ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΔΥΟ ΩΡΕΣ - ΟΧΙ ΣΗΜΕΡΑ
Μια ιστορία για δυο ώρες. Όσο κρατάει περίπου μια ταινία. Και σαν ταινία όλα τα φαντάστηκες. Ένα παγωμένο βράδυ, σε μια αίθουσα σκοτεινή ακούμπησες το κεφάλι σου σε έναν ώμο, τυλίχτηκες γύρω από ένα μπράτσο κι έκλαψες για ένα φινάλε.
Έξω από το σινεμά, έξω από την ταινία, ο κόσμος ανάμεσα στον κόσμο δρόμο ανοίγει, βιαστικός. Ιδέα δεν έχει και δεκάρα δεν δίνει για το μοιραίο τέλος μιας ταινίας. Ο χειμώνας τον κυνηγάει κι ανοίγει το βήμα για να του ξεφύγει.
Έναν χειμώνα μετά, στην καρδιά της άνοιξης. Που πέφτει πάντα Πρωταπριλιά. Μου έλειψες, το ξέρεις; Θα' μαι πάντα εδώ. Μη φοβάσαι πια. Δως μου το χέρι σου. Και τα κλειδιά. Οι μόνες σκιές που θα βλέπεις θα είναι οι δικές μας, όταν θα περπατάμε αγκαλιά τις νύχτες. Ησύχασε πια.
"Να χαρείς όμως, όχι σήμερα."
Είμαι εδώ, όχι εκεί. Εδώ ήμουν πάντα. Εσύ δεν με έβλεπες. Εδώ ανήκεις. Σε μένα θα μείνεις. Το όνομά σου μαζί με το δικό μου χαραγμένο, όχι στην άμμο. Στην καρδιά. Κι όταν λείπω θα μου λείπεις, κι έτσι δεν θα είσαι μόνη. Ποτέ.
"Να χαρείς όμως, όχι σήμερα."
Μια εκδρομή κόντρα στη βροχή και τη συννεφιά. Πίσω από ένα παράθυρο με θέα τη θάλασσα αγκαλιά θα σε κρατάω. Χιλιόμετρα θα οδηγώ με σένα πλάι μου. Κι όταν θα απλώνω πάνω σου το χέρι μου θα νιώθεις δική μου.
"Θέλω να σου πω."
"Τι;"
"Θέλω να σου πω τι νιώθω."
"Τι μέρα έχουμε;"
"Πρωταπριλιά."
"Να χαρείς, όχι σήμερα."
