ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; Vol.2 "ΔΑΙΜΟΝΑΣ"
Μήνες και χρόνια είχαν κυλήσει μέσα σε μια
διάφανη ψευδαίσθηση, πως τάχα όλα είναι καλά, πως όλα θα πάνε καλά… Η Βασιλική
Αυλή ήρεμα κοιμόταν και ξυπνούσε, απόλυτα παραδομένη σε μια άχρωμη γαλήνη,
έχοντας την βεβαιότητα ότι η επόμενη μέρα θα ήταν ακριβώς ίδια, απαράλλαχτη,
ακίνδυνη. Ανυποψίαστοι περαστικοί όλοι μέσα στην Αυλή και στο παλάτι…
Είχε δίκιο ο γίγαντας:
το «ανυπόφορα παιδικό χαμόγελο» και η χάρη και η ευγενική διάθεση και η
προθυμία μπορούσαν να ξεγελάσουν τους πάντες. Αλλά όχι το δαίμονα που κρύβει
κανείς μέσα του. Η Ζωή ένιωθε πως έλπιζε σε κάτι αόριστο, όχι από αισιοδοξία,
μα από κεκτημένη ταχύτητα. Μα ό, τι ονειρεύτηκε, γινόταν μια μουντζούρα στο
βλέμμα. Τα χρώματα ήταν πολύ χλωμά γι’
αυτήν, τα όρια της βασιλικής αυλής παραείχαν στενέψει γύρω της. Ξένη μέσα στο
ίδιο της το κορμί πάσχιζε να κρατηθεί στη θέση της και συνάμα να απομακρυνθεί
όσο πιο γρήγορα γινόταν.
Κι ας ένιωθε
προστατευμένη: φαρμάκια και γοβάκια ήταν καλά παραχωμένα κάτω από στοίβες
γραπτών, όλα για πάντα ξορκισμένα. Τα είχε ξαναβαφτίσει έτσι απλά, με ένα
στυλογράφο… Μα ακόμα και χωρίς κόκκινο σκουφί, από τον λύκο δεν θα μπορούσε να
κρυφτεί… Μόνο που αυτό φαινόταν να μην το θυμάται πια… Έστω κι αν το λύκο,
τελικά, τον κουβαλούσε πάντα μέσα της…
Συνεχίζεται...
