Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΡΚΕΤΑ ΚΑΛΟΣ, Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ
Η θεωρία του Mr. Good Enough της Lori Gottlieb στηρίζεται στoν -αυθαίρετο κατά την άποψή μου- διαχωρισμό των ανδρών σε δύο κατηγορίες, αυτή του Mr. Perfect κ αυτή του Mr. Good Enough. Η πρώτη κατηγορία -το έχουμε ήδη πει- αδικεί πασιφανώς τις γυναίκες συλλήβδην, ενώ η δεύτερη, αυτή του Κυρίου Αρκετά Καλού, αδικεί όλους τους αξιόλογους άντρες, τους πραγματικά καλούς ανθρώπους, παρουσιάζοντάς τους ως αρκετά καλούς για λύση ανάγκης. Και το επιστέγασμα όλων αυτών είναι η προτροπή της συγγραφέως να προτιμήσουμε τον Mr. Good Enough γιατί είναι προτιμότερο να έχουμε έναν οποιονδήποτε σύντροφο παρά να μείνουμε μόνες.
Μάλιστα. Γνωρίζω πολύ καλά -και νομίζω δεν είμαι η μόνη- πόσο πονάει η μοναξιά, πόσο μας φοβίζει ο χρόνος που κυλάει μέσα από τα χέρια μας και πάνω από τα πρόσωπά μας. Όλες έχουμε έρθει αντιμέτωπες με την πίεση -άμεση - του οικογενειακού μας περιβάλλοντος, "άντε βρε κοριτσάκι μου, όλες σου οι ξαδέρφες παντρεύτηκαν, εσύ ακόμα;" -και έμμεση- του στενού και ευρύτερου φιλικού μας κύκλου. Θυμάμαι εκεί λίγο πριν μπω στα τριάντα, κάθε φορά που μια φίλη μου μού έφερνε το προσκλητήριο του γάμου της, ένιωθα έναν κόμπο στο στομάχι, όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά γιατί - για μια φορά ακόμα- θα είχα να αντιμετωπίσω ένα μπαράζ επίθεσης στο σπίτι, άλλοτε με τη μορφή κανονικού πολέμου, με πολλές φωνές, χάος ασυνεννοησίας που πάντα κατέληγε σε πόρτες που χτύπαγα δυνατά πίσω μου φεύγοντας, κι άλλοτε μια επίθεση στην πιο ύπουλη μορφή της, όταν ακούγονταν δακρύβρεχτες και συγκινητικές φράσεις του τύπου "ένα παιδί έχουμε κι εμείς, να μην αξιωθούμε να δούμε τη χαρά του, να δούμε ένα εγγονάκι;". Και τέλος, υπάρχει και η πίεση που εμείς οι ίδιες ασκούμε στον εαυτό μας, γιατί τώρα που περάσαμε τα τριάντα θέλουμε οπωσδήποτε να κάνουμε ένα παιδί.
Δε θα σας πω ότι παντρεύτηκα επειδή με πίεσαν. Όχι. Όμως με πίεσαν για να παντρευτώ. Και το οξύμωρο του πράγματος στη δική μου περίπτωση ήταν ότι οι γονείς μου με πίεζαν να παντρευτώ κάποιον που εκείνοι δεν ήθελαν! Το πρόβλημά τους λοιπόν δεν ήταν ποιον θα παντρευόμουν, αλλά ότι έφτανα τριάντα, και έπρεπε να παντρευτώ! Εγώ, ως προς ένα βαθμο στάθηκα τυχερή, γιατί, ανεξάρτητα από την έκβαση που είχε ο γάμος μου, τουλάχιστον παντρεύτηκα κάποιον που ήθελα επειδή το ήθελα. Αναρωτιέμαι όμως, πόσο μπορεί μια γυναίκα να αντέξει τις πιέσεις που ανέφερα πιο πριν, πώς να οχυρωθεί στις ενορχηστρωμένες επιθέσεις που καθημερινά δέχεται, ώστε να μην υποκύψει στη λύση του γάμου από συμβιβασμό;
Κάποτε μας κλείδωναν σε κελλάρια μέχρι να πούμε το ναι για να πάρουμε τον υποψήφιο που άλλοι μας είχαν διαλέξει, μας θεωρούσαν γραμμάτια που έπρεπε να τα ξεφορτωθούν, αφού δεν είχαμε καμία μόρφωση -ποιος μας τη στερούσε, άραγε- και κανέναν προσωπικό πόρο ζωής, αφού δεν δουλεύαμε. Κι έτσι, η μόνη λύση ήταν ο γάμος και η οικονομική και κοινωνική αποκατάσταση που ερχόταν μέσα από αυτόν. Σήμερα κανείς δεν πρόκειται να μας κλειδώσει στο δωμάτιό μας και να χτίσει τα παράθυρά μας, σαν άλλη Στέλλα Βιολάντη, μέχρι να πάρουμε αυτόν που μας προξενεύουν. Σήμερα επίσης σπουδάζουμε, μορφωνόμαστε, δουλεύουμε και είμαστε οικονομικά ανεξάρτητες. Κοινωνικά ανεξάρτητες, όμως, είμαστε;
