Ετικέτες

80's (1) αγανακτισμένοι (1) ανθρακωρύχοι (1) απεργία (1) απολιτικ (1) Αρκετά Καλός (1) Βαρουφάκης (1) Βενιζέλος (1) γάμος (1) γλυκά (1) γλώσσα (1) διήγημα (1) εκλογές 2015 (2) εξουσία (1) επαίτες (1) επιβάτες (1) επιστολή (1) Ζωή Κωνσταντοπούλου (1) ηλεκτρικός (3) θαυμάζω (1) θηλυκότητα (1) καθρέφτης (1) Καλλιθέα (1) κιλά (1) ΚΚΕ (1) κράζω (1) κρίση (1) κυβέρνηση (2) Κύριος (1) Λάλας (1) μάγος (1) μαντήλα (1) Μεγάλη Βρετανία (1) Μέρκελ (1) μέσα κοινωνικής δικτύωσης (1) Μοναστηράκι (2) Μουσουλμανισμός (1) μπούργκα (1) ναρκωτικά (1) ΝΔ (1) Παπαδιαμάντης (1) παραμύθι (2) ΠΑΣΟΚ (1) Πλατεία Δαβάκη (1) πολιτικά ορθό (1) πολιτική ορθότητα (1) ΠΟΤΑΜΙ (1) πρίζα (1) πρωθυπουργός (1) Ρωξάνη (1) Σαμαράς (2) σπολλάτη. παιδιά (1) Σταχτομπούτα (1) ΣΧΕΣΕΙΣ (1) σχέσεις (1) ταινία (1) Ταύρος (2) Τέλειος (1) Τζήμερος (1) τραπέζι (1) Τριανταφυλλίδης (1) Τσίπρας (2) τυρκουάζ (1) υλική στέρηση (1) φεμινισμός (1) φτώχεια (1) Χατζηνικολάου (1) χορευτής (1) Χριστούγεννα (1) χωριό του Άι Βασίλη (1) ψήφος (1) AIDS (1) Barbie (1) Da Capo (1) facebook (1) gay (1) jumbo (1) LGSM (1) lifestyle (1) Matthew Warchus (1) pride (1) social media (1) tweet (1) twitter (1)

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015

ΕΙΔΑΜΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕ: PRIDE, Η ήττα των σωματείων, ο θρίαμβος της κοινωνικής αλληλεγγύης.



 


 PRIDE: Η ήττα των σωματείων, ο θρίαμβος της κοινωνικής αλληλεγγύης.


Όταν οι ξέγνοιαστοι και ακόμα καταπιεσμένοι gays στη Μεγάλη Βρετανία συνάντησαν ενδεχομένως την πιο αντιδραστική κοινωνική ομάδα απέναντι στη Θατσερική πολιτική, τους ανθρακωρύχους.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ
Μια ομάδα gays (LGSM: Lesbians and Gays Supporting the Miners) στη Μεγάλη Βρετανία αποφασίζει να στηρίξει τους ανθρακωρύχους που βρίσκονται σε απεργία, συγκεντρώνοντας χρήματα και διοργανώνοντας δράσεις, κινητοποιώντας -κυρίως- τη gay κοινότητα.

Ένα χρωματιστό ψηφιδωτό, ωδή στην gay pop κουλτούρα -προφανώς- το Pride δεν είναι μια πολιτική ταινία και θεωρώ ότι ούτε ο σκηνοθέτης της ήθελε να είναι. Είναι μια απεικόνιση του τι μπορεί να γίνει όταν άνθρωποι προσπαθούν να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους. Γι' αυτό και ο Matthew Warchus γυρνάει την πλάτη του στην πολιτική της Thatcher και στρέφει το βλέμμα του σε πρόσωπα αληθινά, που ζουν το καθένα τον δικό του αποκλεισμό. 

Προκατάληψη και ταμπού για τους gays κάτω από τη σκιά του AIDS που αρχίζει να εμφανίζεται, ανθρακωρύχοι κατ' ουσίαν καταδικασμένοι στον κοινωνικό τους αφανισμό.
Δύο κοινωνικές ομάδες που δεν είχαν κανένα σημείο να συναντηθούν, ξαφνικά συμπορεύονται και στηρίζουν η μία την άλλη. Γιατί βρήκαν πού να συναντηθούν: στο δικαίωμα.

 

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

Η απεργία των ανθρακωρύχων στη Μεγάλη Βρετανία ήταν ίσως η μεγαλύτερη που έχει να θυμάται το Ηνωμένο Βασίλειο στη νεώτερη ιστορία του. Για έναν ολόκληρο χρόνο (1984-1985) οι ανθρακωρύχοι απεργούσαν ενάντια στα ολιστικά οικονομικά μέτρα της τότε Σιδηράς Κυρίας, Margaret Thatcher. 

Στα πλαίσια της σκληρής οικονομικής πολιτικής που ακολουθούσε η κυβέρνηση Thatcher προβλεπόταν- μεταξύ άλλων- και το κλείσιμο μεγάλου αριθμού ορυχείων καθώς και η υποχρεωτική πρόωρη συνταξιοδότηση όσων ανθρακωρύχων ήταν άνω των 50 ετών. Το  κλείσιμο 20 ορυχείων σήμαινε ότι 20,000 ανθρακωρύχοι έμεναν άνεργοι. Για αρχή. 

Η απεργία έληξε τον Ιούλιο του 1985 χωρίς να ικανοποιηθούν τα αιτήματα των απεργών. 






Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι το 1985 το Εργατικό Κόμμα κατάφερε να περάσει μια πρόταση για τα ίσα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών στην κυριολεξία στον πόντο: με τις πλειοψηφικές ψήφους του του NUM (National Union of Miners) και των σωματείων που το υποστήριζαν.

Η ΕΠΙΓΕΥΣΗ

Μια πραγματικά καλή ταινία, εύστοχα σκηνοθετημένη, με ισορροπημένες ερμηνείες και -φυσικά- υπέροχη 80's μουσική.