ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; Vol.2 "ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ" - FINALE
...Δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο, μια ύπαρξη εκεί δα, στο τέλος ενοχλητική για όλους, παρείσακτη ακόμα και μέσα στον ίδιο της τον εαυτό. Περιπλανήθηκε από άνθρωπο σε άνθρωπο, νόμιζε πως αγάπησε πολύ, μα δεν ήταν ικανή γι’ αυτό. Μόνο το κακό παντού μαζί της κουβαλούσε.
Στο τέλος την έφαγε
ζωντανή ο φόβος. Ένιωθε μόνη της μα σε κανέναν δεν τολμούσε να πει όσα φοβόταν
κι όσα σκεφτόταν. Δεν είχε κανέναν για να μοιραστεί…
Δικαίωμα να ζητήσει
βοήθεια δεν είχε. Ήταν μεγάλο κορίτσι, δε θα πλήρωναν οι άλλοι τα λάθη της. Κι έτσι, έφυγε
χωρίς κανέναν να χαιρετήσει. Σε λίγο όλοι θα την είχαν ξεχάσει. Μια απογοήτευση
για όλους ήταν, ποιος θέλει να θυμάται κάτι τόσο δυσάρεστο;
Στο σπίτι της πια
κλειδιά δεν είχε, παντού φιλοξενούμενη ήταν. Ένας μουσαφίρης που όλοι ήθελαν να
ξεφορτωθούν, ο καλεσμένος που όλοι ήθελαν να αποφύγουν.
Κι όμως εκείνη ήθελε να
πει ξανά και ξανά, πως είχε αγαπήσει πολύ, μα νόημα πια δεν είχε.
Από τον εαυτό του
κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει, μια ανυπέρβλητη αλήθεια. Δεν μπορούσε όμως παρά
μόνο να φορτωθεί όλα τα λάθη, δεν είχε άλλη επιλογή. Ίσως και μέσα της να
πίστευε πως τελικά όλα τα λάθη της ανήκουν.
Χωρίς καμιά ελπίδα πια,
απλά περπατούσε. Πιο μόνη από ποτέ, με την ψυχή της κατάμαυρη και τα μάτια της
γεμάτα δάκρυα. Μόνιμα. Έρχονταν στιγμές που παρακαλούσε να πεθάνει, μα κανείς
δεν πεθαίνει επειδή απλώς το εύχεται.
Μακριά κι απο το λιβάδι του αιώνιου μεσημεριού με τα σεντούκια και τις υποσχέσεις. Ακόμα πιο μακριά από την παραλία με τη δροσερή άμμο, μακριά από την Αυλή που την αγκάλιασε κι εκείνη την πρόδωσε. Όσο πιο μακριά γίνεται από το βλέμμα του Λύκου...
Την Πηγή την είχε ξεχάσει πια. Δεν υπήρχε Πηγή, δεν υπήρχε κανένας ασφαλής τόπος.
Νύχτωσε πια. Ιδέα δεν είχε πόσες ώρες είχε περπατήσει. Κοίταξε γύρω της. Βράχια. Κι ερημιά. Σωριάστηκε πάνω στις πέτρες. Δεν είχε κουράγιο για να κλάψει άλλο. Για κάμποσο νοστάλγησε τη δροσερή άμμο της παραλίας. Θυμήθηκε βλέμματα κι ανάσες και λέξεις κι αγγίγματα. Η νύχτα ήταν παγωμένη, πιο παγωμένη από ποτέ. Η θάλασσα φούσκωνε απειλητικά κι ολοένα έτρωγε τη στεριά, όλο και πιο πολύ την πλησίαζε. "Το φεγγάρι φταίει για την παλίρροια", σκέφτηκε και λίγο χαμογέλασε, χωρίς να κουνηθεί από τη θέση της.
Δεν μπορείς να πυροβολήσεις το φεγγάρι.
ΤΕΛΟΣ
Μακριά κι απο το λιβάδι του αιώνιου μεσημεριού με τα σεντούκια και τις υποσχέσεις. Ακόμα πιο μακριά από την παραλία με τη δροσερή άμμο, μακριά από την Αυλή που την αγκάλιασε κι εκείνη την πρόδωσε. Όσο πιο μακριά γίνεται από το βλέμμα του Λύκου...
Την Πηγή την είχε ξεχάσει πια. Δεν υπήρχε Πηγή, δεν υπήρχε κανένας ασφαλής τόπος.
Νύχτωσε πια. Ιδέα δεν είχε πόσες ώρες είχε περπατήσει. Κοίταξε γύρω της. Βράχια. Κι ερημιά. Σωριάστηκε πάνω στις πέτρες. Δεν είχε κουράγιο για να κλάψει άλλο. Για κάμποσο νοστάλγησε τη δροσερή άμμο της παραλίας. Θυμήθηκε βλέμματα κι ανάσες και λέξεις κι αγγίγματα. Η νύχτα ήταν παγωμένη, πιο παγωμένη από ποτέ. Η θάλασσα φούσκωνε απειλητικά κι ολοένα έτρωγε τη στεριά, όλο και πιο πολύ την πλησίαζε. "Το φεγγάρι φταίει για την παλίρροια", σκέφτηκε και λίγο χαμογέλασε, χωρίς να κουνηθεί από τη θέση της.
Δεν μπορείς να πυροβολήσεις το φεγγάρι.
ΤΕΛΟΣ
