Ετικέτες

80's (1) αγανακτισμένοι (1) ανθρακωρύχοι (1) απεργία (1) απολιτικ (1) Αρκετά Καλός (1) Βαρουφάκης (1) Βενιζέλος (1) γάμος (1) γλυκά (1) γλώσσα (1) διήγημα (1) εκλογές 2015 (2) εξουσία (1) επαίτες (1) επιβάτες (1) επιστολή (1) Ζωή Κωνσταντοπούλου (1) ηλεκτρικός (3) θαυμάζω (1) θηλυκότητα (1) καθρέφτης (1) Καλλιθέα (1) κιλά (1) ΚΚΕ (1) κράζω (1) κρίση (1) κυβέρνηση (2) Κύριος (1) Λάλας (1) μάγος (1) μαντήλα (1) Μεγάλη Βρετανία (1) Μέρκελ (1) μέσα κοινωνικής δικτύωσης (1) Μοναστηράκι (2) Μουσουλμανισμός (1) μπούργκα (1) ναρκωτικά (1) ΝΔ (1) Παπαδιαμάντης (1) παραμύθι (2) ΠΑΣΟΚ (1) Πλατεία Δαβάκη (1) πολιτικά ορθό (1) πολιτική ορθότητα (1) ΠΟΤΑΜΙ (1) πρίζα (1) πρωθυπουργός (1) Ρωξάνη (1) Σαμαράς (2) σπολλάτη. παιδιά (1) Σταχτομπούτα (1) ΣΧΕΣΕΙΣ (1) σχέσεις (1) ταινία (1) Ταύρος (2) Τέλειος (1) Τζήμερος (1) τραπέζι (1) Τριανταφυλλίδης (1) Τσίπρας (2) τυρκουάζ (1) υλική στέρηση (1) φεμινισμός (1) φτώχεια (1) Χατζηνικολάου (1) χορευτής (1) Χριστούγεννα (1) χωριό του Άι Βασίλη (1) ψήφος (1) AIDS (1) Barbie (1) Da Capo (1) facebook (1) gay (1) jumbo (1) LGSM (1) lifestyle (1) Matthew Warchus (1) pride (1) social media (1) tweet (1) twitter (1)

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2016

ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; Vol.2 "ΓΚΡΕΜΟΣ"






ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; Vol.2 "ΓΚΡΕΜΟΣ"


Ναι, είχες δίκιο. Όλα τα παραμύθια τα κουβάλησα μαζί μου και τα πέταξα μπροστά στα πόδια σου. Άγνοια κινδύνου, καλή πρόθεση; Μόνο ένας τρελός έρωτας.

Φταίνε όλες οι πικρές μαύρες ταινίες που είδα, οι καταραμένοι ποιητές που διάβασα, οι μοιραίες ηρωίδες που αγάπησα, οι γεμάτες λυγμό μουσικές που άκουσα. Φταίει η διαβολεμένη φράση "έρως-θάνατος". Γι' αυτό ο έρωτας είναι πάντα πόνος. Αλλιώς δεν είναι μεγάλος. Μόνο τότε ο έρωτας είναι θηρίο που σε τρώει και σε τρέφει συνάμα. Ροκανίζει την ψυχή σου και σε λούζει στο φως. Σε κολλάει με την πλάτη στον τοίχο κι εσύ χαμογελάς που δεν υπάρχει διέξοδος. Σε αγκιστρώνει σε μια δύναμη κεντρομόλο κι αγκαλιάζεις τη δίνη μέχρι να γίνεις ένα μαζί της. Να αφανιστείς.


Ο δικός μου ο έρωτας δε γυρεύει υποσχέσεις, γιατί δε βολεύεται με αν και θα.
Χωρίς άμυνες, χωρίς ύστερες σκέψεις, η απόλυτη παράδοση. 

Το ήξερα ότι θα μου κοστίσει, δεν ήθελα να το σκέφτομαι. Έκλεινα τα μάτια κάθε φορά που με φιλούσες κι εσύ μου έλεγες "κοίτα με". Και νόμιζα πως εκείνες τις στιγμές έβλεπα την αλήθεια όλης μου της ζωής μέσα στο βλέμμα σου. Τώρα πια δεν έχω ιδέα τι κοιτούσα...  

"Μπορείς να κρυφτείς από όλους, να ακούς μόνο όσα θες, να ανοίγεις την πόρτα σου ίσα με μία χαραμάδα.

"Κανείς μα κανείς δεν έχει μιλήσει μέσα μου όπως εσύ σήμερα. Κι όμως, πολλά από αυτά που μου είπες, τα έχω ακούσει κι από άλλους."

"Γιατί δεν άφηνες κανέναν να σπάσει τον γυάλινο  τοίχο που σε περιβάλλει."

"Και τον έσπασες εσύ."

"Μα μόνο ένας άνθρωπος μπορεί να σπάσει αυτόν τον τοίχο... Κι αυτός που μπορεί να το κάνει... είναι ο άνθρωπός σου."

Κι έγιναν όλα όσα φοβόμουν. Μαζί σου έγινα... έγινα ένα μουσικό όργανο και κάθε φορά που με έπαιρνες στα χέρια σου ήξερες ποια πλήκτρα να πατήσεις για να γίνω κομμάτια. Κι ακριβώς το ίδιο έκανες και με την ψυχή μου. 


Δεν έχω θυμό, μόνο παράπονο. Δεν μπορώ να ζητήσω από κανέναν την ευθύνη, όλα τα παραμύθια τα ήξερα απ' έξω. Τη στιγμή που έσπαγες τον γυάλινο τοίχο μου, ήξερα πως μια μέρα θα ραγίσεις και την καρδιά μου.  

Έκλεισε το γράμμα σε έναν μωβ φάκελο, όμοιο με τη ζώνη που φορούσε. Λίγο αργότερα θα έβρισκε τον παραλήπτη του. Σε λίγο όλα θα έμπαιναν στη θέση τους.

Συνεχίζεται...