχο που υψώνεται αθόρυβα κι επειδή σου επιτρέπει να βλέπεις απέναντι νομίζεις ότι δεν υπάρχει. Δεν ξέρω αν τον έχω σπάσει αυτόν τοίχο, ξέρω όμως ότι ο χορός μου άνοιξε τα μάτια και κατάφερα να τον δω.
- Κάποιες φορές έχουμε ανάγκη να γίνουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε.
Πολύ συχνά το είναι μας απορροφιέται από το εγώ μας, δεσμεύεται μέσα σε μικρόμυαλες εμμονές, στριμώχνεται από ύπουλες ιδεοληψίες: αν είσαι γεννημένος αρχηγός, θέλεις εσύ να παίρνεις τις αποφάσεις, εσύ και την ευθύνη. Πρέπει εσύ να πηγαίνεις μπροστά, χωρίς να κουράζεσαι ή χωρίς να ομολογείς την αδυναμία σου, γιατί ο δυναμισμός σου είναι κομμάτι της ταυτότητάς σου, το όπλο σου μα και η άμυνά σου. Το βράδυ όμως κλείνοντας τα μάτια σου λίγο πριν αποκοιμηθείς, σκέφτεσαι ότι θα ήθελες για μια στιγμή -ή και για περισσότερες- να μην οδηγείς εσύ μα κάποιος άλλος, να υπάρχει ένα χέρι πάνω από το δικό σου. "Σταμάτα να πηγαίνεις μόνη σου κι άσε με να σε πάω!" Ναι, αγαπημένη μου δασκάλα, έχεις δίκιο.
Είναι αδύνατο να χορέψεις αν δεν αφεθείς. Και είναι απροσδόκητα ωραίο να ξέρεις ότι μπορείς αλλά έχεις και το δικαίωμα να αφεθείς.
Καλή μας μέρα.
