Ετικέτες

80's (1) αγανακτισμένοι (1) ανθρακωρύχοι (1) απεργία (1) απολιτικ (1) Αρκετά Καλός (1) Βαρουφάκης (1) Βενιζέλος (1) γάμος (1) γλυκά (1) γλώσσα (1) διήγημα (1) εκλογές 2015 (2) εξουσία (1) επαίτες (1) επιβάτες (1) επιστολή (1) Ζωή Κωνσταντοπούλου (1) ηλεκτρικός (3) θαυμάζω (1) θηλυκότητα (1) καθρέφτης (1) Καλλιθέα (1) κιλά (1) ΚΚΕ (1) κράζω (1) κρίση (1) κυβέρνηση (2) Κύριος (1) Λάλας (1) μάγος (1) μαντήλα (1) Μεγάλη Βρετανία (1) Μέρκελ (1) μέσα κοινωνικής δικτύωσης (1) Μοναστηράκι (2) Μουσουλμανισμός (1) μπούργκα (1) ναρκωτικά (1) ΝΔ (1) Παπαδιαμάντης (1) παραμύθι (2) ΠΑΣΟΚ (1) Πλατεία Δαβάκη (1) πολιτικά ορθό (1) πολιτική ορθότητα (1) ΠΟΤΑΜΙ (1) πρίζα (1) πρωθυπουργός (1) Ρωξάνη (1) Σαμαράς (2) σπολλάτη. παιδιά (1) Σταχτομπούτα (1) ΣΧΕΣΕΙΣ (1) σχέσεις (1) ταινία (1) Ταύρος (2) Τέλειος (1) Τζήμερος (1) τραπέζι (1) Τριανταφυλλίδης (1) Τσίπρας (2) τυρκουάζ (1) υλική στέρηση (1) φεμινισμός (1) φτώχεια (1) Χατζηνικολάου (1) χορευτής (1) Χριστούγεννα (1) χωριό του Άι Βασίλη (1) ψήφος (1) AIDS (1) Barbie (1) Da Capo (1) facebook (1) gay (1) jumbo (1) LGSM (1) lifestyle (1) Matthew Warchus (1) pride (1) social media (1) tweet (1) twitter (1)

Τρίτη 8 Αυγούστου 2017

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΔΥΟ ΩΡΕΣ

Μια ιστορία για δυο ώρες. Για συντροφιά σε μια αναμονή, με έναν καφέ μέτριο, γλυκόπικρο, όπως η επίγευση σε κάθε τι μέσα στη μέρα.

Η θλίψη, κουρτίνα βαριά, κρύβει τη θάλασσα και τη μεσημεριάτικη αντηλιά.

Μια μοναχική βόλτα, από το λιμάνι ως το σταθμό, χωρίς εισιτήριο ούτε για το πλοίο ούτε για το τρένο.

Ένα εισιτήριο θα ήταν μια εύκολη λύση για κάποιον που έφευγε. Εκείνος που ήρθε όμως δεν χρειάζεται εισιτήριο πια, θέλει μόνο κάπου να μείνει. Κάπου που να τον θέλουν. Και δεν θέλει να αγοράσει ποτέ ξανά εισιτήριο.

Βήματα κάτω από τον αδυσώπητο ήλιο του Αυγούστου. Μια μοναχική σιλουέτα περπατάει στην προκυμαία. Από μακριά όλοι μπορούν να δουν ένα φουστάνι που ανεμίζει μεσημεριάτικα. Τα μάτια δεν τα βλέπει κανείς, ευτυχώς.

Αν πιστεύεις στην επίδραση της πανσελήνου και της έκλειψης, θα πεις απλά πως το χτεσινό φεγγάρι παίρνει σήμερα την εκδίκησή του γιατί χθες δεν το αποθέωσες.

Από την άλλη, μπορείς να σκεφτείς ότι ζεις μέσα σε έναν κόσμο χωρίς να έχεις κανένα λόγο στη συνθήκη, δεν ανήκεις εκεί, απλά διατελείς.

Η καλοκαιρινή αύρα μάλλον δεν μπορεί να γίνει προτεραιότητα για όλους, κάποιες φορές ούτε καν επιλογή.

Ο καφές φτάνει στο τέλος του, μια ευχή σου έχει απομείνει, να φταίει για όλα το φεγγάρι.