ΜΑΥΡΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ V
Σκεφτόταν...
"Κλειστές πόρτες παντού... Κι άντε τώρα μέσα στο χάος να βρεις τετράδια πολύχρωμα. Μα κι αν τα βρεις, τολμάς να τα ανοίξεις; Ο φόβος πάντα θα παγώνει τα δάχτυλά σου κάθε φορά που θα πηγαίνεις να αγγίξεις ένα χρώμα άλλο από το μαύρο.
Ακόμα και η μουσική είναι φορές που ακούγεται μόνο για να βασανίσει την ψυχή, να ταλαιπωρήσει το μυαλό, να σε στείλει για μια φορά ακόμα σε πιο πυκνό σκοτάδι.
Θα περίμεναν, λέει, να γράφω αστεία κι εύθυμα πράγματα. Κι εγώ θα το ήθελα, αλλά ποτέ δεν το μπόρεσα. Κι ακόμα το θέλω. Κάποτε νόμιζα πως γράφοντας, ξορκίζω το κακό. Τώρα πια φοβάμαι πως αν γράψω κάτι χαρούμενο, θα ματιάσω το καλό.
Ένα ουράνιο τόξο, το βλέπω, πώς όχι; Τρέξε τότε να το φτάσεις. Με πόδια δεμένα πώς μπορείς να περπατήσεις;
Αυτά τα τετράδια κάποτε θα τελειώσουν; Μα ακόμα κι αν τελειώσουν, πάντα θα έχουν μια θέση πάνω στο κομοδίνο σου.
Τις νύχτες άκουγε φωνές, την τρόμαζαν. "Γραμμή για το μαύρο, εκεί ανήκεις. Δεν είναι για σένα ούτε τα ουράνια τόξα ούτε τα χρωματιστά τετράδια. Μην ακούς που σου τα υποσχέθηκαν, κανείς δεν θα στα χαρίσει." Έψαχνε ένα πρόσωπο, ένα βλέμμα να τη σκεπάσει. Πόσο αλλόκοτο είναι να παραδέχεται ο δυνατός την αδυναμία του... Και πόσο λυτρωτικό.
Δεν σκέφτεσαι, αλλά ξεχνάς; Δεν μιλάς, μα γίνεσαι ξένος; Δε ρωτάς, μα δεν νοιάζεσαι; Δεν κλαις, μα δεν λυπάσαι; Και κλαις...
Τίποτα δεν νοστάλγησα περισσότερο από ένα ηλιόλουστο ανοιξιάτικο μεσημέρι της παιδικής μου ηλικίας. Λες και είναι ο ασφαλής μου τόπος, χωρίς να έχω μνήμη ή συνείδηση. Μόνο το φως να εισβάλει λυτρωτικά μέσα από τις ξύλινες γρίλιες. Κι όλοι εκείνοι οι στενοί δρόμοι, οι ανηφόρες και οι κατηφόρες που δεν είχα ιδέα που οδηγούσαν, αλλά που τόσο πολύ ήθελα μια μέρα να περπατήσω.
Αυτό το μεσημέρι νοσταλγώ και τα παραμύθια της γιαγιάς. Και μια επιθυμία να βγουν αληθινά.
"Κλείσε τα μάτια σου, σε λίγο θα κοιμηθείς. Μια μέρα θα κλείσεις και τα τετράδια αυτά για πάντα. Όχι, δεν θα μπορέσεις να τα πετάξεις ποτέ, όμως δεν θα είσαι υποχρεωμένη να τα ανοίξεις ξανά. Κοιμήσου τώρα."
