Ετικέτες

80's (1) αγανακτισμένοι (1) ανθρακωρύχοι (1) απεργία (1) απολιτικ (1) Αρκετά Καλός (1) Βαρουφάκης (1) Βενιζέλος (1) γάμος (1) γλυκά (1) γλώσσα (1) διήγημα (1) εκλογές 2015 (2) εξουσία (1) επαίτες (1) επιβάτες (1) επιστολή (1) Ζωή Κωνσταντοπούλου (1) ηλεκτρικός (3) θαυμάζω (1) θηλυκότητα (1) καθρέφτης (1) Καλλιθέα (1) κιλά (1) ΚΚΕ (1) κράζω (1) κρίση (1) κυβέρνηση (2) Κύριος (1) Λάλας (1) μάγος (1) μαντήλα (1) Μεγάλη Βρετανία (1) Μέρκελ (1) μέσα κοινωνικής δικτύωσης (1) Μοναστηράκι (2) Μουσουλμανισμός (1) μπούργκα (1) ναρκωτικά (1) ΝΔ (1) Παπαδιαμάντης (1) παραμύθι (2) ΠΑΣΟΚ (1) Πλατεία Δαβάκη (1) πολιτικά ορθό (1) πολιτική ορθότητα (1) ΠΟΤΑΜΙ (1) πρίζα (1) πρωθυπουργός (1) Ρωξάνη (1) Σαμαράς (2) σπολλάτη. παιδιά (1) Σταχτομπούτα (1) ΣΧΕΣΕΙΣ (1) σχέσεις (1) ταινία (1) Ταύρος (2) Τέλειος (1) Τζήμερος (1) τραπέζι (1) Τριανταφυλλίδης (1) Τσίπρας (2) τυρκουάζ (1) υλική στέρηση (1) φεμινισμός (1) φτώχεια (1) Χατζηνικολάου (1) χορευτής (1) Χριστούγεννα (1) χωριό του Άι Βασίλη (1) ψήφος (1) AIDS (1) Barbie (1) Da Capo (1) facebook (1) gay (1) jumbo (1) LGSM (1) lifestyle (1) Matthew Warchus (1) pride (1) social media (1) tweet (1) twitter (1)

Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

ΑΝΟΙΞΗ ΥΠΟΥΛΗ, ΧΩΡΙΣ ΕΙΡΜΟ







Φέτος η άνοιξη μπαίνει ύπουλα. Από τα μέσα του Φλεβάρη σχεδόν προσπαθεί να τρυπώσει στον καιρό και στη ζωή μας. Περπατάει απαλά, ξυπόλητη, έρχεται όσο πιο αθόρυβα γίνεται, λες και και θέλει να μας βρει απροετοίμαστους, σε μια κίνηση αιφνιδιασμού. Έτσι ακριβώς όπως προσπαθούν να τρυπώσουν στο μυαλό και οι σκέψεις: πρώτες, δεύτερες, σκοτεινές, ανατρεπτικές. 

Κάτι μέρες σαν κι αυτή νομίζω πως έχουμε ανάγκη την άνοιξη πολύ περισσότερο απ' όσο τη χρειάζεται η φύση. Η μέρα μεγαλώνει, λες και μακραίνει την προοπτική κι έτσι όπως είναι βουτηγμένη στο φως σε κάνει να θες να έχεις γύρω σου μόνο ανοιχτά χρώματα. Κι ανοιχτές καρδιές.

Κι ακόμα κι αν σ' αφήνει αδιάφορο το ανελέητο φως της μέρας, ακόμα κι αν πεισματικά κλείνεις τα μάτια σου στην αυθάδη προοπτική που ανοίγεται στο τέλος του ορίζοντα, όσο σφιχτά κι αν τυλίγεσαι μέσα στο χειμωνιάτικο πανωφόρι σου, η μυρωδιά της άνοιξης σε κυνηγάει παντού, σε κάθε γωνία, σε κάθε στενό. 

Όταν έγραφα αυτές τις γραμμές δεν είχα ιδέα πού ήθελα να καταλήξω. Αλλά ενδεχομένως δεν γράφουμε πάντα με το σκοπό να καταλήξουμε κάπου. Ίσως να γράφουμε και για να ξεκινήσουμε κάτι.

Καλό μας απόγευμα.