ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; Vol.2 "ΣΚΙΑ"
Η χλωμή Αυλή νόμισε πως ξαναβρήκε το φως της. Η μικρή της πριγκίπισσα γύρισε, ας οργανώσουμε ένα χορό. Μα ή είχαν καιρό να τη δουν ή εκείνη είχε τόσο πολύ αλλάξει. Τα ροδαλά μάγουλα είχαν χωθεί μέσα στις κόγχες του προσώπου της, το φωτεινό χαμόγελο, σβησμένο πια, ήταν μια τυπική ευγένεια. Με κόπο πάσχιζε να ξαναπαίξει το ρόλο που η ίδια, πολύ καιρό πριν, είχε διαλέξει. Αλλά δεν της είχε απομείνει άλλη δύναμη για να είναι αυτή η δυνατή. Κι όσο η Αυλή την αγκάλιαζε με χαρά, τόσο η Ζωή βυθιζόταν στη θλίψη.
Πού και πού θυμόταν την Πηγή. Πόσο θα ήθελε να μην είχε ξεκολλήσει από εκείνο το λιβάδι που ο χρόνος ήταν για πάντα σταματημένος! Να μην είχε χρειαστεί να απαντήσει ποτέ στην ερώτηση τι έγινε όταν μεγάλωσε...
Το Συμβούλιο των Σοφών δεν είχε -εννοείται- καμία λύση να της προσφέρει. Ποια συμβουλή να δώσεις σε κάποιον που τον αφάνισε ένα κόκκινο σκουφί;
Νευρική, ανήσυχη πηγαινοερχόταν μέσα στις ψηλοτάβανες κάμαρες. Καμιά διάθεση δεν είχε για χορούς. Όλα της έφταιγαν αν και ήξερε πολύ καλά ότι ο μόνος φταίχτης ήταν η ίδια. Πολλές φορές ένιωθε να πνίγεται. Ήθελε να φωνάξει σε όλους την αλήθεια, πως μαζί της είχε φέρει βαλίτσες με πράγματα παλιά, τόσο παλιά όσο ο φόβος και ο θάνατος. Αλλά δεν το έκανε ποτέ. Τι της έφταιγαν όλοι αυτοί οι ανυποψίαστοι και καλοσυνάτοι άνθρωποι; Γιατί να τους τρομάξει μέσα στη γαλήνη τους; Ποιον ένοιαζε στο κάτω κάτω αν εκείνη, με συνέπεια κι επιμονή, κυνηγούσε το λάθος;
Πριγκίπισσα, ξένη, ανοχύρωτη, γυμνή, δεν είχε παρά μόνο τον εαυτό της. Κι αυτόν, δεν τον άντεχε πια.
Νύχτωσε πια. Αύριο η Αυλή έχει χορό. Η Ζωή θα πρέπει να στολιστεί, να φορέσει ένα από τα ολοκαίνουργια φουστάνια που βρήκε μέσα στις ντουλάπες της και να γιορτάσει. "Την κίτρινη οργαντίνα να φορέσετε. Με αυτή τη μωβ μεταξωτή ζώνη στη μέση."
Φορώντας την κίτρινη οργαντίνα με τη μωβ μεταξωτή ζώνη κάθισε στο γραφείο της. Είχε ακόμα ένα λογαριαμό να κλείσει.
Συνεχίζεται...
Η χλωμή Αυλή νόμισε πως ξαναβρήκε το φως της. Η μικρή της πριγκίπισσα γύρισε, ας οργανώσουμε ένα χορό. Μα ή είχαν καιρό να τη δουν ή εκείνη είχε τόσο πολύ αλλάξει. Τα ροδαλά μάγουλα είχαν χωθεί μέσα στις κόγχες του προσώπου της, το φωτεινό χαμόγελο, σβησμένο πια, ήταν μια τυπική ευγένεια. Με κόπο πάσχιζε να ξαναπαίξει το ρόλο που η ίδια, πολύ καιρό πριν, είχε διαλέξει. Αλλά δεν της είχε απομείνει άλλη δύναμη για να είναι αυτή η δυνατή. Κι όσο η Αυλή την αγκάλιαζε με χαρά, τόσο η Ζωή βυθιζόταν στη θλίψη.
Πού και πού θυμόταν την Πηγή. Πόσο θα ήθελε να μην είχε ξεκολλήσει από εκείνο το λιβάδι που ο χρόνος ήταν για πάντα σταματημένος! Να μην είχε χρειαστεί να απαντήσει ποτέ στην ερώτηση τι έγινε όταν μεγάλωσε...
Το Συμβούλιο των Σοφών δεν είχε -εννοείται- καμία λύση να της προσφέρει. Ποια συμβουλή να δώσεις σε κάποιον που τον αφάνισε ένα κόκκινο σκουφί;
Νευρική, ανήσυχη πηγαινοερχόταν μέσα στις ψηλοτάβανες κάμαρες. Καμιά διάθεση δεν είχε για χορούς. Όλα της έφταιγαν αν και ήξερε πολύ καλά ότι ο μόνος φταίχτης ήταν η ίδια. Πολλές φορές ένιωθε να πνίγεται. Ήθελε να φωνάξει σε όλους την αλήθεια, πως μαζί της είχε φέρει βαλίτσες με πράγματα παλιά, τόσο παλιά όσο ο φόβος και ο θάνατος. Αλλά δεν το έκανε ποτέ. Τι της έφταιγαν όλοι αυτοί οι ανυποψίαστοι και καλοσυνάτοι άνθρωποι; Γιατί να τους τρομάξει μέσα στη γαλήνη τους; Ποιον ένοιαζε στο κάτω κάτω αν εκείνη, με συνέπεια κι επιμονή, κυνηγούσε το λάθος;
Πριγκίπισσα, ξένη, ανοχύρωτη, γυμνή, δεν είχε παρά μόνο τον εαυτό της. Κι αυτόν, δεν τον άντεχε πια.
Νύχτωσε πια. Αύριο η Αυλή έχει χορό. Η Ζωή θα πρέπει να στολιστεί, να φορέσει ένα από τα ολοκαίνουργια φουστάνια που βρήκε μέσα στις ντουλάπες της και να γιορτάσει. "Την κίτρινη οργαντίνα να φορέσετε. Με αυτή τη μωβ μεταξωτή ζώνη στη μέση."
Φορώντας την κίτρινη οργαντίνα με τη μωβ μεταξωτή ζώνη κάθισε στο γραφείο της. Είχε ακόμα ένα λογαριαμό να κλείσει.
Συνεχίζεται...
