ΜΑΥΡΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ_ΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΡΟΜΟ...
Έριξε μια ματιά γύρω της. Όλα ήταν μαζεμένα. Τα είχε πάρει όλα, τίποτα δεν είχε ξεχάσει. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Την παραξένεψε για λίγο το είδωλό της, δεν είχε συνηθίσει τον εαυτό της με μαλλιά μαζεμένα, σκουρόχρωμα. Κούμπωσε το σακάκι της και το τράβηξε προς τα κάτω. Ατσαλάκωτο κι αλύγιστο.
Εδώ και ώρα η ίδια μελωδία έπαιζε. Πώς θα μπορούσε να τη βαρεθεί, ήταν ο ήχος της ζωής της, όσο είχε ζωή. Με προσοχή έβγαλε τις βαλίτσες της στο δρόμο, δύο-δύο, κι ας ήταν βαριές. Δεν ήταν οι βαλίτσες που φοβόταν να σηκώσει. Το δωμάτιό της είχε αδειάσει πια. Τα μαύρα τετράδια είχαν απομείνει μόνο. Ο βασιλιάς του άδειου δωματίου, αδιαφιλονίκητος κυρίαρχος. Το δωμάτιο τους ανήκε.
Ήθελε να καθήσει στο πάτωμα με την πλάτη της ακουμπισμένη στον τοίχο. Αυτό όμως ήταν συμπεριφορά για ένα κορίτσι με ανοιχτόχρωμες μπούκλες, όχι για τη γυναίκα του καθρέφτη.
Σκεφτόταν...
"Όσοι σ' αγάπησαν ήταν εγωιστές, σε ήθελαν όλοι για τον εαυτό τους." Ένα κορίτσι με κέρματα στα χέρια δεν καταλαβαίνει γιατί μια μαυροντυμένη γυναίκα του μιλάει για το μέλλον σε χρόνο παρελθοντικό.
Είχε μόνο μια ευχή, μια πιθανότητα στην τύχη και μια τελευταία διαδρομή.
Ένα φόβο -ανάμεσα στους πολλούς- είχε τελευταία, πως μια μέρα θα βρεθεί σε ένα λευκό δωμάτιο, κάτω από ένα αδυσώπητα λευκό φως... Ίσως τελικά να ήταν καλύτερα πίσω, στο σκοτεινό δωμάτιο.
Ένα σπίρτο θα ήταν αρκετό, εύκολα θα γίνονταν παρανάλωμα όλα τα τετράδια. Κάψε τα τετράδια, ό, τι έγραψες μπορείς να το σβήσεις;
Δεν της άρεσαν οι αποχωρισμοί, οι αποχαιρετισμοί. Δεν άντεχε να συνοδεύει ανθρώπους σε λιμάνια και αεροδρόμια. Και τόσες φορές χρειάστηκε να αποχωριστεί και να αποχαιρετήσει. Για πάντα.
Τα τετράδια κατείχαν όλο το δωμάτιο, δεν την ένοιαζε που δεν είχε τίποτα δικό της, ποτέ δεν την ένοιαξε. Δεν ανήκε πουθενά, κι αυτό την πόναγε και την βάραινε, την τράβαγε ακόμα πιο βαθιά στην άβυσσο.
Συμπλήρωμα στα κενά ήταν, για λίγο, πάντα. Σταύρωση χωρίς ανάσταση, τίτλος από ένα βιβλίο που ποτέ δεν είχε διαβάσει, κι όμως έμοιαζε η φράση αυτή να συμπυκνώνει την κατάστασή της. La condition humaine, η ανθρώπινη κατάσταση... Και λοιπόν, σε τι βοήθησε όλη η φιλοσοφία κι όλα τα βιβλία;
Μην πιστεύεις αυτά που λένε, ακόμα κι αυτά που σου λέω εγώ. Είναι όλα μισές αλήθειες, εικόνες στρεβλές. Ο χρόνος θα γιάτρευε αν δεν είχε ημερομηνίες που επαναλαμβάνονταν, αν οι μέρες κι οι γιορτές δεν ξανασυνέβαιναν ποτέ. Μην πιστεύεις ακόμα κι αν βλέπεις πως είμαι όρθια κι αποφασισμένη, μην πιστεύεις ακόμα κι όταν με βλέπεις να απομακρύνομαι με γρήγορο βήμα. Μην πιστεύεις τίποτα.
Η δύναμη της λύπης είναι ισοπεδωτική. Δεν έχει σημασία αν μετανιώνει κανείς, όσο νιώθει ότι δεν μπορεί να συγχωρεθεί. Όλοι φεύγουν, όλοι μια δικαιολογία καλή θα βρουν, τα τετράδια θα κλείσουν μόνο με το τελευταίο κέρμα..."
