ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; Vol.2, "ΜΟΝΗ"
Ένας μωβ φάκελος
ανοιγμένος στο πάτωμα. Κρατούσε το γράμμα, εδώ και ώρα το είχε διαβάσει, μα
ακόμα το κοιτούσε. Βγήκε έξω, διέτρεξε με το βλέμμα του όλη την παραλία. Ένα κορίτσι
ξυπόλυτο, με τα χέρια στις τσέπες… Μα όχι, κανείς δεν περπατούσε πάνω στην
άμμο. Η παραλία ήταν έρημη. Γύρισε στο παλάτι κι ανέβηκε τρέχοντας προς το
δωμάτιο της Ζωής.
Η κάμαρά της ήταν άνω
κάτω. Ντουλάπες ορθάνοιχτες έχασκαν, βαλίτσες αναποδογυρισμένες, τετράδια και
χαρτιά σκορπισμένα στο πάτωμα.
Οι Κυρίες των Τιμών που
κάποτε τόσο πολύ τη θαύμαζαν, τώρα
μιλούσαν για κείνη με μια συγκαταβατική περιφρόνηση.
Ο Μάξιμος στεκόταν αμίλητος.
Σα να μαζεύτηκαν λίγο μόλις τον είδαν, μα σε λίγο συνέχισαν το κουβεντολόι τους,
πιο χαμηλόφωνα αυτή τη φορά. Σε μια άλλη ιστορία, που η δράση θα είχε κάποιο
νόημα, θα ρωτούσε έξαλλος: «Μα τι έγινε εδώ;» Όμως σ’ αυτήν την ιστορία, κι ο
Μάξιμος το ήξερε καλά αυτό, λίγο νόημα είχαν οι σκηνές. Συμφωνίες σιωπής δεν
υπογράφουν μόνο μικροσκοπικές ηρωίδες με γίγαντες…
Καμία θέση δεν είχε
μέσα στο παλάτι. Είχε διαλέξει το παραμύθι που τη βόλευε για την Αυλή. Έζησε το
παραμύθι που φοβόταν σε βάρος της Αυλής. Χαμένη, όπως και να το δεις. Αλλά η
Αυλή ήθελε πια να ξεμπερδεύει με την ξένη που πριν χρόνια πάτησε το πόδι της στην
παραλία του βασιλείου. Τελικά όλοι συμφωνούσαν: η Ζωή ήθελε να φύγει και η Αυλή
την έδιωχνε.
Την πριγκίπισσα που
κάποτε τους έδωσε δεν την ήθελαν πια. Είχαν πιστέψει πως ήταν μια ευγενική ψυχή
αφοσιωμένη, αλλά εκείνη προσπαθούσε μόνο να κρυφτεί από το φόβο της, γεμάτη
μυστήρια και μυστικά, φυγάς από ένα πεπρωμένο που τελικά συγκρούστηκε μαζί του
μετωπικά.
Μα την Αυλή δεν την
ένοιαζε αν η Ζωή ήταν όλη μια πληγή. Δεν ήθελε πληγές μέσα στα ψηλοτάβανα
σαλόνια της. Πολύ περισσότερο, δεν ήθελε αλλόκοτες ιστορίες για γυάλινα γοβάκια
και φαρμακωμένα μήλα. Κι ο Λύκος είναι πάντα ο εχθρός. Κι αυτή εδώ, με περίσσιο
θράσος τον αγκάλιασε.
«Φτάσαμε στο τέλος,
Πηγή… Έγινα μόνη.»
Συνεχίζεται…
