ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; Vol.2 "ΧΑΡΑΥΓΗ"
Όσο προσεχτικά όμως κι αν περπατούσε, μέσα στην απόλυτη βραδινή ησυχία τα τακούνια της χτυπούσαν σχεδόν εκκωφαντικά πάνω στα μάρμαρα. Έβγαλε τα παπούτσια της και κατευθύνθηκε προς τη μεγάλη σκάλα που οδηγούσε στη σάλα κι από εκεί στην έξοδο.
"Φεύγεις όπως ήρθες. Ξυπόλυτη." Γύρισε τρομαγμένη. Δεν είναι δυνατόν, σκέφτηκε.
"Κι όμως, είναι", της απάντησε η φωνή που ερχόταν από το βάθος του διαδρόμου. Για μια στιγμή σκέφτηκε να το βάλει στα πόδια. Ήταν τόσο εύκολο, να κατεβεί τρέχοντας τη στριφογυριστή μαρμάρινη σκάλα, να βρεθεί στο σαλόνι, να ανοίξει την πόρτα... Αλλά έμεινε ακίνητη. Και τώρα δεν τολμούσε καν να κοιτάξει προς τη μεριά απ' όπου ερχόταν η φωνή. Το φως -για μια φορά ακόμα- ήταν λιγοστό. Όμως τώρα δεν πάσχιζε να διακρίνει τα χαρακτηριστικά του προσώπου που. Το είχε πάντα μπροστά της το πρόσωπό του, έστω κι αν δεν το έβλεπε.
"Το σκας; Ωραία συμπεριφορά για μια πριγκίπισσα!" Τώρα την είχε πλησιάσει και μπορούσε να τον δει.
"Τι κάνεις εσύ εδώ;"
"Εδώ μένω, το ξέχασες;"
"Και τι κάνεις μέσα στη νύχτα στους διαδρόμους του παλατιού;"
"Αυτό θα' πρεπε να στο ρωτήσω εγώ, Ζωή!" Κοντοστάθηκε και την κοίταξε καλύτερα.
"Με ένα βραδινό φόρεμα, ξυπόλυτη, με τα παπούτσια σου στο χέρι κι έναν φάκελο που προσπαθείς να μου κρύψεις..."
Η Ζωή αναστέναξε. Νικημένη - για μια φορά ακόμη- κατευθύνθηκε προς τη σκάλα και σχεδόν σωριάστηκε στο κεφαλόσκαλο. Ακούμπησε τα παπούτσια της στο από κάτω σκαλί αλλά δεν άφησε τον φάκελο από τα χέρια της... Ο Μάξιμος την ακολούθησε. Κάθισε δίπλα της.
"Τι θες από μένα;" του είπε με μια φωνή που μόλις ακουγόταν.
"Να είσαι καλά."
"Τώρα θα ήθελα να σε χτυπήσω... Αλήθεια..."
"Και γιατί δεν το κάνεις;"
Η μέρα πάσχιζε να φανεί, σπρώχνοντας δειλά τη νύχτα στην άκρη. Κανείς δεν είχε ξυπνήσει ακόμα στην Αυλή. Και μόνο δυο άνθρωποι είχαν ξαγρυπνήσει...
"Θα μου δώσεις το γράμμα;"
'Και πώς ξέρεις ότι είναι για σένα;"
"Γιατί με μένα είχες ανοιχτούς λογαριασμούς... Στον πρίγκιπα και στην Αυλή δεν είχες τίποτα να πεις... Ή δεν τολμάς να πεις..."
Η Ζωή σηκώθηκε από το κρεβάτι. Μια νύχτα πριν το τέλος... Κοίταξε έξω από το παράθυρο. Θα μπορούσε να είναι ένα όμορφο ξημέρωμα αυτό. Δυο εραστές που σμίγουν ξανά μετά από ένα χωρισμό, μια εικόνα ωραία με έναν τρόπο μοιραίο αλλά και αναπόφευκτα οδυνηρό...
"Πάντα σε μένα θα γυρνάς, μικρή."
Τον κοίταξε. Ήξερε πως ποτέ πια δεν θα επέστρεφε στο λιβάδι του ακίνητου χρόνου. Μια για πάντα είχε αποχαιρετήσει κάθε παιδικό όνειρο, κάθε παιδική αυταπάτη.
"Γιατί πάντα σε μένα θα ανήκεις."
"Αυτό λοιπόν έγινα όταν μεγάλωσα...", ψιθύρισε.
"Τι είπες;"
"Μια φορά, πριν χρόνια, ένα μικρό κορίτσι με ρώτησε τι έγινα όταν μεγάλωσα. Μου φάνηκε παράξενη η ερώτησή της..." Χαμογέλασε με κόπο. "Και τώρα που έχω την απάντηση, δεν μπορώ να γυρίσω πίσω να της τη δώσω..."
"Γιατί;"
"Γιατί το κορίτσι αυτό δεν υπάρχει πια... Πέθανε για να βρω εγώ την απάντησή μου."
Συνεχίζεται...
